“Ο φεμινισμός δεν έχει καμία σχέση με το μίσος έναντι των ανδρών”

H Carol Rossetti, είναι μία 26χρονη ταλαντούχα Βραζιλιάνα γραφίστρια, σκιτσογράφος καλλιτέχνης και υπερήφανη φεμινίστρια. Η σειρά των σκίτσων της “women” απεικονίζουν δυναμικές γυναίκες που σπάνε όλα τα στερεότυπα που έχουν κατασκευαστεί πάνω στο κοινωνικό τους φύλο και πλέον έχει γίνει viral σε όλο το διαδίκτυο. Τα σκίτσα της δεν μπορούν παρά να σε κάνουν να ταυτιστείς μαζί τους και να λατρέψεις κάθε μία από τις γυναίκες που απεικονίζουν.

Μιλήσαμε μαζί της για το project της ‘women’ , το φεμινισμό, την τέχνη αλλά και την κατάσταση που επικρατεί στη Βραζιλία.

Πώς προέκυψε η ιδέα για το project σου με τα φεμινιστικά σκίτσα;
Στην πραγματικότητα ήταν ένα πολύ αυθόρμητο project, δεν το είχα σχεδιάσει καθόλου. To πρώτο μου σκίτσο ήταν η Μαρίνα, ένα υπέρβαρο κορίτσι που λάτρευε να φοράει ένα φόρεμα με ρίγες. Κυρίως προσπαθούσα να βελτιώσω την τεχνική μου με τις ξυλομπογιές και αποφάσισα ότι αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να το καταφέρω.

Kάπως ετσι ζωγράφισα αυτό το σκίτσο και το πόσταρα στη σελίδα μου στο facebook, όπου ούτως ή άλλως πόσταρα τα σκίτσα μου. Φάνηκε να αρέσει πολύ στον κόσμο, έτσι ζωγράφισα και άλλο στο ίδιο στιλ. Μετά και άλλο και άλλο και από τότε δεν έχω σταματήσει. Μου φάνηκε καλή ιδέα να μιλήσω για το φεμινισμό με ένα πολύ φιλικό και ειρηνικό τρόπο.

Ποιοι είναι οι λόγοι, που κατά τη γνώμη σου, το project έγινε τόσο διάσημο στο διαδίκτυο;
Νομίζω ότι η επιτυχία του οφείλεται σε πολλούς λόγους. Αρχικά, παρ΄ όλο που πάντοτε ήταν ένα φεμινιστικό project, στην αρχή δεν χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη για να το χαρακτηρίσω γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που ακόμη τη φοβούνται. Το έκανα αργότερα βέβαια. Πολλοί λοιπόν μέσω των σκίτσων μου κατάφεραν να εξοικειωθούν με την έννοια του φεμινισμού με ένα πολύ φιλικό και καθόλου επιθετικό τρόπο.

Ένας ακόμη λόγος που πιστεύω ότι τα σκίτσα μου έχουν αγαπηθεί τόσο είναι γιατί όλοι μπορούσαν να τα σχολιάσουν, να εκφράσουν πόσο πολύ ταυτίζονται με τις γυναίκες που ζωγράφιζα και να νιώσουν πολύ οικεία και άνετα στον χαώδη κόσμο του διαδικτύου. Έτσι δεν ένιωθαν μόνοι και συνειδητοποιούσαν ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που νιώθουν σαν αυτούς. Μπορούσαν να μοιραστούν τα βιώματα και τις εμπειρίες τους, να συζητήσουν και να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι κάτι το μοναδικό!

Οι γυναίκες που ζωγραφίζεις είναι αληθινά πρόσωπα;
Όχι. Υπάρχουν έξι γυναίκες που είναι αληθινά πρόσωπα, αλλά η δουλειά μου κυρίως στηρίζεται σε φανταστικούς χαρακτήρες με αληθινές ιστορίες όμως.

Τώρα, όσον αφορά τη Βραζιλία, πιστεύεις ότι η χώρα σου πάσχει ακόμη από ρατσισμό, ομοφοβία, σεξισμό και τρανσφοβία;
Πολλοί άνθρωποι κρύβονται πίσω από τη φυλετική ποικιλομορφία της χώρας μου και υποστηρίζουν ότι δεν είναι ρατσιστές, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ρατσισμός είναι πολύ σκληρός εδώ. Η ομοφοβία επίσης μπορεί να γίνει πολύ βίαιη κατά των gay ατόμων, αν και έχουν γίνει κάποιες κατακτήσεις όσον αφορά το γάμο μεταξύ ατόμων ίδιου φύλου. Τα transgender άτομα είναι αυτά που δέχονται την περισσότερη βία και γίνονται συνεχώς ο στόχος εγκλημάτων μίσους. Ο σεξισμός επίσης είναι μία απαίσια πραγματικότητα μιας και η κουλτούρα του βιασμού εξακολουθεί να είναι και αυτή πραγματικότητα.

