Μπορεί η Joni Mitchell να μην κρατά πολλές πρωτιές από χρονολογικής ή από εμπορικής άποψης, αλλά το ταλέντο της και η σπουδαιότητά της δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθούν. Ακόμα και σε μια γενιά που έβγαλε τον Bob Dylan, τη Joan Baez, τον Neil Young, τον Leonard Cohen, τη Judy Collins και τόσους άλλους, η Joni Mitchell ξεχωρίζει ως λαμπρό παράδειγμα μουσικού, τραγουδίστριας, συνθέτριας και στιχουργού – όπως έχουν παραδεχτεί και όλοι και όλες οι παραπάνω.
Κλασσικό παράδειγμα αυτής της δεινότητάς της είναι το “Amelia”, ένα τραγούδι που πρωτοκυκλοφόρησε το 1976, στο άλμπουμ Hejira. Όπως και όλο το υπόλοιπο άλμπουμ, το κομμάτι γράφτηκε κάποια στιγμή στη διετία 1975-1976. Εκείνο το διάστημα, η Mitchell έκανε τρία μεγάλα ταξίδια με αυτοκίνητο στην ενδοχώρα των ΗΠΑ. Τα ταξίδια αυτά έγιναν είτε στο πλαίσιο περιοδειών είτε για προσωπικούς της λόγους και βρήκαν την Mitchell άλλοτε μόνη της -και χωρίς άδεια οδήγησης- και άλλοτε με φίλους της ή με άλλους μουσικούς.
Συγκεκριμένα, όπως και αρκετοί άλλοι διάσημοι μουσικοί, η Mitchell συμμετείχε για λίγο στην πολυθρύλητη περιοδεία του Dylan, The Rolling Thunder Review, το 1975. Το 1976 έκανε μια περιοδεία για να προμοτάρει τους αμέσως προηγούμενους δίσκους της. Μαζί της ήταν και η μπάντα της, μέλος της οποίας ήταν ο επί χρόνια σύντροφός της John Guerin, η σχέση με τον οποίο έφτανε σιγά-σιγά στο τέλος της. Η ένταση μεταξύ των δυο τους οδήγησε την περιοδεία σε πρόωρο τέλος. Την ίδια χρονιά, η Mitchell έκανε και ένα μεγάλο road trip με δύο φίλους της, για λόγους αναψυχής.
Εν μέσω προσωπικών και επαγγελματικών προβλημάτων αλλά και του πρόσφατου εθισμού της στην κοκαΐνη, η Mitchell εκμεταλλεύτηκε αυτά τα πολύωρα ταξίδια με το αυτοκίνητο για -ενίοτε βασανιστική- ενδοσκόπηση, αλλά και για να γράψει τα τραγούδια που συμπεριλήφθηκαν τελικά στο Hejira. Η μοναξιά, οι μεγάλες αποστάσεις αλλά και το γεγονός πως χρησιμοποιούσε ένα μηχανοκίνητο όχημα για να ταξιδέψει, οδήγησαν την Mitchell να ταυτιστεί εν μέρει με την πιλότο Amelia Earhart.
Γεννημένη σαν σήμερα το 1897, η Earhart υπήρξε κι αυτή πρωτοπόρος, με τον δικό της τρόπο και για τη δική της εποχή. Κόρη ευκατάστατης οικογένειας, επέλεξε από νωρίς στη ζωή της να αψηφήσει τις έμφυλες νόρμες, ασχολούμενη με το μπάσκετ, την οδήγηση αλλά και τη συντήρηση και την επισκευή αυτοκινήτων, σε μια περίοδο που τέτοια πράγματα θεωρούνταν ταμπού για τις γυναίκες. Το 1920, μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη θητεία της σε αυτόν ως νοσοκόμας, η Earhart έκανε το πρώτο μάθημα πιλοταρίσματος αεροπλάνου και από τότε βρήκε τον σκοπό της ζωής της.
