“Η σιωπή δεν αποτελεί επιλογή”: Οι μαύρες γυναίκες γράφουν ιστορία

συνέντευξη της Keisha Blain στο ROAR Magazine
Μετάφραση: Μαρινίκη Κολιαράκη

Στις 25 Μαΐου, η δολοφονία του George Floyd από την αστυνομία της Μινεάπολης πυροδότησε μια θύελλα λαϊκών ακατάπαυστων και μαζικών διαμαρτυριών εναντίον της ρατσιστικής αστυνομικής βίας και του συστημικού ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο. Για πολλούς, η εξέγερση – σε συνδυασμό με μια ανεξέλεγκτη πανδημία και μια κλιμακούμενη οικονομική κρίση – είναι διαφορετική από κάθε άλλη περίοδο που θυμούνται οι άνθρωποι που ζουν στις ΗΠΑ.

Κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων, τα κυρίαρχα media και οι πολιτικοί εστίασαν σχεδόν αποκλειστικά την προσοχή τους σε ιδέες και εικόνες Μαύρων ανδρών – είτε ως θύματα αστυνομικής βίας, είτε ως διαδηλωτές εναντίον της. Ωστόσο Μαύρες γυναίκες, που δεν υπόκεινται λιγότερο στο συστημικό ρατσισμό και τη βία, βρέθηκαν στην εμπροσθοφυλακή του πολύ-φυλετικού κινήματος Black Lives Matter (BLM) για χρόνια.

Η συντάκτρια του ROAR, Eleanor Finley, είχε την ευκαιρία να διερευνήσει κάποια από αυτά τα θέματα με την dr Keisha N. Blain, μια βραβευμένη ιστορικό και Μαύρη φεμινίστρια ακαδημαϊκό στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ. H dr Blain είναι επίσης πρόεδρος της Εταιρίας Αφροαμερικανικής Ιστορίας των ιδεών (African American Intellectual History Society – AAIHS) και συγγραφέας του βιβλίου “Set the World on Fire, a history of Black nationalist women’s political activism” (Άλλαξε τον κόσμο, μια ιστορία πολιτικού ακτιβισμού των Μαύρων εθνικιστριών γυναικών).

Στην συνέντευξη που ακολουθεί, η dr Blain περιγράφει τη δουλειά της και εξηγεί τι πρέπει να διδάξει η ιστορία την παρούσα στιγμή σχετικά με τον συστημικό ρατσισμό και την αστυνομική βία, τον διεθνικό Μαύρο ακτιβισμό και τον ζωτικό ρόλο της γυναικείας ηγεσίας στα Μαύρα πολιτικά κινήματα.

Πρώτον, μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα για την έρευνά σου σχετικά με τον ιστορικό ρόλο των Mαύρων εθνικιστριών γυναικών όπως η Mittie Gordon και το Κίνημα Ειρήνης στην Αιθιοπία; Πως θα ήταν ο αγώνας για την απελευθέρωση των Μαύρων στη Βόρεια Αμερική χωρίς τις Μαύρες γυναίκες εθνικίστριες;

Στο “Set the World on Fire”, λέω την ιστορία του τρόπου με τον οποίο ένα επιτελείο Μαύρων εθνικιστριών, συμπεριλαμβανομένων της Mittie Maude Lena Gordon, της Amy Ashwood Garvey και της Celia Jane Allen, δούλεψαν για να προωθήσουν Μαύρες εθνικιστικές και διεθνιστικές πολιτικές κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Όπως παρουσιάζω στο βιβλίο, τα κινήματα του Μαύρου εθνικισμού και διεθνισμού θα είχαν εξαφανιστεί αν δεν ήταν οι γυναίκες. Αυτές βοήθησαν να συντηρηθούν αυτά τα κινήματα – δουλεύοντας για να διατηρήσουν αυτές τις ιδέες ζωντανές στο δημόσιο διάλογο. Αυτές οι γυναίκες έστρωσαν το έδαφος για τις γενιές των Μαύρων ακτιβιστών που ήρθαν την εποχή των πολιτικών δικαιωμάτων και του κινήματος Black power.

