Όταν τελειώνει το σχολείο και το Πανεπιστήμιο, όταν πιάνεις δουλειά – πληρωμένη, απλήρωτη ή κακοπληρωμένη – καταλαβαίνεις ότι το Καλοκαίρι δεν κρατά τρεις μήνες. Δεν κρατά καν ένα μήνα. Κρατά λίγο. Κρατά στιγμές. Σε βεράντες, παραλίες, διαδρομές, ταράτσες… κρατάει όσο το ντουζ που κάνεις μετά την παραλία για να φύγουν τ’ αλάτια. Κρατάει όσο ένα μεθύσι στον Ταρσανά…
Όταν τελικά τα βρείτε με την παρέα σου στον προορισμό, στα λεφτά, στα προγράμματα ή όταν απλά αποφασίζετε να πηγαίνετε στις κοντινές παραλίες ή σε κάποιο ξεχασμένο από το θεό εξοχικό που σίγουρα δεν κλιματίζεται και που υπάρχει μια Καλλιόπη – έτσι λένε τη δική μου γιαγιά – που έρχεται κλεφτά τα βράδια να σας κλείσει τον ανεμιστήρα επειδή “καίει πολύ ρεύμα”.
Όταν ξεπεράσει η κολλητή σου ότι, ναι στις εξοχές κυκλοφορούν και κάποια έντομα αλλά είναι αρκετά φιλικά σε κάποιον που έχει κάμποσες χιλιάδες φορές υπό κλίμακα το μέγεθός τους…
Τότε ξεκινούν οι διακοπές… αφού σε έχει πάρει ο ύπνος στην παραλία και ξυπνάς από τον ήλιο που σου τυφλώνει τα μάτια και σε καίει στην πλάτη, αφού έχεις κυνηγήσει τη σαγιονάρα που την πήρε το κύμα, πάλι… γιατί η άλλη δεν μπορούσε να τις βάλει εκεί που πρέπει…
Τότε – σε mode διακοπών πια – μου ξυπνάει μια ακατανίκητη λαχτάρα, κάθε χρόνο, για έναν αγελαδιτσοσπουργιτόσαυρο(sic). Aγελαδιτσοσπουργιτόσαυρος είναι εκείνο το φουσκωτό ζωάκι που δεν είναι ούτε αγελάδα, ούτε δράκος, ούτε πουλί αλλά έχει φτερά, βούλες, ουρά και είναι λαχανί, ροζ και κίτρινο. Οι συνδαιτημόνες μου αρνούνται πεισματικά να μου αγοράσουν έναν, ή να με αφήσουν να εμφανιστώ στο πλάι τους σε μια παραλία συνοδευόμενη από τον αγέρωχο αγελαδιτσοσπουργιτόσαυρο. Μάταια τα παρακάλια.
Κάθε καλοκαίρι θα θέλω τον αγελαδιτσοσπουργιτόσαυρο, κάθε χρόνο θα μου τον αρνούνται… Αλλά μάλλον τα καλοκαίρια πρέπει να τελειώνουν και να μένει κι ένα κάτι, μια λαχτάρα… κάτι που δεν πρόλαβες… κάτι που δεν έγινε… να ΄χεις κάτι να περιμένεις το χειμώνα όταν έχει φύγει το σημάδι από το μαγιώ. Όταν η μάνα σου σταματάει να σε πρήζει για τις φακίδες.
Ο αγελαδιτσοσπουργιτόσαυρος, τώρα που μεγαλώσαμε που χάνουμε αγαπημένους – όχι μόνο παππούδες – αλλά και γονείς, που χωρίζουμε με ανθρώπους γιατί “πρέπει” ή γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, που πρέπει να αρχίσουμε εμείς να προσέχουμε τους γονείς μας και να ρωτάμε αν έκαναν την τάδε εξέταση… είναι το δέσιμό μας με την ξεγνοιασιά.
Κι ας μην επιπλεύσω ποτέ πάνω σου, ροζ – κίτρινο – λαχανί φουσκωτό ζωάκι, τα καλοκαίρια θα σε ζητάω και τους χειμώνες θα σε ονειρεύομαι. Όπως το ταξίδι στο Μάτσου Πίτσου ή την Κούβα…
Όλοι έχουμε τα σύμβολά μας. Συμπυκνώνουν τους ανθρώπους μας και τις στιγμές μας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.