Πιστεύεις ότι η τέχνη είναι μία μορφή ακτιβισμού;
Ναι, το πιστεύω, καθώς η τέχνη έχει ένα διαφορετικό τρόπο να αγγίζει τους ανθρώπους. Είναι διαφορετική από συζητήσεις και ακαδημαϊκά βιβλία, τα οποία είναι επίσης πολύ σημαντικά, αλλά δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτά.

Πώς ανέπτυξες τη φεμινιστική σου συνείδηση; Μπορείς να μας προτείνεις κάποιο βιβλίο που σε βοήθησε σε αυτό;
Το να γίνω φεμινίστρια δεν ήταν εύκολο για μένα. Δεν γεννήθηκα φεμινίστρια και για κάποιο καιρό την φοβόμουν αυτή τη λέξη. Ξεκίνησα να νιώθω οικεία με την έννοια του κινήματος μέσω του διαδικτύου και φεμινιστικών blogs και ομάδων στο facebook. Κάποιες γυναίκες φοβούνται να συμμετάσχουν γιατί πιστεύουν ότι θα πουν κάτι λάθος και οι αντιδράσεις των υπολοίπων θα είναι πολύ επιθετικές. Είναι σημαντικό να υπάρχει υπομονή και να είσαι πολύ ευγενικός όταν μιλάς σε νέα κορίτσια για το φεμινισμό. Αν και τότε δεν είχα πολλά βιβλία τώρα προτείνω το βιβλίο της Roxane Gay “Bad Feminist”. Είναι καταπληκτικό!

Τί θα απαντούσες σε όλους αυτούς που εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι φεμινίστριες ειναι απλά γυναίκες που μισούν τους άνδρες;
Δεν θα απαντούσα. Αυτοί που χρησιμοποιούν αυτά τα λόγια δεν ψάχνουν για έναν εποικοδομητικό διάλογο αλλά για κάποιον ανούσιο τσακωμό στο ίντερνετ. Ο φεμινισμός δεν έχει καμία σχέση με το μίσος έναντι των ανδρών, αλλά δεν γίνεται να το κατανοήσεις αυτό αν δεν αναγνωρίσεις πρώτα εσύ τα δικά σου προνόμια και τις παρανοήσεις σου. Χρειάζεται ταπεινότητα και δεν είναι καθόλου εύκολο.

Έχεις ποτέ δεχτεί κάποιου είδους επίθεση για τα σκίτσα σου;
Επιθετικά και αγενή σχόλια υπάρχουν, αλλά προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από αυτά γιατί δέχομαι πολύ παραπάνω αγάπη και υποστήριξη παρά μίσος. Δεν μπλέκομαι σε διαφωνίες μέσω ίντερνετ, δεν είναι εποικοδομητικό και απλά με κάνει να νιώθω άσχημα στο τέλος. Το χειρότερο σχόλιο ήταν όταν μία γυναίκα με καταράστηκε. Εννοώ ότι όντως έριξε μία κατάρα πάνω μου! Αλλά τίποτα δεν έγινε, είμαι απόλυτα υγιής. Η μαγεία μου μάλλον είναι δυνατότερη από αυτής, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Όσον αφορά τις όμορφες στιγμές τώρα, οι οποίες είναι και οι πιο δυνατές, πριν ένα μήνα αγκάλιασα ένα κορίτσι που έκλαιγε σε μία ομιλία που έδωσα. Αυτή ήταν μία από τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου.

Τί ετοιμάζεις για το μέλλον;
Ετοιμάζω ένα βιβλίο που θα εκδοθεί στα αγγλικά, πορτογαλικά και ισπανικά. Το αγγλικό θα είναι έτοιμο τον Οκτώβρη και το βραζιλιάνικο τον Σεπτέμβρη. Έχω κάποιες ιδέες για επόμενα project, αλλά τις δουλεύω ακόμη στο μυαλό μου.

*Περισσότερα έργα της μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της αλλά και στη σελίδα της στο facebook.