Μια νυχτερινή βόλτα στην Αθήνα είναι αρκετή για να καταλάβεις πως κάποιοι άνθρωποι βιώνουν την κρίση στο πετσί τους. Όσο τα χαρτόκουτα πολλαπλασιάζονται στις γωνιές των δρόμων για ποια ανάπτυξη μιλάνε;
Είναι μπροστά μας αλλά σχεδόν πάντα τους προσπερνάμε για να πάμε στη «δουλειά» μας.
Ένα χαρτόκουτο, λίγα σεντόνια, μια-δυο σακούλες με πράγματα και μία κουβέρτα. Αυτή είναι ολάκερη η περιουσία σου. Ακόμα χωρίς τεκμήριο (μάλλον).Μια γωνιά σε ένα παλιό κτίριο, σε ένα ακατοίκητο σπίτι ή απλά σε ένα πεζοδρόμιο. Ο δρόμος έχει γίνει το σπίτι σου. Ένας σκύλος ή μία γάτα συμπληρώνουν τη «σπιτική» και «οικογενειακή» ατμόσφαιρα, αφού οι άνθρωποι μόνο να σε προσπερνούν ξέρουν.
Ένα αδέσποτο μπορεί να καταλάβει περισσότερα από έναν άνθρωπο. Όταν δεν έχεις σπίτι και μόνο σπίτι σου είναι ο δρόμος τότε το κοινό βίωμα σε φέρνει πιο κοντά. Και η απλή «συγκατοίκηση» γίνεται συμβίωση και η απλή παρέα γίνεται συντροφιά και οικογένεια.
Έτσι θα συνεχίσεις να κοιμάσαι αγκαλιά με τη μαύρη σου γατούλα στο πεζοδρόμιο της Βύρωνος μέχρι κάποιοι άλλοι να φτάσουν στο ίδιο σημείο με σένα… και τότε όταν θα έχουμε φτάσει στον πάτο όλοι μαζί, το εμείς θα αναδυθεί και θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε την ανηφόρα. Μέχρι τότε όμως ο καθένας θα είναι μόνος του στην κατηφόρα, χωρίς φρένα και χωρίς ένα χέρι βοηθείας.
Γιατί έτσι μας μάθανε. Να κοιτάμε το δικό μου καλό. Το δικό μου σπίτι. Τη δική μου οικογένεια. Τη δική μου δουλειά. Το δικό μου αυτοκίνητο. Τη δική μου ζωή.
Ελπίζω να έχεις επιβιώσει εσύ και η μαύρη σου γατούλα όταν θα έχουμε φτάσει στο εμείς. Και δεν θα κοιμάστε πλέον αγκαλιά σε ένα χαρτόκουτο αλλά σε ένα κρεβάτι μέσα σε ένα ζεστό σπίτι με άλλους μαζί παρέα, χωρίς να μας νοιάζει το δικό μου. Αλλά το δικό μας.
Αλήθεια, ήθελα να μην σε προσπεράσω.
Στάθηκα για μια στιγμή απέναντι.
Ήθελα να σε πάρω από το χέρι και να σε πάω κάπου όμορφα, αλλά δεν ήθελα να σε ξυπνήσω.
Δικαιολογίες ίσως.
Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι δεν θα το έκανα.
Κι αυτό, όχι γιατί δεν το ήθελα αλλά γιατί δεν μπορούσα.
Δεν μπορούσα να σου σερβίρω ψέματα ή συγκαταβατικά βλέμματα.
Ελπίζω την επόμενη φορά να σε κοιτάξω στα μάτια και να μπορώ να σου πω την αλήθεια για τη δική μας ζωή κι όχι τη δική μου ή τη δική σου.
Μέχρι τότε θα είμαι αυτή που σε προσπερνά ή σου ρίχνει κλεφτές ματιές επειδή δεν έχει συνειδητοποιήσει το εμείς.
Ή δεν έχει το θάρρος να αποτινάξει το εγώ.
*τα σκίτσα είναι της Sarah Kirk
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.