Τέκνο της Αθήνας και του αστικού τοπίου. Σπουδάζει Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αγαπάει το κόκκινο. Δεν ξέρει αν θέλει να γίνει δημοσιογράφος ή χορεύτρια. Το μόνο που ξέρει στα σίγουρα είναι πως θέλει να γράφει για όλα αυτά που βλέπουμε ή θέλουμε να δούμε.
Mια καινοτόμα και εκπληκτικά περίεργη μουσική παράσταση, μας προσέφεραν την Κυριακή οι Big Noise Attack, στο six dogs, μετά την προβολή μίας splatter ταινίας μικρού μήκους, oνόματι "American Burger 2, screening".
Σάββατο βράδυ και οι Mr. Highway Band ηλέκτρισαν με ένα ακουστικό live, την ατμόσφαιρα του μικρού Chavelier στο Π. Φάληρο, αποδεικνύοντας ότι όσα τεχνικά προβλήματα και να εμφανίζονται, η ποιότητα της μουσικής που προκύπτει από μια κατάθεση ψυχής, δε δηλητηριάζεται ούτε στο ελάχιστο. Μια συνέντευξη βασισμένη στους στίχους τους.
Σε μικρό Λονδίνο μετατράπηκε το μικρό μας «ταφ» στο κέντρο της πόλης τη Δευτέρα το βράδυ, υπό τη μουσική υπόκρουση των Playground Theory, μίας μπάντας από την Αθήνα, στην παρουσίαση του πρώτου τους δίσκου, Speaking of Secrets (Puzzlemusik).
Βαδίζω, παρατηρώντας φευγαλέα τους περαστικούς. Χαλαροί, να περπατάνε, με σακούλες στα χέρια, χαμόγελα, συζητήσεις, [...] φερόμενοι σα να μην τρέχει τίποτα στους γύρω δρόμους. Σα να είναι αόρατο παράλληλο σύμπαν, οι δολοφονίες, η ανεργία, τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια, το ανύπαρκτο κράτος δικαίου. [...] "Εγώ, έχω να ψωνίσω". "Εγώ δε φταίω για την κρίση". Αυτά τα εγώ συσσωρεύτηκαν και έπνιξαν το παρόν μας.
Είναι η ενσαρκωμένη αμφισβήτηση του κόσμου. Δεν κλείνονται στο ελιτίστικό τους καβούκι, αλλά το ανοίγουν με ταπεινότητα για να χωρέσει τους προβληματισμούς και τα όνειρα σου. Δεν είναι μόνοι. Όταν γράφουν, σε κοιτάζουν στα μάτια, και το ξέρεις, κάθε φορά που τους διαβάζεις.
Πόσα μας λείπουν και πόσα δώσαμε;
νύχτες και νύχτες σε κρεβάτια ,
με τσιγάρα, και ποτά,
σε μέρη που δε θέλαμε να ήμασταν,
με ανθρώπους που ποτέ δε μας ενθουσίασαν αρκετά.
Ο Goran Bregovic έχει ταξιδέψει τον βαλκάνιο ήχο σε όλες τη άκρες της Γης. Και όσους τον ακούνε, πίσω στα Βαλκάνια. Στα 64 του, συνεχίζει να προσφέρει, όχι ακριβώς χαρά, ούτε λύπη, αλλά κάτι πολύ ιδιαίτερο.