Στα 60s, πολλοί Μαύροι ακτιβιστές – συμπεριλαμβανομένων της Ella Baker, της Fannie Lou Hamer, του Robert F. Williams, του Malcolm X και του Stokely Carmichael – πάτησαν στις ιδέες και τις πολιτικές στρατηγικές αυτών των γυναικών. Θα πρόσθετα επίσης, ότι ο πολιτικός ακτιβισμός αυτών των γυναικών έδωσε τις βάσεις των σύγχρονων κινημάτων όπως το Black Lives Matter, που βασίζονται στις ιδεολογικές παραδόσεις των προγενέστερων κινημάτων.

Ένα από τα βιβλία που γράφω τώρα επεκτείνει αυτή την ιστορία εξετάζοντας τον σημαντικό ρόλο που έπαιξαν οι Μαύρες γυναίκες στη διαμόρφωση των πολιτικών κινημάτων για την Αφρο-Ασιατική αλληλεγγύη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμοια με το “Set the World on Fire”, αυτό το νέο εγχείρημα τοποθετεί τις Μαύρες γυναίκες ως τις βασικές θεωρητικές και ηγετικές μορφές στον παγκόσμιο αγώνα για ελευθερία. Και όσο έχει να κάνει με τη δουλειά μου, αυτό το νέο εγχείρημα προσφέρει μια ευθεία πρόκληση στις θεωρίες αρρενωπότητας που λένε συχνά οι ιστορικοί.

Με ενδιαφέρει να λέω ιστορίες που συχνά παραβλέπουμε και ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα να επικεντρώνομαι στις ιδέες και τον ακτιβισμό αυτών των Μαύρων εργαζόμενων φτωχών γυναικών που συχνά παραγκωνίζονται σε αυτές τις συζητήσεις.

Πως αναμείχθηκες με τον Μαύρο φεμινισμό και τον Μαύρο φεμινιστικό εθνικισμό;

Το αποδίδω στους μέντορες και τους καθηγητές μου. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο του Binghamton ως προπτυχιακή φοιτήτρια, όπου ειδικεύθηκα στην Ιστορία και τις Αφρικανικές Σπουδές. Πήρα μια σειρά μαθημάτων με κάποιους από τους κορυφαίους καθηγητές του έθνους. Με ανέθρεψαν ιδεολογικά και σε αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν που άρχισα να αναπτύσσω μια καλύτερη κατανόηση των δυναμικών της φυλής, του φύλου και της τάξης.

Σε κάποιο μάθημα για τα παγκόσμια Μαύρα κοινωνικά κινήματα, άρχισα να διαβάζω εκτενώς σχετικά με την ιστορία του Μαύρου εθνικισμού και του διεθνισμού. Άρχισα να διερευνώ την βιβλιογραφία και τον αποκλεισμό των Μαύρων γυναικών από αυτή και δεν ένιωθα ικανοποιημένη με την μεταχείριση των φύλων σε πολλά από τα βιβλία και άρθρα που διάβαζα. Έγραψα μια εργασία εξαμήνου με θέμα τις Μαύρες γυναίκες στο κίνημα του Γκάρβεϊ στα 1920s και αυτή η εργασία εξελίχθηκε σε μια διατριβή που βαθμολογήθηκε με άριστα.

Όταν άρχισα να εργάζομαι για τη διδακτορική διατριβή στην ιστορία στο Princeton, σχεδίαζα αρχικά να ακολουθήσω έναν διαφορετικό δρόμο έρευνας. Μια επίσκεψη στα αρχεία μου άλλαξε τα σχέδια και κατέληξα να επανέλθω στο θέμα που με είχε συνεπάρει ως προπτυχιακή.

Στα χρόνια που ήμουν στο Princeton, οι ιδέες μου για τον Μαύρο εθνικισμό, διεθνισμό και φεμινισμό αναπτύχθηκαν περαιτέρω και παρόλες τις προκλήσεις της εργασίας αυτού του είδους, μπόρεσα να ολοκληρώσω τη διατριβή μου, η οποία στη συνέχεια περιλήφθηκε στο βιβλίο μου “Set the World on Fire”. Όταν σκέφτομαι το ταξίδι μου όλα αυτά τα χρόνια, αναγνωρίζω ότι κατέληξα να γράφω το βιβλίο που θα ήθελα να διαβάσω ως προπτυχιακή φοιτήτρια πολλά χρόνια πριν.

