Πολλές φορές παρατηρούσα τους ανθρώπους που δουλεύαμε μαζί στα νοσοκομεία.
Γιατρούς, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς,
διασώστες στο ΕΚΑΒ, καθαρίστριες.
Προσπαθούσα και προσπαθώ να ζυγίσω το βάρος, την ευθύνη, την ρυτίδα στο πρόσωπο τους, το βάθος στο βλέμμα τους.
Θυμάμαι τα πόδια πολλών νοσηλευτριών στα επείγοντα, πρησμένα στο τέλος της βάρδιας, θυμάμαι πολλές, με κιρσούς στα πόδια λίγο πριν την σύνταξη.
Θυμάμαι την αγωνία και το πάθος των νέων γιατρών, με τρόμαζε όμως το βλέμμα παλαιότερων συναδέλφων, που είχε ένα βουβό χάος και θλίψη σε πολλούς από αυτούς.
Θυμάμαι τις σειρήνες του ασθενοφόρου που καθώς έφτανε μας πάγωνε το αίμα, και τον ιδρώτα κάθε διασώστη που τρέχοντας έβαζε ένα φορείο που πολλές φορές έλεγες θα σπάσει η πόρτα των επειγόντων καθώς έμπαινε μέσα, και τις φωνές τους “τρέχα γιατρέ, τώρα!”
Θυμάμαι τις καθαρίστριες ,που έπρεπε να καθαρίσουν ένα ποτάμι αίμα μετά από τροχαίο, και πολλές μονολογούσαν και ψιθύριζαν “Βοήθα παναγιά μου”.
Θυμάμαι τηλέφωνα στο σπίτι το βράδυ, χωρίς τα τυπικά των τηλεφώνων, άκουγες μια φωνή στο βάθος, σε ρώταγε “καλά είσαι”, έλεγες “καλά”, και κλείνατε, έχοντας αφαιρέσει τα σκισμένα ρούχα, που κάποια μάνα, κάποια στιγμή σου τραβούσε και ψιθύριζε “τον θέλω πίσω”.
Θυμάμαι όμως και τα φορεια, το ένα δίπλα στο άλλο, που ήταν σαν να παίζουμε tetris, μιας και χώρος, κρεβάτια, γιατροί και νοσηλευτές δεν έφταναν,
θυμάμαι τον κουμπαρά που είχαμε και βάζαμε χρήματα εμείς οι ίδιοι, για να αγοράσει η προϊσταμένη γάντια για όλους μας από το απέναντι φαρμακείο,
θυμάμαι τα μάτια της Ελένης όταν μου ‘πε πως τελείωσαν τα ογκολογικά φάρμακα, δεν βρίσκουν δεν υπάρχουν πουθενά και είναι μόλις 42 χρονών παλίκαρος ο Γιώργης.
Θυμάμαι, και αυτό δεν θα το συγχωρέσω ποτέ, και κάτι τύπους με άσπρες ποδιές με κακά ελληνικά, έλεγες “ασθενής” και καταλάβαινε “πελάτης”.
Θυμάμαι και κάτι κακόμοιρους που κουνούσαν το δάχτυλο τους αναλόγως το αφεντικό τους, και βγαίναν στις πύλες του νοσοκομείου ανάλογα ποιος καθόταν σε αυτή την ρημαδιασμένη καρέκλα της εξουσίας.
Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Υγείας σήμερα, και δεν χρειάζεται να γράψω πολλά.
Καθολική, δημόσια δωρεάν υγεία σε όλους, σε κάθε άνθρωπο, από κάθε κοινωνικό στρώμα, σε άστεγους, πρόσφυγες μετανάστες, φυλακισμένους, απομονωμένους σε κάποιο βουνό ή νησί.
Προσλήψεις υγειονομικών άμεσα, χωρίς αστερίσκους και “ναι μεν αλλά”.
Στελέχωση των κλινικών.
Μέτρα ατομικής προστασίας σε όλους τους υγειονομικούς.
Αξιοπρέπεια.
το ΕΣΥ, είναι ΕΓΩ, πάντα ήταν.
Στο χέρι μας είναι, να κάνουμε αυτά που μας πρέπουν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.