Ένα ζεϊμπέκικο πριν πεθάνω
Οι επιθυμίες είναι σαν το οξυγόνο. Κι όμως τις αφήνεις πίσω να σε περιμένουν να ξαναγυρίσεις. Ανασαίνεις και φουσκώνεις σα μπαλόνι το στομάχι. Φυλάς τον αέρα για αργότερα, όταν θα λιγοστεύει από τα παράπονα και...
Γιατί συμπαθώ τους μετανάστες
Τέλη της δεκαετίας του ’80. Έβραζε ο τόπος. Έτσι έλεγε ο πατέρας μου. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Το μυαλό μου, όταν άκουγα για «αναβρασμό» πάντα πήγαινε στο καλοκαίρι. Έλεγε κι άλλα ακαταλαβίστικα, ασυνάρτητα...
«Αρχίζω με το Σ’ Αγαπώ»
9/9/2016
Ηράκλειο
«Ήρθες, είδες, απήλθες. Κι εγώ σου γράφω ακόμα γράμματα. Ο καθένας πορεύεται όπως μπορεί. Άλλος με τις λέξεις του κι άλλος με την απουσία. Εμένα η ανάγκη μου είναι γράμματα. Θαρρώ πως έτσι β...
«Ιδανικοί αυτόχειρες»
Μεγάλωσα με μια ιστορία αυτοκτονίας ενός μακρινού συγγενή. Άκουγα να το συζητούν μεταξύ τους οι μεγάλοι. Να συνομιλούν χαμηλόφωνα για το «συγχωρεμένο». Μια θηλιά στο ταβάνι κι ύστερα μια μαριονέτα κρεμασμένη, ά...
Δεν έχω χρόνο
Άτιμο πράγμα τούτο το σκιάχτρο που φτιάξαμε. Το κάναμε παντιέρα και πορευτήκαμε. Ένα σωρό μάχες τις δώσαμε μόνοι. Οι άλλοι δεν είχαν χρόνο κι εμείς ξεμείναμε από κουράγια. Κι ύστερα μάθαμε πως δεν έχουμε την αν...
Χάρισμά σας ο θεός σας
Είχε πανσέληνο χθες. Αυγουστιάτικο φεγγάρι ολόγιομο, φωτεινό, ατόφιο σα χρυσός εικοσιτεσσάρων καρατίων. Ολοκάθαρο, χωρίς προσμίξεις και περιττά φτιασίδια. Όλοι ξεχύθηκαν στις παραλίες και στους λόφους, στις αλά...
Να προσέχεις τον κήπο μου
Από τη βιβλιοθήκη ξεκινούσα πάντα. Λες και ήταν το πιο πολύτιμο από όλα. Λες και ήταν καβατζωμένη η ζωή εκεί μέσα στα ποιήματα, στα μυθιστορήματα, στα «εκατό χρόνια μοναξιά». Εκείνο το πιο παλιό, το πιο αγαπημέ...
Καλοκαιρινή Φλυαρία
Θέλω να σας μιλήσω για το καλοκαίρι. Τα καλοκαίρια σε τούτο το νησί.
Αμπαρωμένες καρδιές και ξεκλείδωτες πόρτες, με το κλειδί απάνω, να ‘χει να βολεύεται η πεθυμιά και η ανάσα. Σε μια ξεκλείδωτη πόρτα και σ’ έ...
«Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή…»
Έχω καιρό να γράψω. Ίσως γιατί έχω και καιρό να νιώσω. Τόσο αδιάφορα συναισθήματα ασπάζομαι αυτές τις καλοκαιρινές μέρες. Τόσα άχρωμα, άγευστα, άοσμα που σκέφτομαι πως μάλλον ζω σε ενυδρείο. Σαν ψάρι που κάθε λ...
«Όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας»
Μπήκε και ο Ιούλιος. Ξεκλειδώνουν τα μάνταλα, αφήνουν ανοιχτά τα παραθύρια, μοσχοβολούν γιασεμιά και νυχτολούλουδα. Έχει μια αδιόρατη ελευθερία τούτος ο μήνας. Αποπνέει ελπίδα. Για το εφήμερο και το εύθραυστο ο...
Γιατί αγαπώ το ελεύθερο κάμπινγκ
Ήμουν δώδεκα χρόνων. Θυμάμαι μια παραλία ερημική, καθαρή, στο τέρμα του κόσμου. Τρεις οικογένειες με πολλά παιδιά, πολύ κέφι και τσιγγάνικο εξοπλισμό. Οι σκηνές ήταν είδος πολυτελείας τη δεκαετία του ογδόντα κα...
Να πιεις αμίλητο νερό
Μου αρέσουν οι θρύλοι και οι παραδόσεις. Με μαγεύουν τα παραμύθια. Έχουν εκείνη την απόκοσμη δύναμη των αλαφροϊσκιωτων, των ξωτικών. Κάτι από τις νεράιδες που κανείς δε μπορεί να τις δει παρά μόνο να τις νιώσει...