Ιστορίες του Δρόμου

Μεταξουργείο, μεσημέρι, ντάλα. Ο ήλιος είναι ανυπόφορος, το ίδιο και η ατμόσφαιρα. Η γειτονιά κοιμάται. Τα πόδια μου με έχουν πεθάνει, αλλά συνεχίζω σχεδόν υπνωτισμένη να περπατώ στα στενά αυτής της παλιάς γειτ...

Μία νυχτερινή βόλτα στα Εξάρχεια είναι αρκετή για να πάρει το μάτι σου ορισμένους τύπους που βολτάρουν ανάμεσα στον κόσμο με μεγάλες μαύρες σακούλες σκουπιδιών και περιμένουν υπομονετικά μέχρι να τελειώσεις την...

Ένα παλιό εργοστάσιο που έγινε πάρκο, μια γειτονιά που «καταδικάστηκε» στην πολυχρωμία. Επιστρέφω από το σούπερ μάρκετ με τα πόδια και διασχίζω το πάρκο. Όταν εγκαινιάστηκε το 2008 βαφτίστηκε επίσημα «Βασίλης ...

Διστάζω. Δεν έχω πάει άλλωστε ποτέ κατά εκεί, ίσως γιατί στο άκουσμα της και μόνο ψιλοφοβάμαι, αν και σεργιανίζω την πόλη συχνά. Η οδός Φυλής –ένα βήμα από την πολύβουη πλατεία Βικτωρίας-ανήκει στη λίστα με τι...

Σε είδα πεσμένο έξω από την τράπεζα, με τα παπούτσια σου πεταμένα λίγο πιο δίπλα. Το πρόσωπο σου κρυμμένο από κάποια κουβέρτα που βρήκες για να μη γίνεσαι ένα με το πάτωμα, αλλά και για να μη σε βλέπουν οι άλλο...

Διασχίζοντας την οδό Αθηνάς, έχοντας προορισμό μου την Ομόνοια, περνάω έξω από το Δημαρχείο της Αθήνας. Πριν φτάσω όμως στην είσοδο του κτιρίου κοντοστέκομαι ρίχνοντας τη ματιά μου προς τα αριστερά μου, σε ένα ...

Στο δρόμο, το μαρκέτινγκ βασίζεται στη φωνή. Όσο πιο δυνατή και ρυθμική, τόσο πιο εύκολα τραβά την προσοχή. Η Βάσω, λαχειοπώλης στο σταθμό της Ομόνοιας έχει και τα δύο. Χαρακτηριστική φιγούρα, κάθεται σε μια π...

Τα κλουβιά και το περιστέρι χωρίζονται από την τζαμαρία και τα ρολά. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα το περιστέρι, ενοχλημένο μάλλον από την παρουσία μου, πετά στο άγνωστο. Η ελευθερία μια τζαμαρία μακριά.

Τα χρώματα σου με κέρδισαν. Αυτά θυμάμαι. Για πάντα...