Σε ποιο βαθμό η τρέχουσα ιστορική στιγμή προσομοιάζει – ή, αντιθέτως, διαφέρει από – άλλες περιόδους έντονης πολιτικής βίας εναντίον των Μαύρων στις ΗΠΑ; Τι πρέπει να μας διδάξουν κρίσιμες στιγμές όπως η «φυλετική εξέγερση» του Ανατολικού St. Louis το 1927 ή η Σφαγή της Tulsa στο πλαίσιο του κινήματος Black Lives Matter;

Υπάρχουν τόσοι πολλοί παραλληλισμοί που μπορεί κανείς να καταγράψει ανάμεσα στην σημερινή εξέγερση και τις προηγούμενες ιστορικές εμφανίσεις του κινήματος. Πρόσφατα έγραψα σχετικά με τη «φυλετική εξέγερση» του 1917 στο Ανατολικό St. Louis γιατί παρατήρησα ότι δεν λαμβάνει τόση προσοχή από τις κυρίαρχες αφηγήσεις, όσο άλλα ιστορικά ξεσπάσματα.

Το πρώτο πράγμα που θα επεσήμανα εδώ είναι ότι καμία από αυτές τις στιγμές δεν είναι ίδια με ό,τι βιώνουμε τώρα. Πιστεύω ότι μπορούμε να δούμε συνδέσεις – και αντηχήσεις – μεταξύ αυτών των γεγονότων στην ιστορία των ΗΠΑ και κάνοντας αυτό βοηθάμε τον εαυτό μας να αναγνωρίσει ότι το σημερινό ξέσπασμα είναι αναπόσπαστο μέρος ενός μακροχρόνιου αγώνα για τα δικαιώματα και την ελευθερία των Μαύρων.

Το να εστιάζουμε σε αυτά τα προγενέστερα ξεσπάσματα μας βοηθά επίσης να δούμε διάφορους τρόπους με τους οποίους το κράτος είναι συνένοχος στα ζητήματα ρατσισμού και ρατσιστικής βίας. Στο πλαίσιο των εξεγέρσεων του 1917 στο Ανατολικό St. Louis, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Woodrow Wilson εθελοτυφλούσε όταν Μαύροι σφαγιάζονταν από δυνάμεις επιβολής του νόμου.

Δεν είναι περίεργο, ότι ακόμα και τις στιγμές που βρίσκονταν σε μεγάλη ανάγκη, οι ντόπιοι Μαύροι πολίτες, έπρεπε να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα ότι δεν μπορούσαν να βασιστούν σε κανέναν παρά μόνο στους εαυτούς τους. Και έτσι ένωναν τις δυνάμεις τους για να προσπαθήσουν να αποκρούσουν τις εκφοβιστικές επιθέσεις των λευκών στα σπίτια και τις κοινότητές τους. Κάποιοι πήραν τα όπλα και άλλοι συντονίστηκαν για να δραπετεύσουν από την πόλη. Ένας συγγενής ενός από τα θύματα της «φυλετικής εξέγερσης» του 1917 πρόσφατα αφηγήθηκε μια ιστορία που είχε μοιραστεί ο παππούς του – και ήταν μια οδυνηρή ανάμνηση να βλέπει μέλη των δυνάμεων επιβολής του νόμου να ενώνονται με αυτούς που επιτίθονταν στους Μαύρους. Οι καταστάσεις σήμερα μπορεί να μην είναι ίδιες αλλά οι παραλληλισμοί είναι τόσο πρόδηλοι.

Με όρους διαφορών, πιστεύω πως είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε τα δημογραφικά στοιχεία σχετικά με τις φυλές των σημερινών διαδηλωτών. Η σημερινή σύνθεση εκείνων που ηγούνται του κινήματος μου φαίνεται ξεχωριστή. Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, για παράδειγμα, ήταν σαφώς ποικιλόμορφο και βλέπουμε σε ομάδες όπως η Συντονιστική Επιτροπή Φοιτητών Ενάντια στη Βία (Student Nonviolent Coordinating Committee – SNCC), μια διαφυλετική οργάνωση. Αλλά δεν ήταν έτσι πάντα. Η διαδεδομένη εμπλοκή λευκών Αμερικάνων, καθώς και Ασιατών Αμερικανών, Λατίνων και άλλων στις σημερινές διαμαρτυρίες είναι σημαντική και υποδηλώνει πόσα έχουν αλλάξει από τα 1960s.