Έχοντας συμμετάσχει σε διάφορους αγώνες και έχοντας καταφέρει να είναι η πρώτη πιλότος που πέταξε σε ύψος άνω των 14,000 ποδιών, η Earhart συμμετείχε σε ένα από τα πρώτα υπερατλαντικά αεροπορικά ταξίδια, το 1928, αλλά μόνο ως μέλος του πληρώματος (κρατούσε το ημερολόγιο της πτήσης). Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Charles Lindbergh ήταν ο πρώτος που κατάφερνε να διασχίσει τον Ατλαντικό Ωκεανό με αεροπλάνο, πετώντας από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι. Η Earhart έγινε η πρώτη γυναίκα πιλότος που το κατόρθωσε αυτό, το 1932, ξεκινώντας από τον Καναδά και φτάνοντας στη Βόρειο Ιρλανδία. Η όλη υπόθεση θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί ως ένα τόλμημα από εκείνα που οι ευκατάστατοι άνθρωποι, με πολύ διαθέσιμο χρόνο και πολλούς διαθέσιμους πόρους, βάζουν ως στοίχημα στον εαυτό τους – δεν απουσιάζουν εντελώς οι ομοιότητες με τις πρόσφατες εξορμήσεις του Bezos και του Branson στο διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, και σε αντίθεση με τους εν λόγω “μεγιστάνες”, επρόκειτο για κάτι όντως ριψοκίνδυνο, πολύ λιγότερο ελεγχόμενο και πολύ πιο πρωτοποριακό – και κάτι που κουβαλούσε μεγάλο συμβολικό βάρος.
H Earhart έγραψε βιβλία για τις πτήσεις της, ενώ κατέβαλε σημαντικές προσπάθειές για να διαδοθεί η πλοήγηση αεροσκαφών μεταξύ των γυναικών, αλλά και για δοθούν περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες σε γυναίκες πιλότους. Το 1937 έβαλε μπρος το μεγαλύτερο εγχείρημά της, την πτήση γύρω από ολόκληρο τον πλανήτη. Και αυτό ήταν κάτι που είχε επιτευχθεί νωρίτερα, αλλά το σχέδιο της Earhart και των συνεργατών της περιελάμβανε μια πολύ μεγαλύτερη τροχιά – 47 χιλιάδες χιλιόμετρα. Μαζί της θα ήταν οι Fred Noonan (συγκυβερνήτης), Paul Mantz (τεχνικός σύμβουλος) και Harry Manning (ασυρματιστής). Η πρώτη απόπειρα της ομάδας διακόπηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων. Η δεύτερη, μόνο με τους Earhart και Noonan, έφτασε αρκετά κοντά στο να ολοκληρωθεί. Ωστόσο, στις 2 Ιουλίου του 1937, 7000 χιλιόμετρα από τον τελικό προορισμό, τη Νέα Ζηλανδία, τα ίχνη του σκάφους και των δύο αεροπόρων χάθηκαν. Παρά τις έρευνες που ακολούθησαν, η Earhart, o Noonan και το αεροπλάνο τους δεν εντοπίστηκαν ποτέ.
Πολλές θεωρίες προέκυψαν για το τι συνέβη στην πραγματικότητα. Το σίγουρο είναι πως τον Ιανουάριο του 1939 η Earhart κηρύχθηκε επίσημα νεκρή. Ειδικά από τη στιγμή του χαμού της και μετά, κατέχει πολύ σημαντική θέση στο συλλογικό φαντασιακό των Αμερικανών -αλλά και το διεθνές-, όπως φαίνεται από τα πολλά βιβλία και άρθρα που έχουν γραφτεί για αυτήν, την παρουσία της ακόμα και σε video games, τις ταινίες που έχουν γυριστεί για τη ζωή της (την έχουν υποδυθεί, μεταξύ άλλων, η Hillary Swank και η Diane Keaton). Επίσης σε αντίθεση με τον Lindbergh και την επίσης πρωτοπόρο πιλότο Laura Ingalls, η Earhart δεν εξέφρασε ποτέ συμπάθεια για τους Ναζί του Χίτλερ. Αντίθετα, ενέπνευσε πολλές γυναίκες να συμμετάσχουν στον Β΄Π.Π. ως πιλότοι μεταφορικών αεροπλάνων.
Και, μέσα σε όλα αυτά, ενέπνευσε τη Joni Mitchell να φτιάξει το παρακάτω τραγούδι, στο οποίο η Καναδή τραγουδοποιός συνδέει αριστοτεχνικά τις προσωπικές εμπειρίες της με έντονα ποιητικές εικόνες και με το αιώνιο μυστήριο της τολμηρής πιλότου:
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.