Σαν κάτι δαχτυλίδια με περίεργες πέτρες που φυλάει η γιαγιά σου και στα δίνει κάποια στιγμή, έτσι και οι δίσκοι των Pink Floyd που πέρασαν από τα φοιτητικά χρόνια των γονιών μέχρι τα δικά μας, μυρίζουν υγρασία και έρωτα χωρίς να έχουν σκουριάσει ούτε λίγο.
Από το ρίγος που μπορεί να βιώσει και ο πιο νεόφερτος στα ροκ ακούσματα, όταν βάζει το “Hey you”, το “Wish you were here” ή το “High hopes”, μέχρι τη νοσταλγία που μπορεί να φέρει δάκρυα με ολόκληρους δίσκους όπως: “The Dark Side of The Moon” ή “A Momentary Lapse of Reason”, περιμένουμε νέοι και γέροι με αγωνία το νέο Lp τους που θα βγει κάπου στις αρχές του Νοέμβρη.
Αν και οι νεότεροι είχαμε την εντύπωση της ύπαρξης αυτού του μουσικού οργανισμού με τις πρόσφατες εμφανίσεις του Roger Waters στο «φαντασμαγορικό» “The Wall”, βλέπουμε ότι αν και μετά από μία σειρά επικερδών συναυλιών (ακόμα και στην Ελλάδα) ο Roger Waters –όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο μετά από την πολυετή σύγκρουσή του με τον Gilmour– απέχει από το νέο lp. Βέβαια, η απουσία του δε μας ανησυχεί καθόλου για να είμαστε ειλικρινείς, γιατί και οι τρεις δίσκοι που βγήκαν μετά την αποχώρησή του ήταν κάτι παραπάνω από μία ακουστική όαση, με αποκορύφωμα το “The Division Bell”.
Το “The Division Bell” αν και με απόσταση 20 χρόνων από το σήμερα, βάζει τα θεμέλια στο επικείμενο “Endless River” αφού ο τελευταίος στίχος του τελευταίου του κομματιού “High hopes” κλείνει ψιθυρίζοντας χαρακτηριστικά: “The water flowing, the endless river, forever and ever”.
Ακολουθώντας το παράδειγμα των “Eagles” που επανεμφανίστηκαν μετά από 24 χρόνια, μας φοβίζει λίγο το αν οι γερόλυκοι της ροκ θα μας αφήσουν ένα μουσικό κομμάτι, κοινωνικά προσαρμοσμένο στο σήμερα και όχι ένα αναμάσημα του παρελθόντος όπως έχει συμβεί εσφαλμένα με άλλα συγκροτήματα. Αν εξετάσουμε όμως λίγο το παρελθόν τους, θα δούμε ότι πέρασαν από διάφορες φάσεις αναπροσαρμόζοντας τον ήχο τους ανάλογα με τα δεδομένα της περιόδου. Πολύ χαρακτηριστικά, πριν μπουν στο πλαίσιο της ψυχεδελικής μουσικής, κάποια κομμάτια τους χαρακτηρίστηκαν ως R΄N΄B, ενώ αργότερα στράφηκαν ξεκάθαρα στην Art rock. H διαχρονική τους ωρίμανση μας επαληθεύει ότι δεν είναι ένα οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα.
Όπως δεν είναι και μια οποιαδήποτε άλλη στιγμή όταν ετοιμάζεσαι να μπεις στη νέα δεκαετία της ζωής σου. Όταν ξέρεις πως οι υποχρεώσεις θα πατήσουν για τα καλά τη φαντασία και θα σε κάνουν να κλαις σε κάποια τυχαία στάση του μετρό. Όταν ξέρεις πως αντί να ερωτεύεσαι, θα συμβιβάζεσαι. Και ίσως τσακωθείς με τους μισούς σου φίλους όπως ο Gilmour με τον Waters. Και δεν είναι ότι πρέπει να γίνει οπωσδήποτε έτσι. Απλά θα καταλήξεις να σβήσεις τα κεράκια με τον φόβο ότι τα κλασσικά σου όνειρα κινδυνεύουν να γίνουν πιο progressive…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.