Να μην τα πολυλογώ άλλο, μπήκα στο γραφείο του γιατρού. Το πρώτο που πρόσεξα ήταν αυτό που έχω περιγράψει σε μία από τις προηγούμενες παραγράφους. Το πτυχίο με το «καλώς».
Έπειτα το μάτι μου έπεσε στον περιβάλλοντα χώρο. Η επίπλωση του γραφείου ήταν πιο μοντέρνα. Λιτή και κομψή. Λειτουργική αλλά και με κύρος. Σίγουρα δεν είχε λυπηθεί τα χρήματα ο γιατρός, αλλά και αυτός που είχε αναλάβει τη διακόσμηση είχε κάνει άριστη δουλειά. Τα σχήματα αναδείκνυαν την αμετάκλητη ύπαρξη των αντικειμένων γύρω μου.
Ο γιατρός ήταν γύρω στα 50 και θα μπορούσα με λίγα λόγια να τον περιγράψω ως έναν γοητευτικό άντρα με ωραίο παράστημα πυκνά γκρίζα μαλλιά και πολύ προσεγμένο ντύσιμο. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, γιατί δεν μπορώ μάλλον κιόλας. Ήμουν από τον ύπνο και ακόμα χόρευε μπροστά μου αισθησιακά η γραμματέας με τα αθόρυβα τακούνια. Κάθησα σε μια πολύ αναπαυτική καρέκλα μπροστά στο γραφείο του και άρχισα να του περιγράφω όσο καλύτερα μπορούσα την κατάστασή μου. Προσπάθησα να μην είμαι υπερβολικός αλλά ούτε και να κρύψω κάτι. Ήθελα να του πω ό,τι ήταν δυνατόν για να τον βοηθήσω σε μια γρήγορη και ασφαλή διάγνωση. Εκείνος με άκουγε με προσοχή και με διέκοπτε για να ρωτήσει κάτι σχετικά με το ιστορικό μου και πιθανές ασθένειες που είχα περάσει. Με ρώτησε αν πίνω και αν παίρνω ναρκωτικά και του απάντησα. Με ρώτησε διάφορα άσχετα πράγματα για την επαγγελματική μου δραστηριότητα και την κοινωνική μου ζωή και πώς αυτά έχουν επηρεαστεί από την κατάστασή μου.
Στο σημείο αυτό να πω ότι προέρχομαι από μια αστική οικογένεια με αρκετή οικονομική άνεση η οποία μου επέτρεψε να επιλέξω να ζω χωρίς να αγχώνομαι για το πώς θα τη βγάλω. Μια εφηβική κατάθλιψη τρόμαξε αρκετά τους γονείς μου ώστε να μη με πιέσουν για τίποτα στη μετέπειτα ζωή μου. Ήταν πάντα διακριτικά δίπλα μου και οι σχέσεις μας πάντα ομαλές και, θα έλεγα, τρυφερές. Επίσης μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά κοινωνικός και αγαπητός στις παρέες μου. Και όπως, νομίζω ανέφερα και πριν, κανείς δικός μου δεν είχε ανησυχήσει ιδιαίτερα με την κατάστασή μου την οποία όλοι θεωρούσαν μια απλή υπερκόπωση.
Ο γιατρός μου ζήτησε να σηκωθώ και να κάτσω σε ένα ιατρικό κρεβάτι που είχε στην άκρη του μεγάλου δωματίου. Φαινόταν συγκεντρωμένος στην εξέταση και χωρίς περιττές συζητήσεις μου ζήτησε να σηκώσω τη μπλούζα μου. Έβαλε το στηθοσκόπιο στο αριστερό μέρος του στήθους, στο μέρος που θα ώφειλε να είναι η καρδιά και ύστερα λίγο πιο χαμηλά και ύστερα δεξιά. Μου ζήτησε να πάρω μια βαθειά ανάσα και τα κατάφερα. Με ρώτησε αν είχα κάνει πρόσφατα εξετάσεις αίματος. Είχα κάνει ένα μήνα πριν και του τις έδωσα. Ήταν όλες φυσιολογικές.
Με κοίταξε ελαφρώς ανήσυχος και μου έκανε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το αν βλέπω όνειρα και αν όταν ξυπνάω νιώθω ξεκούραστος ή ακόμα πιο κουρασμένος. Του απάντησα ότι φυσικά ένιωθα πιο κουρασμένος όταν ξυπνούσα, και με αυτό το «φυσικά» κατάλαβα το μέγεθος του προβλήματός μου. Είπα ακόμα ότι δεν έβλεπα καθόλου όνειρα και μάλιστα μου έκανε εντύπωση όταν συνειδητοποίησα πόσο πολύς καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που θυμάμαι να είδα κάποιο όνειρο. Μου έκανε και κάποιες άλλες ερωτήσεις που είχαν περισσότερο να κάνουν με την ψυχολογία μου. Άρχισα να μην καταλαβαίνω τι χρειάζονταν όλα αυτά τα στοιχεία. Σύντομα όμως ήρθε η απάντηση και σ’ αυτό το ερώτημα. Έβγαλε τα γυαλιά του, τα ακούμπησε πάνω στο γραφείο του σαν μην επρόκειτο να τα χρειαστεί ποτέ ξανά και έκανε ένα ελαφρύ μασάζ με τον αντίχειρα και τον δείχτη στη βάση της μύτης του.