Η εντυπωσιακή γεωγραφική εξάπλωση των διαδηλώσεων είναι επίσης σημαντική. Στο παρελθόν, αντιδράσεις εγείρονταν συχνά στις Μαύρες κοινότητες – όπως στην περίπτωση του Ανατολικού St. Louis, τη σφαγή της Tulsa και τις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Martin Luther King – απλώς για να αναφέρουμε κάποιες. Αλλά οι σημερινές διαδηλώσεις εκδηλώνονται σε διαφορετικά μέρη και χώρους, συμπεριλαμβανομένων και πλούσιων λευκών γειτονιών.

Αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό επειδή πιστεύω ότι δεν μιλάμε μόνο για το ζήτημα της διαφορετικότητας αλλά επίσης παλεύουμε για οικονομική δικαιοσύνη – ένα ζήτημα που βρίσκεται πίσω από τις σημερινές διαδηλώσεις και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε.

Έχεις γράψει σχετικά με την σημασία του δημόσιου χώρου στα κινήματα του Μαύρου εθνικισμού. Σήμερα, πολλές χιλιάδες Μαύρων σε όλες τις ΗΠΑ – συχνά με επικεφαλής γυναίκες – διεκδικούν ξανά τους δρόμους με μαζικές διαδηλώσεις, καταλαμβάνοντας και ρίχνοντας τα αγάλματα των δουλοκτητών που κυριαρχούν σε δημόσιες πλατείες και αρνούμενοι να συναινέσουν στην ανεξέλεγκτη αστυνομική τρομοκρατία και να συνεχίσουν απλώς να ζουν τη ζωή τους. Πώς αυτές οι δράσεις και οι εκδηλώσεις αναμορφώνουν τη θέση του Μαύρου πληθυσμού στον δημόσιο χώρο;

Οι Μαύροι Αμερικανοί έβρισκαν πάντα τρόπους να κυριαρχήσουν στους δημόσιους χώρους για να απαιτήσουν αλλαγή – ακόμα και κατά τη διάρκεια περιόδων της Αμερικανικής ιστορίας που το να κάνεις κάτι τέτοιο ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο. Αυτό ισχύει απολύτως για τις Μαύρες γυναίκες. Μου έρχεται αμέσως στο μυαλό η Maria Stewart, μια ακτιβίστρια για την κατάργηση της δουλείας και τα δικαιώματα των γυναικών, που απηύθυνε ένα δυναμικό λόγο το 1832 στο Franklin Hall στη Βοστόνη μπροστά σε ένα διαφυλετικό κοινό αντρών και γυναικών.

Δεν ήταν μικρό επίτευγμα. Ανάμεσα σε άλλα, η Stewart έδωσε αυτό τον λόγο κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που οι γυναίκες δεν μιλούσαν γενικώς δημόσια. Και η Stewart τόλμησε να απευθύνει ζητήματα που ήταν αμφιλεγόμενα εκείνη την εποχή – για τα πολιτικά δικαιώματα και τον φεμινισμό.

Όλα αυτά τα έκανε ως Μαύρη γυναίκα και μερικές φορές αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν εκείνη την ώρα. Χιλιάδες Μαύροι ήταν ακόμα αλυσοδεμένοι – πρωτίστως στις νότιες ΗΠΑ – όταν έδωσε αυτή την ομιλία. Ακόμα και ως ελεύθερη Μαύρη γυναικά που ζούσε στο Βορρά, δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον ρατσισμό και τον σεξισμό και αυτή η ομιλία μπορούσε να είχε τερματίσει την καριέρα της – ή τη ζωή της.

Μόλις δύο χρόνια πριν από αυτή την ομιλία, ο καλός της φίλος David Walker, που εξέδωσε το πύρινο κείμενο «An Appeal to the Colored Citizens of the World» (Μια έκκληση στους Έγχρωμους Πολίτες του Κόσμου – 1829), πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν ότι δηλητηριάστηκε από εκείνους που δεν εκτιμούσαν το ριζοσπαστικό του μήνυμα. Η Stewart επομένως δεν είχε άγνοια του κινδύνου να μιλάει τόσο ελεύθερα και σε δημόσιο χώρο το 1832, αλλά το έκανε έτσι κι αλλιώς και το έκανε ξανά και ξανά.

Πολλά έχουν αλλάξει στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1832, αλλά κάποια πράγματα παραμένουν ίδια. Ακόμα είναι πολύ επικίνδυνο για τους Μαύρους να εκφράζουν τα παράπονά τους για το κράτος σε δημόσια ακροατήρια. Σήμερα, το ρίσκο είναι ιδιαίτερα μεγάλο επειδή οποιοσδήποτε με smartphone μπορεί αμέσως να καταγράψει τα λόγια και τη μορφή κάποιου. Σε κλάσμα δευτερολέπτου, το βίντεο ή η εικόνα μπορούν να ανέβουν στα social media και να κυκλοφορήσουν σε χιλιάδες κόσμο.

