Η ζωή χωρίς τον Καϊρί (ή ΛεΜπρόν εναντίον όλων)

Αρκεί μόνο μια άτυχη στιγμή για να γκρεμίσει τα όνειρα μιας ολόκληρης πόλης. Μία από τις πάμπολλες που στοιχειώνουν τους κατοίκους του Κλίβελαντ εδώ και πέντε δεκαετίες, σε όλα τα επαγγελματικά σπορ που έχουν εκπροσώπηση.

Οι Καβαλίερς μπήκαν στη φετινή σειρά τελικών του NBA κόντρα στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς με την ελπίδα κατάκτησης του πρώτου πρωταθλήματος της ιστορίας τους. Με τους Ίντιανς με μην έχουν κερδίσει τίποτα στο μπέιζμπολ από το 1948 και τους ένδοξους Μπράουνς να παραμένουν δίχως Super Bowl (τελευταία κατάκτηση ενός τίτλου το 1964), οι Καβς του ΛεΜπρόν Τζέιμς ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα της πόλης για μια φιέστα.

Όμως η κατάρα φαίνεται πως καλά κρατεί. Λίγο πριν από τη λήξη της παράτασης στον πρώτο τελικό, το αριστερό γόνατο του Καϊρί Έρβινγκ παρέδωσε πνεύμα και μαζί του οι ελπίδες υπερπήδησης του τελευταίου (και πιο δύσκολου) εμποδίου, αυτού των Πολεμιστών.

Οι Καβαλίερς αγωνίζονταν ήδη χωρίς τον Κέβιν Λοβ, ο οποίος είχε χτυπήσει στον πρώτο γύρο απέναντι στους Σέλτικς. Η απώλεια του του ενός μέλους από τους Big 3 δεν φάνηκε τόσο πολύ, λόγω του ότι οι ρολίστες της ομάδας ανέβασαν επίπεδο στην απόδοσή τους: Ο Τζέι Αρ Σμιθ άρχισε να σκοράρει απ΄ όπου σηκωνόταν, ο Ματ Ντελαβεντόβα να χτυπά αποτελεσματικά στο πικ-εν-ρολ με τον Τιμοφέι Μοζγκόφ, ο Τρίσταν Τόμπσον να κυριαρχεί στο επιθετικό γυαλί και ο Ιμάν Σάμπερτ να παίζει καταπληκτική προσωπική άμυνα στην περιφέρεια.

Ακόμα και όταν ο Έρβινγκ λάβωσε το γόνατό του κόντρα στους Χοκς, χάνοντας δύο ματς, ο Τζέιμς έβαλε την κάπα του Σούπερμαν και διέλυσε την Ατλάντα με 37 πόντους, 18 ριμπάουντ και 13 ασίστ στο τρίτο παιχνίδι.

Ο Τζέιμς είναι εντελώς διαφορετικός παίκτης σε σχέση με το 2007, την προηγούμενη φορά που είχε οδηγήσει τους Καβς σε τελικούς, με το Σαν Αντόνιο. Στα 22 του χρόνια τότε, ήταν ένας εξωπραγματικός αθλητής, ο οποίος στηριζόταν όμως υπερβολικά πολύ στη διείσδυσή του και δεν εμπιστευόταν όσο έπρεπε τους συμπαίκτες του. Γι΄ αυτό και ο Γκρεγκ Πόποβιτς είχε καταφέρει να τον σταματήσει σχετικά εύκολα, ρίχνοντας πάνω του εναλλάξ τους Μπρους Μπόουεν και Μάνου Τζινόμπιλι και γεμίζοντας ασφυκτικά την ρακέτα του ανά πάσα στιγμή.

Αργότερα ο ΛεΜπρόν πήγε στο Μαϊάμι και εκεί εκπλήρωσε τις πραγματικές του δυνατότητες. Παίζοντας πλάι σε ικανότερους παίκτες, έμαθε να κατευθύνει το παιχνίδι έχοντας την μπάλα στα χέρια και ανέπτυξε μεγαλύτερη ικανότητα στο χαμηλό ποστ, γεγονός που τον έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο. Κυρίως, δε, απέκτησε νοοτροπία winner κοντά στους Ντουέιν Γουέιντ και Πατ Ράιλι.

Επιστρέφοντας στο Κλίβελαντ φέτος, ήξερε πια να ηγηθεί μιας ομάδας. Είχε έτοιμο το σχεδιάγραμμα για το πώς έπρεπε να παίξουν οι Έρβινγκ και Λοβ για να είναι αποτελεσματικοί στο πλευρό του, θυσιάζοντας ένας μέρος των προσωπικών τους στατιστικών, όπως είχαν κάνει οι Γουέιντ και Κρις Μπος στους Χιτ. Επιπλέον κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο, δηλαδή να βάλει σε μια τάξη τον αλλοπρόσαλλο Σμιθ.

