Γεννήθηκε και ζει στα Εξάρχεια. Αγαπά τους τοίχους τους, τους αγώνες και τους ανθρώπους τους. Του αρέσει να φωτογραφίζει και να γράφει για όσα δεν μπόρεσε να φωτογραφίσει. Κυκλοφορεί από τα εννιά του με μια εφημερίδα στο χέρι και συνεχίζει να γράφει σε μπλοκάκι στα ρεπορτάζ. Ακούει ό,τι μακριά πολύ μακριά μας ταξιδεύει και διαβάζει ό,τι του γυαλίσει στις βιτρίνες της Καλλιδρομίου, της Ζωοδόχου Πηγής και της Θεμιστοκλέους. Αγαπά τα νησιά και κάποτε θέλει να ζήσει σε ένα από αυτά. Μέχρι τότε, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για μια διαφορετική δημοσιογραφία, με πολλά αυτοδιαχειριζόμενα 3point και γραφιάδες χωρίς περιορισμούς.
Aρκούσαν λίγα μονάχα δευτερόλεπτα για να γευτεί τη χαρά του δικού της μεταλλίου. Ενός μεταλλίου που συμβολίζει το πάθος, τη θέληση, τη δικαίωση, αλλά και την ιστορική στιγμή μιας πρωτιάς, που για τις περισσότερες χώρες εδώ και αρκετά χρόνια έχει κατακτηθεί.
Με αφορμή τη νέα διαφαινόμενη μεγάλη αποχώρηση από το δυναμικό του Παναθηναϊκού, το 3pointmagazine.gr σας θυμίζει ορισμένες χαρακτηριστικές ανάλογες περιπτώσεις, όπου οι ισχυροί άνδρες της ΠΑΕ αφού έστυψαν το λεμόνι, το πέταξαν μετά στον κάλαθο των αχρήστων, ξεχνώντας τα όσα αυτό τους προσέφερε.
Χωρίς να τρελαθώ στο ψάξιμο, νοίκιασα τρεις ταινίες από το βίντεο κλαμπ. Κατάλαβα εξ’ αρχής πάντως, ότι αυτή τη φορά τα γούστα μου ήταν ελαφρώς πιο δραστήρια, ελαφρώς πιο μελαγχολικά και σκοτεινά σε σχέση με άλλες φορές
Αυτή τη φορά στις μουσικές προτάσεις της εβδομάδας μετράμε αντίστροφα. Από τη συνειδητοποίηση, τη δυσκολία στην όψη του απέραντου, στη σταδιακή ισχυροποίηση του θέλω και εν τέλει στην απόλυτη απογείωση.
Νυχιές που κανείς δεν θέλει, ακόμα και αν αυτές δεν προκαλούν πληγές ικανές να σε βλάψουν. Είναι όμως ενοχλητικές και όταν αυξάνονται ιδιαιτέρως αποκρουστικές.
O Παναθηναϊκός ξεκίνησε πέρυσι μία παράδοση, που μάλλον η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενε πως θα έπαιρνε αυτή την έκταση. Στο τέλος της προηγούμενης σεζόν, είδε το ρόστερ του να