Με αυτή την έννοια, η ιδέα του «δημόσιου» έχει διευρυνθεί πάρα πολύ στον 21ο αιώνα και οι ακτιβιστές τώρα έχουν μια πολύ μεγαλύτερη πλατφόρμα όταν μιλούν – και όταν δρουν – σε δημόσιους χώρους. Ενώ αυτό είναι σίγουρα ένας λόγος για να ανησυχεί κανείς και ακόμα να τρομοκρατηθεί, νομίζω πως πολλοί ακτιβιστές απλώς αξιοποιούν την ευκαιρία. Ενεργούν «χωρίς σύνεση» επειδή γνωρίζουν ότι τα θέματα που απευθύνουν είναι πολύ σημαντικά για να αγνοηθούν ή να παραμεριστούν.

Η σιωπή δεν αποτελεί επιλογή. Πιστεύω ότι αυτό σκεφτόταν η Maria Stewart στα 1830s.

Ο διάλογος στα διεθνή media εστιάζει υπερβολικά στις εξωδικαστικές δολοφονίες Μαύρων ανδρών. Παρόλα αυτά, οι Μαύρες γυναίκες υπόκεινται επίσης σε παρόμοιες μορφές και βαθμούς κρατικής βίας και δομικού ρατσισμού. Τι εμπόδια αντιμετωπίζουν αποκλειστικά οι Μαύρες γυναίκες όσον αφορά το σύστημα «δικαιοσύνης» των ΗΠΑ;

Οι Μαύρες γυναίκες είναι ευάλωτες στην νομιμοποιημένη κρατική βία. Αυτό θα έπρεπε να είναι ευρέως γνωστό και κατανοητό. Όμως, κατά τη διάρκεια της έρευνας που έκανα για ένα βιβλίο που έγραφα για την ιστορία μιας οργάνωσης Μαύρων γυναικών για την αστυνομική βία, ανακάλυψα ότι πολλοί δεν καταλάβαιναν – ή ίσως δεν αποδέχονταν – αυτό το γεγονός.

Ενώ γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία των Μαύρων δολοφονημένων από την αστυνομία των ΗΠΑ είναι νέοι άντρες, διαστρεβλώνουμε την αφήγηση όταν εστιάζουμε μόνο στους Μαύρους άνδρες. Πέρα από διάφορες υψηλού προφίλ περιπτώσεις ανά τα χρόνια που έβαλαν στο επίκεντρο τον τρόπο με τον οποίο η κρατική βία προσαρμόζεται στις εμπειρίες Μαύρων γυναικών — συμπεριλαμβανομένων της Sandra Bland, της Korryn Gaines και πιο πρόσφατα της Breonna Taylor — υπάρχει ακόμα μια αντίληψη σε πολλούς Αμερικανούς ότι οι Μαύρες γυναίκες είναι κάπως προστατευμένες από την απειλή της αστυνομικής βίας. Τα θέματα των Μαύρων γυναικών ακόμα παραμερίζονται στο δημόσιο διάλογο για την αστυνόμευση.

Πιστεύω πως η απάντηση σε αυτό το πρόβλημα – ή η έλλειψη απάντησης – έχει τις ρίζες της στο μισογυνισμό. Θα επεσήμαινα επίσης το καίριο σημείο το οποίο τονίζει η καθηγήτρια νομικής Andrea Ritchie στο έργο της: « Οι εμπειρίες αστυνόμευσης και ποινικοποίησης και αντίστασης των γυναικών είναι ανάξιες λόγου στις ιστορικές μελέτες ή αναφορές, ιδιαίτερα όταν αυτοί που γράφουν τις ιστορίες μας είναι επίσης άνδρες».

Όταν γράφω για την ευαλωτότητα των Μαύρων γυναικών στην κρατική βία, σκέφτομαι αυτή της την παρατήρηση συχνά, η οποία έχει εφαρμογές επίσης και σε άλλα θέματα και πεδία έρευνας. Οι Μαύρες γυναίκες που βίωσαν κρατική βία και διεκδίκησαν αποζημίωση μέσω των δικαστηρίων, για παράδειγμα, πρέπει να αναμετρηθούν με μυριάδες άλλες πράξεις βίας και απόρριψης καθώς προσπαθούν να πλοηγηθούν σε ένα σύστημα «δικαιοσύνης» στο οποίο ήδη δεν έχουν ορατότητα.

