Ο Jarmusch, με την νέα του ταινία, φέρνει την ποίηση στον κινηματογράφο και μας υπενθυμίζει ηχηρά πως ακόμα και αν όλα έχουν χαθεί πάντοτε ο άνθρωπος θα βρίσκει και πρέπει να βρίσκει τον τρόπο να ξεκινάει ξανά από την αρχή, ξανά από το μηδέν.
Παρακολουθώντας κανείς το Paterson, το λιγότερο που θα κάνει βγαίνοντας από την αίθουσα είναι να προβληματιστεί για μερικά από τα ανθρώπινα θέματα της καθημερινότητας του βιώνει.
Και ο Jarmusch σαν μάγος του σινεμά που είναι, καταφέρνει να τα μεταφέρει στο κοινό με έναν ποιητικό τρόπο. Έτσι, μας κάνει να αντιληφθούμε πως το νόημα και η χαρά της ζωής βρίσκεται στα μικρά και καθημερινά, σε μια βόλτα στο πάρκο, μαγειρεύοντας στον αγαπημένο μας ένα δείπνο, σε μια βόλτα στο συνοικιακό μπαράκι.
Αν δεν γράφεις ήδη ποιήματα ή πεζά, αν δεν είσαι ήδη συγγραφέας, ίσως αυτή η ταινία να σε πείσει ότι πρέπει να αξιοποιήσεις το ταλέντο που μπορεί να κρύβεις μέσα σου, ανεξαρτήτως από το επάγγελμα που ασκείς, το οποίο μπορεί να μην έχει καμία απολύτως σχέση με την καλλιτεχνική σου φύση.
Έτσι και ο Paterson, οδηγεί κάθε μέρα το λεωφορείο με τον αριθμό 23, δρομολόγιο Paterson. Φαίνεται όμως πως η καθημερινότητα και η ρουτίνα του επαγγέλματός του δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην έμπνευση που έχει για να γράφει ποιήματα, αντιθέτως αποτελεί την έμπνευσή του.
Ο Jarmusch για μία ακόμα φορά μας εξέπληξε ευχάριστα με τη νέα του ταινία, μια ταινία βαθύτατα ανθρώπινη και λιτή που κυλάει αργά ίσως σε μερικά σημεία, διατηρώντας όμως αμείωτο το ενδιαφέρον. Όπως και σε άλλες του ταινίες χρησιμοποιεί κάποια μοτίβα, όπως η εικόνα των ερωτευμένων που βρίσκονται ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους, σχεδόν ακίνητοι, ανεπηρέαστοι από την φθορά του χρόνου.
Αν και απλή σεναριακά, η ταινία καταφέρνει να σου δημιουργήσει μια πληθώρα συναισθημάτων και να συνειδητοποιήσεις την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης.
Μια ταινία ύμνος για την ποίηση, τον έρωτα, την φιλία, την ευγένεια, μα πάνω απ’ όλα ένα μάθημα που μας διδάσκει ο Jarmusch για την τέχνη του να ζεις.
*Η ταινία ενθουσίασε κοινό και κριτικούς στο περσινό Φεστιβάλ Καννών. Το Paterson επίσης αποτέλεσε την ταινία έναρξης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Βγαίνοντας από την αίθουσα το κοινό ήταν στη πλειοψηφία του ενθουσιασμένο από την ταινία. Συνομίλησα με δύο νεαρές κοπέλες που δεν είχαν παρακολουθήσει ξανά Jarmusch. Απ’ ο, τι μου είπαν περίμεναν κάτι τελείως διαφορετικό να δούνε και η ταινία τους φάνηκε αρκετά αργή, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν κάποιο βαθύτερο νόημα, εν ολίγοις τις άφησε σχεδόν αδιάφορες. Μένει να δείτε και εσείς αυτή την ταινία ώστε να σας λυθεί η απορία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.