Η Λίνα Φούντογλου είναι ηθοποιός. Είναι απόφοιτη του Πανεπιστημίου Αθηνών τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και αριστούχα απόφοιτη της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη με την υποτροφία της σχολής. Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός με το Εθνικό Θέατρο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, διάφορα Δηπεθέ, και το ελεύθερο θέατρο. Ενδεικτικές παραστάσεις είναι: Μήδεια Σκην. Κάτια Γέρου, Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν Σκην. Νικαίτη Κοντούρη, Το Ξύπνημα της Άνοιξης Σκην. Αντώνης Μόργκαν, Χορεύοντας στη Λούνασα Σκην. Νικαίτη Κοντούρη, Το Τρίτο Κύμα Σκην. Νίκος Αρβανίτης. Το 2022 βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στη μικρού μήκους ταινία Wolves ενώ το 2019 είχε βραβευτεί από την Unesco Πειραιώς και Νήσων για τη συνεισφορά της στην τέχνη και τον πολιτισμό. Διηύθυνε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά ως συνιδρύτρια και ηθοποιός της κινηματογραφικής ομάδας Nail.hitnrun. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «δημιουργικό μηδέν» μέρος της οποίας μεταφράστηκε στα γαλλικά από εκδοτικό οίκο και διατηρεί τη στήλη «απεριορίστων διαδρομών» ως ένα πείραμα επάνω στον γραπτό λόγο και την έκφραση όπως συνήθιζε να κάνει και ως μαθήτρια του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη.
Η χρόνια ανυπόφορη ασθένειά μας
Η έλλειψη πέους
Οι καλλιτέχνες νοσούν
Όχι τόσο οι σκηνοθέτες Στο μέγιστο οι ηθοποιοί
Οι κατήγοροι νοσούν
Η πλειοψηφία του κόσμου νοσεί
Στην Υστερία μας πάτησε ο καπιταλισμό...
We receive the body of our brother
with confidence in God, the giver of life
who raised the Lord Jesus from dead
Ρίχνουν νερό στο μαύρο ξύλο
που σήμερα τον ζεσταίνει από την κρύα μέρα
που μοιάζει λία...
Α, ήξερες που έμπλεκες
Εγώ γαργαλάω τα χείλη μου
κι έπειτα ξύνομαι ώσπου να βγάλουν αίμα
Είμαι κάτι σαν Μέριλιν εγώ
πηγαία η θλίψη, κατάβαθη
-κακή περίοδος να πιάσω τα λεφτά μου-
Όταν πονούσα ...
Κολλημένα στις ρόδες υπολείμματα ψώφιων ζώων
Και στο παρμπρίζ εξαερωμένα πτώματα μαμουνιών
Δεν τη μπορώ αυτή τη νέκρα
Χειρότερο μόνο
Η χρυσόμυγα μ’ ένα φτερό
Το κουνούπι με την κομμένη μύτη
Μο...
Θυμάμαι κάτι άνοιξ-ες
Άνοιξ-ες με άλφα κεφαλαίο
Γόπες στην άσφαλτο
Τις νόμιζες λουλούδια
Πίσω μας μπάτσοι
Κι εμείς σαν παλαβοί
Μίσος; Μίιισος
Με διάρκεια το ι
Να τρέχεις και να κάθεται ο...
Είμαι γυναίκα έχω φτερά
Τσιμπολογάω και πετάω μακριά
Γράφω γράφω
Στο χαρτί, στο φακό, στο έργο πλάι του ρόλου μου
και στο ταβάνι γράφω
Θα ήθελα να πλήρωναν ευπρεπή και μικροκαμωμένο κύριο
όπου θα έτρεχε μ...
Αν γινότανε να βγάλουμε μία σκέψη απ' το μυαλό
Τότε σίγουρα θα υπήρχε μία μικρή πορτούλα στην κορφή του κεφαλιού
Ο γιατρός θα την άνοιγε με αντικλείδι -εάν είχαμε χάσει το δικό μας
Θα έβγαζε το μυαλό -με προ...
Δεν το μπορείς να πεις ποιόν πιότερο ερωτεύτηκες
Άλλος "εσύ" το διέπραττες κάθε φορά
Σαν κάθε όργανό σου να ερωτευόταν μόνο του, κρυφά
Τότε, ας πούμε
Πως το συκώτι και η καρδιά
Ερωτευτήκαν πιο ισχυρά
Απ' ...
Αν υπήρχε τρόπος να σταματάει η καρδιά
Τότε θα το έκαναν πολλοί
Τα αγόρια θα έριχναν έτσι τις κοπέλες
Κι οι ζωντανοί εργαζόμενοι θα το 'παιζαν νεκροί
Λίγοι δε θα μπορούσαν να κάνουνε αυτό το κόλπο
Κάποιοι ...
Αποκύημα της φαντασίας κάποιου –πιθανολογώ– φουτουριστή
Που κυλίστηκε σε σεντόνια ηδονής εξπρεσιονιστικών κατάνοιχτων στομάτων
Και εκσπερμάτωσε αρχαίο δράμα, γνήσιο δράμα αθηναϊκό
Ίσως με άρωμα διανόησης γαλ...
Οι αποστάσεις κοντινές με το αμάξι σου
κι εγώ απλώνομαι σαν ροζ ηρωίδα του Ναμπόκοφ
Η τεστοστερόνη αλλοιώνει την αθωότητα
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά
Οδηγείς στο δρόμο προς το σπίτι μου
με το φωτάκι της...
Τώρα τελευταία
σα να ‘μαστε λίγο ακαμουφλάριστοι
Βγαίνουμε στο δρόμο με πυζάμες
Τσίμπλες στα μάτια
Ιδρώτας να τρέχει
Δεν ξεχωρίζεις τα ρούχα από το δέρμα
Δουλεύουμε πολλές ώρες
Σκύβουμε να πιάσουμε κότσο...