Έτσι, με πολλούς τρόπους, μια από τις πρώτες προκλήσεις είναι να κάνουμε τους ανθρώπους να δώσουν προσοχή και να πάρουν στα σοβαρά τα θέματα που αντιμετωπίζουν οι Μαύρες γυναίκες.

Το ίδιο ισχύει για τα Μαύρα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Η πρόσφατη αστυνομική δολοφονία του Tony McDade, ενός μαύρου τρανς άνδρα, για παράδειγμα, δεν πυροδότησε την ίδια αντίδραση και δημόσια οργή που ακολούθησε την δολοφονία του George Floyd ή και άλλων. Έχουμε την τάση να παραβλέπουμε τις Μαύρες γυναίκες και τα Μαύρα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στις δημόσιες συζητήσεις για την αστυνόμευση στην Αμερική. Πιστεύω ότι οι καμπάνιες #AllBlackLivesMatter και #SayHerName έχουν κάνει σημαντική δουλειά για να το αλλάξουν αυτό.

Ποιος είναι ο ρόλος της γυναικείας ηγεσίας στην παρούσα στιγμή ξεσηκωμού εναντίον της Αντι-μαύρης αστυνομικής βίας και συστημικού ρατσισμού στις ΗΠΑ;

Οι Μαύρες γυναίκες είναι κεντρικές φωνές στον αγώνα για τον τερματισμό της αντι-μαύρης αστυνομικής βίας και την αποδόμηση του συστημικού ρατσισμού. Είναι κεντρικές φωνές τώρα και πάντα ήταν – ιδιαίτερα επειδή υπάρχουν άμεσες επιπτώσεις στις ζωές τους από την αστυνομική βία και τον ρατσισμό. Όπως ανέφερα, αυτές οι γυναίκες είναι ευάλωτες στη νομιμοποιημένη αστυνομική βία.

Είναι επίσης σημαντικό να δώσουμε έμφαση στο ότι ο χαμός νέων Μαύρων ανδρών που δολοφονούνται από αστυνομικούς ευθέως επηρεάζει τις ζωές των γυναικών. Συχνά αυτές αναγκάζονται να βγουν στη δημοσιότητα, έχοντας μετατρέψει το πένθος σε πολιτική δράση και να απαιτήσουν δικαιοσύνη για τους γιους τους, τους συντρόφους τους, τους φίλους και τους γονιούς τους. Η Nicole Bell, για παράδειγμα, αναδείχθηκε σε κεντρική φωνή στον αγώνα για τον τερματισμό της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού στη Νέα Υόρκη, που ακολούθησε τη δολοφονία του αρραβωνιαστικού της Sean Bell από αστυνομικό το 2006.

Πιο πρόσφατα, έχουμε δει πολλές Μαύρες γυναίκες να ηγούνται σε εθνικό επίπεδο, εισάγοντας τις φωνές τους στη δημόσια σφαίρα και επιμένοντας να ακουστούν. Η Sabrina Fulton, μητέρα του Trayvon Martin, καθώς και η Δημοκρατική γερουσιαστής της Georgia Lucy McBath, μητέρα του Jordan Davis και η Lesley McSpadden, μητέρα του Michael Brown, κατέβηκαν στις εκλογές σε δημόσια αξιώματα στην προσπάθεια να μην διαμορφώσουν απλώς τον εθνικό διάλογο, αλλά να επηρεάσουν την ψήφιση νόμων που καθορίζουν την επιβολή του νόμου.

Τέλος, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την θαρραλέα δουλειά των τριών Μαύρων γυναικών, ιδρυτών του Black Lives Matter – δύο από τις οποίες είναι queer. Δεν θα συζητιόνταν καν πολλά για την αστυνομική βία σε εθνικό επίπεδο αν δεν ήταν η οργανωμένη δουλειά της Alicia Garza, της Patrisse Cullors και της Opal Tometi.

Η ηγεσία των γυναικών είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας για την επιτυχία των σύγχρονων Μαύρων πολιτικών κινημάτων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πολλά από αυτά τα κινήματα δεν θα υπήρχαν αν δεν ήταν οι γυναικείες ηγετικές μορφές και ο ρόλος που έπαιξαν – και συνεχίζουν να παίζουν – στις διεργασίες για την αποδόμηση του καταπιεστικού συστήματος.