Η δεύτερη εκδοχή του Μαϊάμι δεν συνάντησε μεγάλη αντίσταση στην Ανατολή, όπως συνέβαινε και με την ορίτζιναλ. Αλλά στους τελικούς φαίνεται να είναι καταδικασμένη να ζήσει το περσινό πάθημα της ομάδας του Σάουθ Μπιτς.

Οι Γουόριορς δανείζονται πολλά στοιχεία από το ανιδιοτελές παιχνίδι των Σπερς, που πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από τους Χιτ πέρυσι. Χρήση αλλεπάλληλων σκριν στο χαμηλό ποστ και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας με στόχο το ελεύθερο σουτ, το οποίο είναι συνήθως τρίποντο. Αν δεν βρεθεί, τότε ο Στεφ Κάρι τραβάει δύο παίκτες πάνω του και πασάρει στον παίκτη που βρίσκεται στην άλλη άκρη του πικ-εν-ρολ, οδηγώντας το αντίπαλο ροτέισον σε κατάρρευση. Η αντιμετώπιση αυτής της δουλεμένης μηχανής φαντάζει αδύνατη, εκτός κι αν κάποιος διαθέτει ικανότατους περιφερειακούς αμυντικούς και μια κολόνα κάτω από το καλάθι, όπως το Μέμφις, της μοναδικής ομάδας που έβαλε δύσκολα στο Γκόλντεν Στέιτ.

Οι Καβαλίερς στάθηκαν καλά στο πρώτο ματς των τελικών κυρίως λόγω της δικής τους καλής επίθεσης. Ο ΛεΜπρόν έβαλε σχεδόν τους μισούς τους πόντους της ομάδας και ο Έρβινγκ τους μισούς από τους άλλους μισούς. Κοινό γνώρισμα και των δύο, η ικανότητά τους να δημιουργήσουν από την ντρίμπλα. Με δεδομένο ότι δεν έχει άλλο παίκτη που να μπορεί να το κάνει αυτό σε συνεπή βάση, ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι αναγκασμένος πλέον να πάει σε κοντά σχήματα, με τον Τζέιμς στο 4. Κάτι τέτοιο θα υποχρέωνε τον Ντρέιμοντ Γκριν να βγει στην περιφέρεια για να μαρκάρει, το οποίο με τη σειρά του θα άνοιγε περισσότερους διαδρόμους για τους υπόλοιπους Καβς.

Επιβεβλημένη είναι και η χρησιμοποίηση των βετεράνων, δηλαδή του Μάικ Μίλερ, του Τζέιμς Τζόουνς και του Σον Μάριον. Οι δύο πρώτοι έχουν το τρίποντο, ενώ ο τελευταίος μπορεί να περιορίσει τον Άντρε Ιγκουοντάλα που έκανε ό,τι ήθελε στον πρώτο τελικό. Το πρόβλημα για τον Μπλατ παραμένει, πάντως, το πώς θα κρύψει τον Ντελαβεντόβα στην άμυνα. Ο Αυστραλός δεν μπορεί να μαρκάρει ούτε τον γρηγορότερο Κάρι ούτε τον ψηλότερο Κλέι Τόμπσον, ενώ έχει αντίστοιχα προβλήματα με τους αναπληρωματικούς Λεάντρο Μπαρμπόσα και Σον Λίβινγκστον.

Ίσως, λοιπόν, ο προπονητής του Κλίβελαντ να δοκιμάσει να ψηλώσει την περιφέρειά του, βάζοντας τον Ιμάν Σάμπερτ στον άσο και τον Σμιθ στο δύο ως βασικούς, και δίνοντας χρόνο συμμετοχής στον ρούκι σούτινγκ γκαρντ Τζο Χάρις με την αναπληρωματική πεντάδα. Αλχημείες, αλλά οι καιροί απελπισίας απαιτούν μέτρα απελπισίας, λένε οι Αμερικάνοι.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, με την πληθώρα αξιόπιστων λύσεων που διαθέτει το Γκόλντεν Στέιτ, θα πρέπει να αυτοκτονήσει για να χάσει αυτόν τον τίτλο. Αλλά για μια ομάδα που δεν έχει πείρα από τέτοιες καταστάσεις (κανείς από το ρόστερ τους δεν έχει παίξει ξανά σε τελικούς), η επιπρόσθετη πίεση μπορεί να αποδειχθεί επιζήμια.

Αυτή είναι η τελευταία ελπίδα του ΛεΜπρόν. Για πρώτη φορά μετά το 2007, βρίσκεται σε ρόλο αουτσάιντερ. Κανείς δεν θα του πει τίποτα αν αποτύχει χωρίς τους Έρβινγκ και Λοβ. Αν όμως τα καταφέρει με κάποιον τρόπο, τότε θα μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία του αθλήματος.

* Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από τον δεύτερο τελικό που διεξήχθη στην Oracle Arena τα ξημερώματα της Δευτέρας (8/6).