Ψιλο-λόγια

Ντροπή και αηδία! Έτσι ένιωσα όταν διάβασα την επιστολή της 34χρονης μητέρας από την Πάτρα. Η κ. Κ.Α. είναι σε απόγνωση με αυτά που έχουν συμβεί και έστειλε επιστολή σε ιστοσελίδα περιγράφοντας την πολύ άσχημη κατάστασή της.

«Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου» μας είπε διστακτικά την ώρα που πίναμε καφέ. Κι αυτό γιατί ήξερε ότι το να λες κάτι τέτοιο εν μέσω κρίσης είναι για κάποιους σαν να λες ότι είσαι τρελός ακόμα κι αν αυτοί οι κάποιοι είναι φίλοι σου.

Και της άρεσε εκείνο το ταξίδι γιατί σε εκείνη την χώρα σε αντίθεση με την δική της, οι άνθρωποι γελούσαν ακόμα, έβγαιναν, ψώνιζαν δεν κοιτούσαν τα λεφτά, δεν περίμεναν τους νέους φόρους ή τα νέα χαράτσια. Δεν πήγαιναν στην δουλειά τους με το κεφάλι κάτω γιατί δεν φοβούνταν μήπως δεν πληρωθούν ή μήπως απολυθούν χωρίς αιτία και χωρίς αποζημίωση.

Τόσα γεγονότα. Μικρά ή μεγάλα. Σύμφωνα με τι ορίζουμε το μέγεθός τους; Τόσες εικόνες γύρω μας. Τόσες σχέσεις να τις γεμίζουν. Σχέσεις σύγκρουσης, στοργής, εξουσίας... Σχέσεις βίαιες, αδιάφορες, ζεστές, τρυφερές...

Σαν να συνωμότησε ο ουρανός με τη μοίρα κι έχει σήμερα συννεφιά...

Κι όμως δεν υπάρχουν μόνο αδέσποτα ζώα αλλά πολύ περισσότερο υπάρχουν αδέσποτες ψυχές. Ψυχές που τριγυρνούν ελεύθερες και μόνες από 'δω και από 'κει. Άνθρωποι που επιλέγουν την απόλυτη ελευθερία μακριά από όλους και από όλα.

«Και εσύ τι νομίζεις ότι κάνεις; Τι νομίζεις ότι καταφέρνεις με αυτό που κάνεις; Νομίζεις θα αλλάξεις κάτι; Σε κοροϊδεύουν, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου» μου είχε φωνάξει σε έξαλλη κατάσταση μια μεσήλικη κυρία στο δρόμο.

Όταν ο ανταγωνισμός κυριαρχεί μέσα στην κοινωνία τότε το «Εμείς» συνθλίβεται και το «Εγώ» παίρνει την θέση του.

Το θάρρος σπανίζει. Παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως στα δύσκολα, είναι το μόνο που μπορεί να σώσει. Να σώσει όχι μόνο μια ανθρώπινη ζωή, αλλά τη φλόγα. Αυτή που σιγοκαίει για να βυθίσει στις στάχτες την ασχήμια ενός κόσμου που βάλαμε το λιθάρι μας για να κτιστεί, αλλά πλέον δεν τον θέλουμε. Ίσως και ποτέ να μην τον θέλαμε.