Γιατί κανένας δεν σταματάει στο μηδέν, αλλά αρχίζει

Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή.

Η ματαιότητα του απόλυτου

Με άλλα λόγια δεν γεννιόμαστε όλοι διαμάντια. Ή μήπως απλά κουβαλάμε κάποια κουσούρια με το καλημέρα; Η ιδέα μίας κοινωνίας γεμάτη μόνο από τύπους που αξίζουν νόμπελ ειρήνης, η καλοδιάθετους ή ευτυχισμένους, αυτόματα μηδενίζει την αξία του ιδεατού, το καθιστά ανιαρό.