Η μακριά… χείρα των ανδρών!
Μια αντρική παλάμη -ανοιχτή- πέφτει με δύναμη στο κώλο της. Μια γυναικεία γροθιά -σφιχτή- πέφτει με δύναμη στην αντρική παλάμη.
Λόγια όλο σιωπές
Αναρωτιέμαι γιατί μεγαλώνοντας η πανοπλία μας γίνεται άφθαρτη από τις αγγυλώσεις, τα πείσματα και τους εγωισμούς. Ακόμη και μέσα σε μια πανοπλία, το σώμα φθείρεται από την έλλειψη του αέρα.
Οι ζωές των άλλων
Ελλείψει φαντασίας να πρωταγωνιστήσει τη ζωή της όπως εκείνη ήθελε, έψαχνε μανιωδώς για σκηνοθέτη. Μια νουβέλα του Προυστ, μία σκοτεινή εξομολόγηση του Ντοστογιέφσκι, ένα απαγορευμένο πάθος στον Ουγκώ, μια πολυτάραχη ερωτική ζωή στον Κούντερα, ένα βαθύ ερωτικό ταξίδι στο Μπαρρίκο, ένα απρόσμενο τέλος στο Μουρακάμι και στο Μπάρνς.
Όλες οι ζωές περνούσαν μπροστά στα μάτια της.
Κρύες σκέψεις σαν χειμώνας
Ήταν Γενάρης. Καθόταν σε ένα παγκάκι μες την παγωνιά προσπαθώντας να καταλάβει τι τον παγώνει πιο πολύ. Το κρύο παγκάκι ή η μοναξιά του; Πριν δυο χρόνια νόμιζε ότι είχε περάσει τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής του. Ήταν καλεσμένος στο εξοχικό του διευθυντή του για ρεβεγιόν.
«Αγαπώ το θέατρο γιατί με κάνει να σκέφτομαι»
Πέντε νέοι άνθρωποι, φοιτητές και εργαζόμενοι, μας μιλούν για τη σχέση τους με το θέατρο. Ρεπορτάζ του 3pointmagazine.gr
Η αγάπη ήρθε από μακριά
Ο Νικόλας τα μπλεξε με μία Αλβανίδα; Γελάει ο κόσμος. Ο ρατσιστής ερωτεύτηκε μία αλλοδαπή; «Τι έγινε ρε παιδιά;» Χαμογέλασα.
«…Εκείνα που μένουν»
Αγαπητό μου ημερολόγιο, οι εποχές αλλάζουν και ο χρόνος ξεφτίζει τις στιγμές μας όπως τα χρώματα ξεθωριάζουν στον ήλιο. Η μνήμη ασθενεί και όσα ζήσαμε είναι πια ένα παρελθόν που προσπαθεί να μάθει κολύμπι στο χείμαρρο της καθημερινότητάς μας. Αποφεύγω να βάζω θετικά ή αρνητικά πρόσημα στην κάθε εποχή.
Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία
Οι σχολικές αίθουσες, τα θρανία, οι τοίχοι του σχολείου έχουν γεμίσει με συνθήματα της Χρυσής Αυγής.
Ο σπόρος του εθνικισμού έχει ήδη φυτευτεί και σκορπάει σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας.
Στο διαδίκτυο, υπάρχουν πολλές φωτογραφίες για το τι ''μήνυμα'' μας στέλνουν οι μαθητές
Χαμένες Ζωές
Είναι μερικοί άνθρωποι που πιστεύουν πως αν κατηγορήσουν πρώτα από όλα τον εαυτό τους, απαλλάσσουν τους άλλους από την τάση τους να κριτικάρουν. Νομίζουν πως έτσι έκαναν ένα βήμα παραπέρα, για να μείνουν τελικά στάσιμοι και βολεμένοι στην συνείδηση τους που μοιάζει με σπασμένο παράθυρο: μπάζει από παντού.
Το μαχαίρι
Γύρισε εξουθενωμένη από τη δουλειά. Χωρίς να σκέφτεται, βγάζει τα τακούνια της, και τακτοποιεί μηχανικά το παλτό της. Βγάζει το στενό πουκάμισο για να μπορέσει να ανασάνει. Είναι εκπληκτικό πώς ένα ρούχο είναι επιφορτισμένο με τόση κούραση. Αέρας.
Πού πάνε οι άνθρωποι όταν σκορπάνε;
Σε σκέφτομαι, όταν το βλέμμα μου πέφτει πάνω στις φωτογραφίες σου που στέκουν ακόμα στο τραπέζι. Δεν ξέρω γιατί, άλλα πάντοτε έτσι σε θυμάμαι.
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά;
Δεν ξέρω αν οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά, όπως έγραψε η Κατερίνα Γώγου.
Ίσως θα κατέληγα πώς είναι μάλλον πολύχρωμα.
Και έτσι μου αρέσει καλύτερα.