Ημέρες σαν τη σημερινή πρέπει να τιμώνται με τη μεγαλύτερη ένταση σε λόγο και σκέψη. Άφθονα τα παραδείγματα εξάλλου στην καθημερινότητα για να αηδιάσει κάποιος από τον σεξισμό που ορίζει κανόνες και συμπεριφορές και γεννά συνειδήσεις, απ’ αυτές που θα κυριαρχήσουν αύριο, αλλά θα θυμίζουν τόσο πολύ το χθες.
Τι σημαίνει «Ημέρα της Γυναίκας»; Με εξυπνακίστικο τρόπο μπορεί κάποιος να δώσει πολλές απαντήσεις. Από το ότι πρόκειται για μια ακόμα ημέρα αφιερωμένη σε κάτι, ανόητη σαν τις περισσότερες από τις άλλες, ίσως και κατασκευή του μάρκετινγκ, σαν ένας λιγότερο φαντεζί Άγιος Βαλεντίνος, ως και ότι πρόκειται για ιδιαίτερη σημείωση στο ημερολόγιο και κατά τη διάρκειά της κάθε θηλυκό που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να προσπαθήσει λίγο περισσότερο στο συγύρισμα, στο μαγείρεμα, μάλλον και στον στοματικό έρωτα. Όχι απαραίτητα γιατί της αρέσει, αλλά γιατί γιορτάζει και το καλύτερο δώρο της είναι αυτό.
Η συγκεκριμένη ημέρα έχει τη δική της ιστορία, βασισμένη σε κοινωνικούς αγώνες και δικαιώματα που ουδόλως αυτονόητα ήταν, ούτε στις ΗΠΑ των αρχών του 20ου αιώνα, ούτε στην Ευρώπη λίγο αργότερα, όταν καθιερώθηκε η τήρησή της. Ούτε το δικαίωμα του εκλέγειν ήταν δεδομένο, πολλώ δε μάλλον αυτό του εκλέγεσθαι, ούτε η καταγγελία της σεξουαλικής βίας εις βάρος τους, ούτε η μόρφωση, η ατομική ιδιοκτησία, η αυτοδιάθεση, η επαγγελματική δραστηριότητα. Μια σωστή γυναίκα ήταν δούλα, ήταν και κυρά. Πάντα σε γενική κτητική, του κύρη της.
Τα χρόνια πέρασαν και οι κοινωνίες προόδευσαν. Κι όμως, οπισθοδρομικές απόψεις συναντά κανείς και σήμερα και μάλιστα εξωφρενικές. Όχι μόνο θεωρίες για το πώς ο ήλιος εξεγείρει τους βιαστές, που βλέπουν τα κοντά φορέματα και νιώθουν τον ανδρισμό τους να καταπιέζεται στο καβάλο τους. Απόψεις τόσο ανδρών, όσο και γυναικών, που παραπέμπουν σε υπανάπτυκτες κοινωνικά εποχές και υποτιμούν τη μέρα της γυναίκας, τον ρόλο της γυναίκας, το μυαλό της γυναίκας και τη σημασία της.
Άνδρες που ψάχνουν μια γυναίκα να μεγαλώσει δυο παιδιά και να μαγειρεύει ένα φαγητό το μεσημέρι κι ένα το βράδυ υποτιμούν το φύλο όσο η γυναίκα που σχολιάζει επιτιμητικά την κίνηση του παρτενέρ να της ανοίξει την πόρτα και να της δώσει προτεραιότητα για να περάσει ή να πληρώσει στο πρώτο ραντεβού. Γυναίκα που φροντίζει να είναι απολύτως αποτριχωμένη και δικαιολογεί το ταίρι της που υπολείπεται καθαριότητας και τρόπων, υποτιμά τη θέση της εκ προοιμίου, πριν προλάβει κάποιος να την κάνει να αισθανθεί μειονεκτικά.
Τα παραπάνω είναι κυρίως μεταφορικά, ώστε να δείξουν τα στερεότυπα που αναπαράγονται με δράστες όχι μόνο τους άνδρες, που στο μυαλό τους έχουν πλάσει πολλάκις την ιδανική γυναίκα κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωση της μητέρας τους, που τους γαλούχησε με είδωλα από άλλες εποχές, αλλά και τις γυναίκες, που αρνούνται να σπάσουν τα δεσμά τους και να διεκδικήσουν την ισότιμη θέση που δικαιούνται.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, παρά μόνο αν διεκδικηθεί. Ο σεβασμός που αποδίδεται πλέον στις γυναίκες, στον βαθμό, ελλιπή ή μη, που συμβαίνει, είναι προϊόν αγώνων. Για κάθε άνδρα που θέλει να φέρεται σαν υπανάπτυκτος πρέπει να υπάρχει μια, δυο, δέκα γυναίκες για να τον βάλουν στη θέση του. Να μη δίνουν ούτε εκατοστό πρόσφορο για υποτίμηση. Να σέβονται, να αγαπούν και να απαιτούν τα αντίστοιχα. Θα έλεγε κάποιος πως το 2019 είναι μάλλον απρόσμενο να συζητιούνται τέτοιες θεματικές, όμως να που ακόμα υπάρχουν σκουπίδια γύρω μας που δικαιολογούν βιασμούς επειδή «κυκλοφορούσε μόνη της αργά και προκαλούσε με το ντύσιμό της», ή άσχημες συμπεριφορές σε επαγγελματικούς χώρους επειδή «τι να πει η καημένη».
Είναι αγώνας κόντρα σε θεούς και θρησκείες, σε αφεντικά και καταπιεστές, σε πατεράδες, μανάδες και συζύγους. Δεν είναι αγώνας μιας ημέρας, της 8ης Μαρτίου. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας σε γάμους, σχέσεις, γραφεία, δρόμους και διαδρόμους. Πρόκειται για το δικαίωμα της καθεμιάς να μην αισθάνεται «ξαναμμένη» όποτε της ζητηθεί, αλλά όποτε θέλει εκείνη και παράλληλα να ζει σε μια κοινωνία που θα την αφήνει να αισθάνεται «ξαναμμένη» όχι επειδή πήρε ακριβά δώρα από τον ιππότη, αλλά γιατί έχει δικαιώματα σε πλήρη ανάπτυξη. Είναι η μέρα της γυναίκας, κάθε γυναίκας, εκείνης που αγωνίζεται, εκείνης που πρέπει αλλά δεν θέλει, εκείνης που θέλει αλλά δεν μπορεί, εκείνης που μπορεί αλλά δεν θέλει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.