Άδωνις – Πακιστάν = 1-1

Ρίχνοντας μια ματιά στις χτεσινές ειδήσεις, παρατήρησα πως η είδηση για την δολοφονία των δυο έφηβων κοριτσιών στο Πακιστάν συγκέντρωσε δεκάδες τετριμμένα σχόλια: «Απολίτιστοι», «100.000 χρόνια πίσω», «αυτά να βλέπετε και εμείς τους φτιάχνουμε τζαμιά». Οι πολιτισμένοι Έλληνες "έτρεξαν" να σχολιάσουν την είδηση της δολοφονίας, δεν συνέβη το ίδιο, όμως, με την έτερη είδηση περί επαναφοράς της απαράδεκτης διάταξης του Λοβέρδου για τις οροθετικές ιερόδουλες από τον κ. Γεωργιάδη.

Λεωφορείο ο τρόμος

Δεν έχουν νιώσει το συναίσθημα του να έρχεται επιτέλους το λεωφορείο και την ώρα που φτάνει να αντικρίζεις σαρδελοποιημένους επιβάτες να φωνάζουν δεν χωράει άλλος. Έτσι ήταν αδύνατο να καταλάβουν ότι κόβοντας στο μισό τα δρομολόγια, το λεωφορείο θα μετατρεπόταν από ανυπόφορο σε λεωφορείο του τρόμου.

Aπεργία στην ΦΑΓΕ: «5ήμερο-8ωρο-40ωρο, για αυτά τα βασικά παλεύουμε»

«Απεργούμε» γράφει το πανό στην πύλη. Οι εργαζόμενοι στην ΦΑΓΕ βρίσκονται σε απεργία, εδώ και λίγες μέρες και λίγα χιλιόμετρα δίπλα μας, παρόλα αυτά ελάχιστοι το γνωρίζουν. Τα ΜΜΕ «φρόντισαν» για αυτό. Ρεπορτάζ της Κατερίνας Καραβία.

«Πόλεμος» στον ΣΥΡΙΖΑ

«Πόλεμος» και «ανακωχή». Εννέα στα δέκα δημοσιεύματα που αφορούσαν την Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο είχαν αυτές τις δύο λέξεις για τίτλο. Έχουν σχέση, όμως, με το τί πραγματικά γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ; Και ναι και όχι.

Τα Μουσεία στο περιθώριο

Ποιος ενδιαφέρεται για τα μουσεία εν μέσω κρίσης; Κανείς. Mια κουβέντα περί καλύτερης αξιοποίησης του πολιτισμικού πλούτου αυτής της χώρας δεν θα άνοιγε σε μια συζήτηση παρέας, πόσο μάλλον σε μια δημόσια συζήτηση.

Οι άθεοι

Θα τους δεις να τρώνε σουβλάκια την Μεγάλη Πέμπτη, να ρωτάνε γιατί είναι κλειστά τα σουβλατζίδικα την Μεγάλη Παρασκευή. Αντίχριστοι, αμαρτωλοί, άπιστοι, μουσουλμάνοι είναι ορισμένα από τα επίθετα με τα οποία τους στολίζουν οι «πιστοί»

«Θάβω τις πληγές μου με αξιοπρέπεια»

Η φωτογράφος Andrea Gjestvang φωτογραφίζει τους επιζήσαντες του 2011 στην Ουτόγια της Νορβηγίας και μέσα από τα πορτραίτα τους, το βλέμμα και την στάση τους, φανερώνει τις πληγές τους, αποκαλύπτοντας όλη την φρίκη του μακελειού που έζησαν.

Ένας τουρίστας στο Ελλάντα

Ήταν πολύ ωραία στο Ελλάντα. Είχε πολύ ήλιο και έκανε καύσωνα... 23 βαθμούς! Όλα μου φαίνονταν υπέροχα, ο καιρός, οι άνθρωποι, η πόλη, ο μουζάκας και η γκρικ σάλαντ. Εκεί, όμως, που βγάζαμε φωτογραφίες στα Προπύλαια δίπλα από τα παιδιά που είχαν αναρτήσει ένα πανό, έρχονται κάτι πράσινα ανθρωπάκια οπλισμένα σαν αστακοί -πολύ αντιπαθητικοί και αγενείς- και μας κύκλωσαν.

Οι φιλάνθρωποι

Δεν μιλούσε κανένας, ώσπου μια κοπέλα γύρισε κάπως και με ρώτησε: «αυτοί τι κερδίζουν με την φιλανθρωπία; Για το καλό της μάνας τους το κάνουν;» Επιτέλους! Κάποιοι σκέφτονταν αυτό που σκεφτόμουν κι εγώ. Φιλανθρωπία και επιχειρήσεις δεν πάνε μαζί, γιατί πολύ απλά το πρώτο δεν έχει κέρδος. Η μήπως έχει;