Την άλλη μέρα το πρωί, πριν πάει στο δικό της το σχολείο, η Ζωρζ πήγε στη Σχολή Γαλανοπούλου. Ήθελε να δει, όσο γινόταν από πιο κοντά, τον «παράδεισο» που είχε κλέψει το Κούλι.
Τριγύρω τοίχος, μια μαντεμένια πράσινη πόρτα, κλειστή. Πίσω από τον τοίχο, πίσω από τη μεγάλη πράσινη πόρτα, φωνές, χαρούμενες φωνές. Μέσα στις φωνές θα σεριανούσε και η φωνή της Άλκης…[…]
Ο δρόμος ήταν έρημος. Πολύ νωρίς για τα πρωινά ψώνια της νοικοκυράς…
Τα καφάσια ήταν άδεια κι ελαφριά. Η Ζωρζ τα κουβάλησε αθόρυβα, τα ΄βαλε το ΄να πάνω στο άλλο και ανέβηκε προσέχοντας πολύ. Το μισό της κεφάλι ξεπερνούσε το μαντρότοιχο. Με τα δυο της χέρια γαντζώθηκε απ’ αυτόν, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών και κοίταξε. Μια μπλε αυλή με άσπρα γιακαδάκια. Κορδέλες στα μαλλιά, φωνούλες, φωνές, γελάκια, τα δέντρα στ’ αλήθεια ανθισμένα, όλα μενεξελιά. Από τα πολύζυγα κρέμονταν μπλε ποδιές και στη μέση της αυλής ένα αληθινό γαλάζιο σιντριβάνι. Μέσα σ’ αυτήν την κυματιστή θάλασσα θα κρυβόταν η Άλκη. Ούτε καν κρυβόταν το τέρας! Εκεί στο βάθος, αλά μπρατσέτα με μιαν άλλην, έκοβε βόλτες, χειρονομούσε, θα μιλούσε για την τσιγγάνα της, για το ταγκό που θα χόρευε το βράδυ…Η άλλη σίγουρα ήταν αυτή! Η Χίλντα Μπενβενίστε, η κλέφτρα! Όλα ήταν αλήθεια. Ένας παράδεισος, κι απ’ έξω από τον παράδεισο ο Γιωργάκης, κρεμασμένος από τον τοίχο που τον χωρίζει από τη ζωή. Ένα σκέτο κουρέλι!
Τα μάτια βουρκώνουν, τα χέρια παρατούν τον τοίχο για να σκουπίσουν τα δάκρυα που θολώνουν την αυλή, την καινούρια φιλενάδα, και τότε χάνεται η ισορροπία. Το ΄να πόδι σηκώνεται στον αέρα, ίσως για να δει καλύτερα το μάτι, το άλλο για να ξαναβρεί τη χαμένη ισορροπία λυγίζει, το κορμί βαραίνει πάνω του και πέφτει με γδούπο στο πεζοδρόμιο. Ο αντικρινός μπακάλης άκουσε τη φωνή κι έτρεξε. Η Ζωρζ πονούσε πολύ, πάρα πολύ. Ο καλός μπακάλης έτρεξε να ζητήσει βοήθεια από τον πλαϊνό Έβγα. «Φέρε το φορτηγάκι σου, Θανάση». Την κουβάλησαν στον Ευαγγελισμό, ειδοποίησαν τους γονείς, και γύρισε η Ζωρζ στο σπίτι μ’ έναν κατάλευκο γύψο από πάνω ίσαμε τον αστράγαλο.
«Στραβοπάτησα… γλίστρησα…» είπε μόνο.
[…] Η ζωή με την Άλκη… Κοτσιδούλες με κόκκινα φιογκάκια. Τα πρώτα λόγια: «Ζωρζ; Τι πάει να πει Ζωρζ; Αγόρι είσαι;» Ήταν η πιο έξυπνη, θα μπορούσε να γίνει αρχηγός της τάξης, της παραχώρησε τη θέση. Ούτε καν ζήλευε. Την έμαθε ν’ αγαπάει όλες τις συμμαθήτριες με τα καλά και τα στραβά τους. Συχνά τσακώνονταν -αχ, τι τους είχε κάνει αυτός ο βασιλιάς!-, κι έπειτα ακολουθούσε η συμφιλίωση, πιο ακριβή κι απ’ αυτήν την καθημερινή φιλία. Είχαν σιγοψιθυρίσει η μια στην άλλη τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά τους. Και οι δύο θα γίνονταν τρανές. Άσε τους μπαμπάδες να λένε… Η Άλκη θα γινόταν συγγραφεύς και κείνη ηθοποιός. Η Άλκη τής είχε πει: «Ο Μπάμπης μού αρέσει… μπορεί και να ΄μαι ερωτευμένη μαζί του…». Κι είχαν κοκκινίσει κι οι δυο. Ο Μπάμπης, άθελά του, είχε γίνει η αιτία του χωρισμού. Όμως, δεν έφταιγε ο δύστυχος. Αυτή η Υπαπαντή, η σπιούνα, έφταιγε… Αμ, ο αστακός της Λένας; Ο Πατέρας; Το ορφανοτροφείο; Το γράμμα, τα γράμματα φυλαγμένα στο συρτάρι, δεμένα με ροζ φιόγκο…
Τώρα είναι ο χορός. Ένα καρφί μπήγεται στην καρδιά. Η Άλκη θα ντυθεί τσιγγάνα, θα φοράει ψηλοτάκουνα, άλλο καρφί, και θα κάνει κόρτε με το Ζαούση, κι άλλο, κι άλλο καρφί, καρφιά που ματώνουν…
Τότε, στα τρελά τους όνειρα, ζούσαν λες κι ήταν στον κινηματογράφο, τον πρώτο τους χορό. Όταν θα τέλειωναν το γυμνάσιο, θα πήγαιναν χωρίς μπαμπάδες και μαμάδες, θα τις συνόδευαν όμορφοι καβαλιέροι, φοιτηταί, ίσως κιόλας γιατροί ή δικηγόροι, και θα ΄ρχόταν και η Αθηνά με τον Μπάμπη. Θα χόρευαν βαλς με μακριές άσπρες, γαλάζιες, ροζ, κόκκινες -γιατί όχι;- τουαλέτες, μ’ ένα λουλούδι στα μαλλιά. Η Άλκη θα ΄χε επιτέλους κατσαρωμένο το μαλλί της, όλο μπούκλες…
Ποτάμι τρέχουν τα δάκρυα, χώνονται στο στόμα, αλατίζουν την πίκρα, μαλακώνουν τον πόνο και φέρνουν τον ύπνο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.