Έχεις γράψει σχετικά με τον κρίσιμο ιστορικό ρόλο διεθνικών συμμαχιών Μαύρων γυναικών και ακτιβιστών από την Καραϊβική ως τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Ως τώρα, το κίνημα Black Lives Matter αντιμετωπιζόταν κυρίως ως ένα Αμερικανικό φαινόμενο.

Παρόλα αυτά, τις τελευταίες εβδομάδες, διαδηλώσεις διαδίδονται σε όλο τον κόσμο – με ιδιαίτερα άγριες αναμετρήσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας σε παλιές αποικιοκρατικές μητροπόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο. Βλέπεις διεθνικές συμμαχίες να αναδύονται μεταξύ των Μαύρων φεμινιστριών σε αυτές της χώρες;

Πιστεύω ότι το Κίνημα Black Lives Matter ήταν πάντα διεθνιστικό. Κάποια από τα πιο πρόσφατα κεφάλαια αυτού του κινήματος γράφτηκαν εκτός των ΗΠΑ σε μέρη όπως το Τορόντο, το Παρίσι και το Βερολίνο. Το γεγονός ότι οι σημερινές εξεγέρσεις συμβαίνουν σε αυτές και σε άλλες πόλεις, αντικατοπτρίζει την επιρροή αυτών των τοπικών ομάδων και διοργανωτών, που δουλεύουν σε επίπεδο βάσης εδώ και κάποια χρόνια.

Στην περίπτωση του Βερολίνου, για παράδειγμα, οι ακτιβίστριες του BLM Mic Oala, Shaheen Wacker, Nela Biedermann, Josephine Apraku, Jacqueline Mayen και Kristin Lein είχαν στενή συνεργασία από το 2016. Το 2017, συνεργάστηκαν για να ιδρύσουν μια φεμινιστική συλλογικότητα στη Γερμανία. Όπως αποκαλύπτει η πρωτοποριακή δουλειά της Tiffany Florvil, αυτοί οι ακτιβιστές χτίζουν πάνω σε μια μακρύτερη ιστορία και παράδοση του Μαύρου ακτιβισμού στη Γερμανία. Το είδος της δουλειάς που κάνουν μοιάζει πολύ με τις προσπάθειες των προγενέστερων ακτιβιστών όπως της Αφρο-Γερμανίδας May Ayim.

Οι ακτιβιστές του BLM στο Βερολίνο έχουν σφυρηλατήσει ένα δίκτυο με ακτιβιστές σε άλλα μέρη του κόσμου – και σίγουρα έχουν δημιουργήσει συμμαχίες. Έχουν ομολογήσει δημόσια την σημασία ενός διεθνικού οράματος καθώς και πόσο σημαντικό είναι να βλέπει κανείς πώς ο αντι-μαύρος ρατσισμός εμφανίζεται σε διάφορα μέρη και περιοχές.

Όμως νομίζω ότι είναι επίσης σημαντικό να επισημάνουμε ότι έχουν δουλέψει για να φτιάξουν ένα κίνημα που να ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες ανησυχίες των Μαύρων ατόμων στο Βερολίνο – ακόμα κι αν αναγνωρίζουν τις ομοιότητες της εμπειρίας των Μαύρων που ξεπερνούν τα σύνορα. Πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση – λαμβάνοντας υπόψη τις τοπικές ανησυχίες χωρίς να χάνεται η οπτική των μεγαλύτερων παγκόσμιων δυνάμεων που διαμορφώνουν τις τοπικές και εθνικές αφηγήσεις και εμπειρίες – είναι αποτελεσματική.

Αυτή η δουλειά γίνεται για αρκετό καιρό αλλά πιστεύω ότι αυτό που άλλαξε είναι η προσοχή των media. Τα κυρίαρχα media σήμερα προβάλουν αυτά τα κινήματα και δίνουν περισσότερη προσοχή από ότι λίγα χρόνια πριν. Οι Μαύροι ακτιβιστές αξιοποιούν με δεξιοτεχνία την ευκαιρία αυτής της διεύρυνσης της προσοχής των media για να προωθήσουν την ατζέντα τους. Ζητούν ένα τέλος στην αντι-Μαύρη αστυνομική βία και τον συστημικό ρατσισμό σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.