Η “Κουκλίτσα”

Το ότι κάποιοι προσπαθούν να σου κολλήσουν την ταμπέλα του "ξοφλημένου θηλυκού" δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Μοιράσου το με τον ψυχαναλυτή σου, με τον παπά που σε εξομολογεί, με τις κολλητές σου ή τη μαμά σου, που είμαι σίγουρη ότι σε διαβεβαιώνει ότι είσαι μια "πανέμορφη κουκλίτσα" και ταυτόχρονα μια "χειραφετημένη γυναίκα".

Η “Μάνα”

Δε λέω, δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Πάρε παράδειγμα τους γονείς μας: και εκείνοι έκαναν λάθη. Και οι δικοί τους γονείς έκαναν άλλα λάθη. Πρέπει να ψάξεις να βρεις τον τρόπο, δοκιμάζοντας μέσα από τα λάθη, να γίνεις καλός γονιός. Είναι και αυτό μια τέχνη. Μια τέχνη που δε διδάσκεται, εμπειρικά τη μαθαίνεις.

Ο “Θεός”

Θα σε παρακολουθώ στενά. Θα επιβλέπω αν τηρείς το πρόγραμμα μου, το πρόγραμμα της ευτυχίας σου. Σε περίπτωση ανακολουθίας ή και ανταρσίας, η τιμωρία που προβλέπεται είναι η δυστυχία σου.» Νιώθω ένα αίσθημα ανακούφισης. Επιτέλους, όλα μπήκαν σε μια τάξη. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες το δρόμο της ευτυχίας!

Ο “Εξαρτημένος”

Πριν την γνωρίσω, ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Εγκλωβισμένος μέσα στη μίζερη καθημερινότητα μου. Έμενα με τους γονείς μου, πήγαινα στη δουλειά μου και το βράδυ έπινα μια- δυο μπύρες μπροστά στην τηλεόραση, πριν με πάρει ο ύπνος. Και ξαφνικά, εμφανίστηκε στη ζωή μου εκείνη…

Η “Απεργοσπάστρια”

Συγχωρέστε με που σας χαλάω την “απεργία” σας. Γιατί, όσοι έχετε ακόμα το δικαίωμα να “απεργείτε”, πίνοντας τον καφέ σας ή κάνοντας τα ψώνια σας, εκμεταλλεύεστε την υπεραξία μιας σερβιτόρας ή μιας πωλήτριας, που δουλεύει ανασφάλιστη τουλάχιστον ένα δεκάωρο.

Ο “Φιλόδοξος”

Γνωρίζετε, βέβαια, ότι έχω φτάσει στην ηλικία των τριάντα τριών ετών. Σ’ αυτήν την ηλικία, κάθε υπεύθυνος άνδρας καλείται να πάρει σοβαρές αποφάσεις για τη ζωή του. Ή θα σταυρωθεί με αποτέλεσμα να θεοποιηθεί μετά θάνατο, ή θα φροντίσει να διοριστεί στο δημόσιο με μέσο, εξασφαλίζοντας τα προς το ζην

Το “κοριτσάκι”

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι…Αυτό το κοριτσάκι δεν το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα, γιατί δεν φορούσε κόκκινο σκούφο. Ούτε Σταχτοπούτα το έλεγαν, γιατί δεν καθάριζε κάθε μέρα τις στάχτες από το τζάκι. Αυτό το κοριτσάκι δε μας νοιάζει πως το έλεγαν. Δε θα ήταν σωστό να μάθουμε το όνομά του.

Ο “Νεολαίος”

Μετά αυτές οι χοντρές κυρίες μας είπαν να σηκωθούμε και να χαιρετήσουμε και εμείς έτσι. Αλλά εγώ βαριόμουν και δε σηκώθηκα, και ας με αγριοκοίταζε η μαμά μου. Ήξερα ότι δεν μπορούσε να με πετύχει από τόσο μακριά με το παπούτσι. Μετά, όμως, σηκώθηκα και έκανα και εγώ το χέρι μου σαν κρεμάστρα.

Η “Ξανθιά”

35 ευρώ μεροκάματο… Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας και νιώθω ακόμα μεθυσμένη από χτες το βράδυ. Θα ξυπνήσω άραγε κάποια μέρα ξεμέθυστη; 35 ευρώ μεροκάματο… Δεν γίνεται να ακυρώσω το ραντεβού στο κομμωτήριο.

Σπάστε τις ταμπέλες!

Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται μια ιδιότητα, ή αλλιώς ταμπέλα, για να τον χαρακτηρίζει; Προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από αυτή; Και αν μια ταμπέλα αποτελεί ενοποιητικό δεσμό για μια ομάδα ανθρώπων, άνθρωποι προσδιοριζόμενοι από αντιθετικές ταμπέλες, μπορούν να επικοινωνήσουν; Πρεμιέρα για τη νέα στήλη "Σπάστε τις ταμπέλες", της Νίκης Μαυροειδή.