Φάνηκε σαν να σκέφτηκε για μια στιγμή κάτι εντελώς άσχετο και μετά, με όλο το κύρος που του έδινε το πτυχίο με το «καλώς» πάνω από την καρέκλα του, μου είπε: «σας έχουν κάνει μάγια». Όπως είναι φυσικό δεν απάντησα τίποτα. Τον κοιτούσα για λίγη ώρα σα να μην είχε μιλήσει καθόλου. Εκείνος όμως φερόταν με μεγάλη φυσικότητα και με τον τόνο του ανθρώπου που ξέρει τι λέει και για ποιο λόγο, συνέχισε: «ο οργανισμός σας έχει δεχτεί επίθεση από μια ξένη οντότητα, από μία αρνητική ενέργεια. Η επίθεση αυτή καθαυτή, αλλά και η ιδιοσυχνότητα της αρνητικής ενέργειας σας έχει δημιουργήσει αυτό το αίσθημα της υπερβολικής κόπωσης. Πολλοί βέβαια, το γνωρίζετε, δεν παραδέχονται τέτοια πράγματα και μάλιστα τα θεωρούν ανόητες δεισιδαιμονίες κλπ, αλλά πρέπει να σας πω ότι η σύγχρονη επιστήμη έχει κάνει κάποια σημαντικά βήματα, και ειδικά στη Γερμανία…» είχα ήδη εγκαταλείψει την προσπάθεια να τον παρακολουθήσω και περίμενα να δω που θα καταλήξει. «…εδώ τώρα έχουμε αρχίσει να ξυπνάμε. Αυτή η αρνητική ενέργεια σας έχει καταβάλλει… Άλλοι τη λένε διάολο κλπ…», έσβησε σιγά σιγά τη φωνή του όπως όταν λέμε κάτι μηχανικά που το έχουμε πει πολλές φορές. Με κοίταξε πάνω από τα γυαλιά του αλλά δεν είμαι σίγουρος για το τι είδε, γιατί σταμάτησε για μια στιγμή και με κοίταξε σα να έπρεπε να μιλήσω. Μου είχε πει ήδη πολλά, και ακριβώς αυτή η επιστημονική ερμηνεία που πήγαινε να δώσει μου φαινόταν πιο παράλογη και εξοργιστική από την ίδια τη διάγνωση. Μου έχουν κάνει μάγια… «Δεν περίμενα ακριβώς αυτό…» του είπα δειλά. «Περίμενα μια πιο δυτικού τύπου διάγνωση» του είπα σχεδόν με παράπονο μικρού παιδιού και όλη την ψυχραιμία που μου επέτρεπε η ιδιαιτερότητα της κατάστασης, και αγνοώντας ότι μόλις είχε προσπαθήσει να μου παρουσιάσει τη διάγνωσή του ως «δυτικού τύπου».
Ήμουν πολύ κουρασμένος για να μπορέσω να διαχειριστώ σωστά μια τέτοια κατάσταση. Πηγαίνοντας εκεί ήμουν πεπεισμένος ότι θα μου έδινε κάποιες βιταμίνες ή θα μου έγραφε να κάνω καμιά εξέταση για τον θυρεοειδή. Κάτι τέλος πάντων που θα μου έδινε λίγο χρόνο να ασχοληθώ με την κατάσταση μου και την αίσθηση ότι μπορώ να τη διορθώσω. Κάτι που να με κάνει να νιώσω ότι φροντίζω τον εαυτό μου. Αυτό με τα μάγια όμως με αποσυντόνισε εντελώς. Κατ’ αρχάς έβγαλε από τη μέση τη λέξη «λογική» και με έκανε να ανησυχήσω για την αντίληψή μου αυτή καθαυτή. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό βέβαια…
Στ’ αλήθεια μου είχε πει ένας παθολόγος με πτυχίο «καλώς» ότι μου έχουν κάνει μάγια, ή μήπως εγώ είχα αρχίσει πια να τα χάνω και όλο αυτό ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου ή κάποιο τεράστιο όνειρο από αυτά που έβλεπα τα καλοκαίρια του γυμνασίου; Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι βρέθηκα σε μια πολύ άβολη θέση εκείνη τη στιγμή και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Τι θα έπρεπε να κάνω; Να σηκωθώ να φύγω και να πάω για καφέ με κάποιο φίλο μου διασκεδάζοντας με αυτό που μου είχε μόλις συμβεί; Να κάτσω να ακούσω τον γιατρό και να προσπαθήσω να καταλάβω τι ήταν αυτό που προσπαθούσε να μου πει; Να τον πάρω στο ψιλό και να τον οδηγήσω να μου πει κι άλλα για μάγισσες και ιπτάμενες σκούπες, ώστε να έχω περισσότερες ιστορίες για τον καφέ με εκείνον το φίλο μου; Ή να τον βρίσω και να τον απειλήσω ότι θα τον καταγγείλω στον ιατρικό σύλλογο; Ή μήπως όντως μου είχαν κάνει μάγια; Και αν ναι, τότε ποιος; Ποιά;
Όλα τριγύρω στο γραφείο μου φαίνονταν φυσιολογικά. Τσιμπήθηκα και πόνεσα οπότε αποφάσισα ότι αυτό μου συνέβαινε όντως και έτσι έκανα την επόμενη ερώτηση με στεγνό στόμα. «Από πού το καταλάβατε;»
Ποια νομίζετε ότι ήταν η απάντηση;
*Η φωτογραφία είναι του Παναγιώτη Παρίση
Βαγγέλης Μαρκαντώνης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.