Ομόνοια, μεσημέρι, ντάλα. Περπατώ την πολύκοσμη Αθηνάς λίγο πιο κάτω από την πλατεία Κοτζιά και σχεδόν τρέχοντας για να αποφύγω την οσμή της Βαρβακείου αγοράς χώνομαι στην πρώτη οδό που αντικρίζω στα δεξιά.
Οδός Ευριπίδου. Κοντοστέκομαι σκεφτική, σχεδόν παγωμένη. Αυτή η μικρή οδός έχει κακή φήμη εδώ και πολύ καιρό, όπως κι άλλες γύρω από την Ομόνοια.
Σωκράτους, Θεάτρου, Μενάδρου, Ευριπίδου… δρόμοι που σημαίνουν πιάτσα, διακινητές, περίεργοι, κορμιά να λιώνουν στις γωνίες, βρωμιά, σκουπίδια, σύριγγες, και μια οσμή κάτουρων στον αέρα. Μια μικρή κόλαση στο κέντρο της Αθήνας.
«Πίσω ολοταχώς» σκέφτομαι, άλλωστε η Ευριπίδου από την Κλαυθμώνος ως την Αθηνάς έχει ένα άλλο πρόσωπο –κάπως πιο φιλικό- καθώς μαγαζιά και μπαρ γεμίζουν τις γωνιές της.
Κι όμως, δε γυρνώ. Συνεχίζω να χαζεύω αυτή την άγνωστη σε μένα οδό. Όσο φτάνει το μάτι μου δε βλέπω τίποτα τρομακτικό. Αντιθέτως μια ουρά λίγο πιο κάτω με κινητοποιεί. «Εδώ κάτι γίνεται», σκέφτομαι και για πρώτη φορά αρχίζω να βηματίζω στη μικρή οδό.
Αριθμός 31 και μια πανδαισία ανθρώπων περιμένει υπομονετικά στην ουρά. «Μπαχάρ» γράφει η ταμπέλα και οι υπάλληλοι σχεδόν τρέχουν να εξυπηρετήσουν, σε αντίθεση με τον απέναντι μαγαζάτορα που κοιτάζει τον δρόμο βαριεστημένος. Δεν τους πολύ αρέσει, ούτε ο κόσμος ούτε η κάμερά μου.
Εδώ δεν τελειώνει ποτέ η κίνηση ακούω να λέει ο δίπλα. Αναρωτιέμαι και χαζεύω τι παίρνει… τζίντζερ και γλυκάνισο. Ο κόσμος στην ουρά μιλάει για την ποιότητα και τις τιμές του μαγαζιού και φαίνονται ευχαριστημένοι παρά την ουρά.
Αφήνω το πολύκοσμο «Μπαχάρ» και κατεβαίνω προς τα κάτω. Όπου γυρνώ μυρίζει καρυκεύματα και μπαχάρια. Νομίζεις έχει φύγει λίγο ανατολικότερα από τι σκόπευες.
Εδώ μικρά όμορφα μαγαζάκια με έναν αέρα παλιάς Αθήνας κοσμούν την πρωινή Ευριπίδου. Εδώ θα βρεις ότι τραβά η όρεξη σου με το… κιλό.
Καρυκεύματα, ρύζια, όσπρια, βότανα, τσάι, δάφνη, πάπρικα, πιπέρια από όλο τον κόσμο. Ούτε ήξερα πόσα πολλά είδη μπαχαριών μπορείς να βρεις σε λίγα μέτρα.
Λίγο πιο κάτω, περνάω κάποιον με μια γεμάτη σακούλα φασόλια – «την έβγαλε σήμερα την μέρα»- πριν φτάσω στα μαγαζιά με τα αλλαντικά λίγο πιο κάτω.
Από το ταβάνι κρέμονται λουκάνικα. Εδώ ο κόσμος ρωτά πάντα τον μαγαζάτορα τι του προτείνει. Εδώ ο παστουρμάς και καβουρμάς κάνουν πάταγο και ας μου έρχεται μια αηδία – «δεν ξέρεις τι χάνεις» σαν να ακούω από δίπλα μου τον κύριο που ήρθε από άλλη γειτονιά μόνο για αυτό.
Κάπως έτσι βρέθηκα στην πλατεία Κουμουνδούρου, συνειδητοποιώντας ότι αυτό ήταν. Δεν είναι δα και τόσο τρομακτική η Ευριπίδου τα πρωινά.
Καθημερινά και μέχρι να δύσει ο ήλιος η Ευριπίδου μεταμορφώνεται σε μια οδό βγαλμένη από Ανατολίτικα παραμύθια που σε αντίθεση όμως με αυτά δεν έχουν καλό τέλος. Γιατί το βράδυ η Ευριπίδου θα μεταμορφωθεί πάλι σε βάτραχο… μέχρι το επόμενο πάλι πρωινό.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.