Απόψεις

Καθένας με τη δική του ιστορία, ξεκίνησε από τον τόπο του για κάτι καλύτερο ή απλά διαφορετικό. Εκεί που αναζητά το ανθρωπίνως αυτονόητο, μπαίνει με υποσχέσεις και τρέχει ως; εξιλαστήριο θύμα. Η αλλαγή ζωής καταλήγει σε αλλαγή θύτη. Στην αναζήτηση τοιυ αυτοινόητου όμως, κανείς δεν χρειάζεται να είναι μόνος.

Πριν λίγες μέρες ανεπιθύμητοι και λαθραίοι και τώρα, πρωτοσέλιδο και ευπρόσδεκτοι στο Μαξίμου. Κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη από μέρους της πολιτείας, καθώς τα φλας έχουν το δικό τους βάρος. Οι Αντεντονκούνμπο όμως, οφείλουν να μην ξεχάσουν.

Ο κόσμος που δίνει το παρών στο ραδιομέγαρο μειώνεται καθημερινά. Αυτό ήταν αναμενόμενο, αφ' ενός διότι ο Βασίλης Λέκκας κουράζει μετά την εικοστή συνεχόμενη εμφάνισή του, αφ' ετέρου διότι ειπώθηκαν πάρα πολλά, αλλά ουσιαστικός διάλογος για το πώς πραγματικά θέλουμε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν έγινε.

Ρίχνοντας μια ματιά στις χτεσινές ειδήσεις, παρατήρησα πως η είδηση για την δολοφονία των δυο έφηβων κοριτσιών στο Πακιστάν συγκέντρωσε δεκάδες τετριμμένα σχόλια: «Απολίτιστοι», «100.000 χρόνια πίσω», «αυτά να βλέπετε και εμείς τους φτιάχνουμε τζαμιά». Οι πολιτισμένοι Έλληνες "έτρεξαν" να σχολιάσουν την είδηση της δολοφονίας, δεν συνέβη το ίδιο, όμως, με την έτερη είδηση περί επαναφοράς της απαράδεκτης διάταξης του Λοβέρδου για τις οροθετικές ιερόδουλες από τον κ. Γεωργιάδη.

Δεν έχουν νιώσει το συναίσθημα του να έρχεται επιτέλους το λεωφορείο και την ώρα που φτάνει να αντικρίζεις σαρδελοποιημένους επιβάτες να φωνάζουν δεν χωράει άλλος. Έτσι ήταν αδύνατο να καταλάβουν ότι κόβοντας στο μισό τα δρομολόγια, το λεωφορείο θα μετατρεπόταν από ανυπόφορο σε λεωφορείο του τρόμου.

Πριν λίγες μέρες άνοιξα κουβέντα με φίλους γύρω από το νέο trendy ερώτημα «η χώρα έχει πιάσει πάτο ή όχι;»

Άνθρωποι ανάμεσα μας χάνουν τις δουλειές τους, πουλάνε όσο-όσο την όποια περιουσία έχουν προκειμένου να τα βγάλουν πέρα. Μένουν ανασφάλιστοι και απλά ελπίζουν να μην αρρωστήσουν. Κοιτάω τους φίλους μου, οι περισσότεροι άνεργοι και ανασφάλιστοι. Οι πολιτικές των τελευταίων ετών εξαιρούν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού από την ιατρική κάλυψη.

"Πάει η ΔΗΜ.ΑΡ., οι μισοί θα την κάνουν για ΣΥΡΙΖΑ, λίγοι τολμηροί για Δράση και οι άλλοι ΠΑΣΟΚ", ήταν μία από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις που διάβασα μετά τη δήλωση του Φώτη Κουβέλη που άνοιξε το δρόμο για την κυβερνητική κρίση. Για άλλη μία φορά, η βιασύνη δεν μάς επιτρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα.

Καθώς παρατηρούσα την θάλασσα, και έβγαζα φωτογραφίες με το κινητό μου, συνειδητοποίησα πως δεν έχει περάσει μεγάλο διάστημα από την τελευταία φορά που ήμουν στην παραλία. Μερικοί μήνες μόνο. Αν και μου φάνηκαν χρόνια. Ίσως γιατί ο χειμώνας που πέρασε, ήταν από τους πιο δύσκολους που ζήσαμε.

Αυτές τις μέρες σημειώνεται ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, κύμα αλληλεγγύης στους δοκιμαζόμενους από το πραξικόπημα Σαμαρά, εργαζόμενους της ΕΡΤ. Αυτή η πρωτοφανής αλληλεγγύη, η μαζική προσέλευση του κόσμου στο ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής, η ηχηρή παρουσία της νεολαίας, όπως επίσης και η εκπροσώπηση συνδικάτων, σωματείων, δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης και φορέων εισάγει νέα δεδομένα στον αγώνα της ελληνικής κοινωνίας.