Πλ. Ομονοίας: Σαν κάτι ν’ άλλαξε

Κώστας Παπαντωνίου
Απόψεις
Έχω μόλις τελειώσει τη δουλειά. Η ώρα είναι 11:30 το βράδυ.Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής μου για να επιστρέψω σπίτι, περνά από την Πλατεία Ομονοίας. Όχι και ό,τι καλύτερο. Aυτή τη φορά όμως, είχε κάτι αλλάξει.

Η ματαιότητα του απόλυτου

Κώστας Παπαντωνίου
Απόψεις
Με άλλα λόγια δεν γεννιόμαστε όλοι διαμάντια. Ή μήπως απλά κουβαλάμε κάποια κουσούρια με το καλημέρα; Η ιδέα μίας κοινωνίας γεμάτη μόνο από τύπους που αξίζουν νόμπελ ειρήνης, η καλοδιάθετους ή ευτυχισμένους, αυτόματα μηδενίζει την αξία του ιδεατού, το καθιστά ανιαρό.

Σύντροφε, πού ήσουν το καλοκαίρι;

Κώστας Παπαντωνίου
Απόψεις
Τη στιγμή που ο Δένδιας ετοιμάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και καμαρώνει για τις επιδόσεις του "Ξένιου Ζευς, την ώρα που η Χρυσή Αυγή παρελαύνει σε αγήματα και επιτίθεται σε Ρομά και μετανάστες, δεν υπάρχει κάποιος να ορθώσει το ανάστημα του. Από πουθενά.

One way to go!

Κώστας Παπαντωνίου
Μουσική
Tην ώρα που το σώμα μπορεί να είναι στρμωγμένο σε κάποια καρεκλά γραφείου, αιχμαλωτισμένο από την υποχρέωση, το μυαλό το βάζει στα πόδια.

«Να πάρεις τον Πακιστανό σπίτι σου». Το θες όντως;

Κώστας Παπαντωνίου
Απόψεις
Μήπως τελικά είμαστε σε μία κοινωνία που περιθωριοποιεί τον μετανάστη, τον απαξιώνει και τον εκμεταλλεύεται για να καλύψει τις ανασφάλειες της, να φορτώσει τα δικά της λάθη πάνω του και όλα αυτά γιατί φοβάται να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.