Το Μανιφέστο των ανέργων

“Είχαμε βάλει τα παιδιά για ύπνο. Ο μεγάλος επτά και o μικρός πέντε χρονών τότε. Περνώντας έξω από το δωμάτιό τους, τους άκουσα να ψιθυρίζουν στο σκοτάδι. “Ο μπαμπάς απολύθηκε”, είπε ο μεγάλος. “Τι θα πει απολύθηκε;”, ρώτησε ο μικρός. “Τον έδιωξαν από τη δουλειά”. “Και τώρα τι θα κάνουμε; Πώς θα ψωνίζουμε; Τι θα τρώμε;”, αναρωτήθηκε με φανερή αγωνία ο μικρός. “Μη σε νοιάζει, κοιμήσου τώρα…”. Δεν ξαναμίλησαν…Έτρεξα έξω από το σπίτι να μην ακούσουν το λυγμό μου…”.

Ιστορία από αυτές που ακούει κανείς κάθε μέρα. Από έναν φίλο, από έναν συγγενή, από έναν γείτονα, από έναν γνωστό. Ιστορία που “ταιριάζει” με άλλες ιστορίες ανέργων -διαφορετικής έντασης και διάρκειας- και απλά συνθέτει ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ του αχαρτογράφητου αυτού τοπίου, που ονομάζεται ανεργία.

Οι διαφορετικές τραγωδίες όμως πρέπει να βρουν έναν κοινό δρόμο, μια κοινή διέξοδο και σίγουρα το πρώτο βήμα έχει γίνει, μέσα από ένα αρκετά πρωτότυπο project. Το όνομα αυτού “Το ημερολόγιο ενός ανέργου“. Όλα ξεκίνησαν πριν από δύο περίπου χρόνια όταν ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Χριστόφορος Κάσδαγλης ενέταξε στο βιβλίο του “Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι” 17 κείμενα που αναφέρονταν σε ιστορίες ανέργων. “Στη συνέχεια σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και αυθεντικό να αναζητήσουμε ιστορίες που θα γράφουν οι ίδιοι οι άνεργοι. Έτσι βγήκε το σλόγκαν ‘να σπάσουμε το ταμπού της ντροπής και της σιωπής'”, όπως εξηγεί στο 3pointmagazine.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το εκτεταμένο ιντερνετικό πείραμα, στο οποίο δειλά δειλά άρχισαν να συμμετέχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι, που ήθελαν να μοιραστούν τη δική τους “ιστορία ανεργίας”. Η λύτρωση, το ξέσπασμα, ο θυμός, η απογοήτευση, η ελπίδα ότι μοιράζεσαι την ιστορία σου με ανθρώπους που έχουν κοινά βιώματα με σένα, αποτέλεσαν τους λόγους που έκαναν τόσους ανθρώπους να δημοσιοποιήσουν -είτε με ψευδώνυμο, είτε με το όνομά τους- την ιστορία τους.

“Υπάρχει και μια πρόθεση αυτοοργάνωσης πίσω από όλη αυτή την ιστορία, που η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχει βρει το δρόμο της. Το θέμα όμως, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν να γράψουν αυτό που είχαν ανάγκη και μέχρι πρότινος δεν το έκαναν λόγω κατάθλιψης, απόσυρσης, ενοχών, αυτοπεριθωριοποίησης“, εξηγεί ο Χριστόφορος.

Η φήμη του πειράματος αυτού διαδόθηκε ακαριαία, καθώς από την πρώτη στιγμή η καμπάνια υποστηρίχθηκε και φιλοξενήθηκε από μερικά πολύ δυνατά sites και blogs: thepressproject.gr, tvxs.gr, ellinofreneia.net, koutipandoras.gr, arkoudos.com, naftilos.blogspot.gr, pitsirikos.net, kasdaglis.wordpress.com.

Το Μανιφέστο των ανέργων προ των πυλών
Η όλη υπόθεση όμως δεν μένει εκεί. Όπως μας ανέφερε ο “μπαμπάς” της ιδέας αυτής, “σχεδιάζεται αυτό τον καιρό μία συνεργατική πλατφόρμα βασισμένη στις αρχές με τις οποίες λειτουργεί η Wikipedia, μέσα από την οποία θα προσπαθήσουμε να επεξεργαστούμε με τρόπο συλλογικό το Μανιφέστο των ανέργων, ένα κείμενο που θα θέτει όλες τις διαστάσεις του προβλήματος και θα καταλήγει σε έναν κατάλογο αιτημάτων.

Το Μανιφέστο αυτό αποτελεί ένα μεγάλο πείραμα με στόχο την αυτοοργάνωση των ανέργων και την ανάπτυξη της δυνατότητάς τους να επεξεργαστούν μόνοι τους τα αιτήματά τους, χωρίς να υπόκεινται σε μια ιεραρχημένη οργάνωση. Είναι επίσης ένα πείραμα ευρύτερης σημασίας, γιατί κατατείνει σε έναν μη ιεραρχικό και αντιγραφειοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων με συλλογικό τρόπο. Αυτοοργάνωση όπως το λέει κι η λέξη, σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άνωθεν και προκατασκευασμένες λύσεις, ότι το κάθε βήμα πατάει στο προηγούμενο μέσα από τη δυναμική που εν τω μεταξύ αναπτύσσεται. Μπαίνουμε σε αχαρτογράφητες περιοχές, αλλά πατάμε γερά στα πόδια μας”, συνεχίζει.

“Η σημασία ενός τέτοιου πειράματος ξεπερνά, κατά τη γνώμη μου, το χώρο του ίντερνετ και έχει γενικότερη σημασία. Δεν μπορώ να σας πω, λοιπόν, πού θα πάει όλη αυτή η ωραία περιπέτεια, αυτό που μπορώ να πω ήδη είναι ότι θα την πάμε πάρα πολύ μακριά. Μέχρι να εκλείψει ο λόγος της ύπαρξής της…”.