Το βάρος ενός τανκ, το βαθούλωμα που άφησε στην Ιστορία, συναντάται ακόμη ως αίσθηση στην είσοδο του Πολυτεχνείου. Η ξαπλωμένη πύλη δίπλα στην κεφαλή του ιστορικού και ΕΑΜίτη-ΕΛΑΣίτη Νίκου Σβορώνου συμβολίζει εκείνη τη σφοδρότητα. Οι παλιότεροι τη θυμούνται. Οι νεότεροι προσπαθούν να φανταστούν πώς ήταν. Να σκεφτούν την πύλη στη θέση της. Στην αρχική και πραγματική της μορφή (η αυθεντική πόρτα που «έπεσε» κατακερματίστηκε από τις ερπύστριες κι υπάρχουν ορισμένα μόνο μέρη της διάσπαρτα στο χώμα). Στις ώρες που βρέθηκαν πάνω να πατούν τα παπούτσια εκείνων των φοιτητών.

Ένα απτό κομμάτι που συνδέει το βράδυ εκείνο με τις νύχτες σήμερα είναι το κρύο που αφήνει στην παλάμη το κάγκελο. Το χέρι που το έσφιγγε το 1973 έβλεπε τον δρόμο έξω. Την Ιστορία να γράφεται σε χρόνο ενεργό. Τα θραύσματα να καλύπτουν την άσφαλτο. Τα φώτα να πέφτουν στον δρόμο πάνω όπως σήμερα. Από κολώνες το ίδιο παλιές. Το χέρι που το σφίγγει σήμερα κοιτάει προς τα μέσα κι εκείνο που βλέπει είναι μια πύλη που πλακώνει μόνο το ανεπαίσθητο βάρος των λουλουδιών.

Την Τρίτη το βράδυ, λίγες ώρες πριν την πορεία, άρχισε να ψιχαλίζει. Λίγες στιγμές μετά μύριζε το χώμα. Κι όσο πλησίαζες στην είσοδο το γαρύφαλλο.  Ένα στρώμα από ολοκόκκινα άνθη και πράσινα κοτσάνια είχε σκεπάσει το κάτω μέρος της πύλης. Κάποια άλλα είχαν δεθεί στα λυγισμένα κάγκελα ψηλότερα. Κάποια, πάλι, είχαν δίπλα σημειώματα. Τα «συγγνώμη» μιας γενιάς που ήθελε να κληροδοτήσει περισσότερα. Τα μηνύματα μιας άλλης, που δεν γνώρισε εκείνες τις ημέρες, αλλά κατάφερε να πιάσει τον σφυγμό τους και να νιώθει δέος κοιτάζοντας ψηλότερα: «Μετσόβιον Πολυτεχνείον».

Για να έρθουν όμως τόσα λουλούδια, χρειάστηκε ένας γονιός να δείξει πρώτα τον δρόμο. Η εικόνα από έναν γονιό που είχε στο ένα χέρι το παιδί και στο άλλο το λουλούδι είναι ένα λιθαράκι στη συλλογική μνήμη. Τα μωρά στα καρότσια δεν κατανοούν τις λέξεις, αναγνωρίζουν όμως συναισθήματα. Καταχωρούν εντυπώσεις που θα τα συνοδεύουν επ’ άπειρον. Πάνω σ’ αυτή τη βάση πηγαίνουν μετά ως μαθητές και ακουμπούν μόνοι τους το γαρύφαλλο. Κι από πίσω οι γονείς να τραβούν φωτογραφία περήφανα. Ο σπόρος βλασταίνει. Κι όταν το καταφέρνει σ’ ένα περιβάλλον διπλά εχθρικό, συνιστά μια σπουδαία πολιτική πράξη. Αντί να στραφεί στο μίσος, στρέφεται στον ήλιο. Στη μνήμη και στον αγώνα.

Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.

Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.

[fbcomments width="100%" count="off" num="5"]