Έφυγε χθες από την ζωή μια από τις σημαντικότερες μορφές του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος. Η δικηγόρος-ακτιβίστρια Gisèle Halimi, ιδρυτικό μέλος της ATTAC και επί σειρά δεκαετιών στις επάλξεις ενάντια στην αποικιοκρατία, τα βασανιστήρια και τα δικαιώματα των γυναικών.
Γεννημένη στις 27 Ιουλίου του 1927, έσβησε χθες στα 93 της χρόνια αφήνοντας πίσω της μια τεράστια παρακαταθήκη αγώνων παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Από πατέρα Βερβέρο και μητέρα Εβραία, γεννήθηκε σε μια πάμφτωχη οικογένεια στην Τυνισία.
Από μικρή ηλικία απέδειξε τον δυναμισμό της εναντιώμενη στις συντηρητικές προκαταλήψεις της οικογένειας της , η οποία ήθελε να την παντρέψει με προξενιό μόλις στα 15 της χρόνια. Τελειώνοντας το Λύκειο στην Τυνισία κατάφερε να πάρει υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης όπου σπούδασε Φιλοσοφία και Νομική ενώ αργότερα παρακολούθησε μαθήματα Πολιτικών Επιστημών στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι.
H Gisèle δεν μετρούσε ούτε τα λόγια της ούτε τις πράξεις της. Βρισκόταν πάντα στο πλευρό του πιο αδύναμου και προσπαθούσε με τον δυναμισμό της και τις γνώσεις της, πάνω στην Νομική Επιστήμη, να τον/την στηρίξει πάνω σε όποια νομικά ερείσματα μπορούσε να βρει σε μια εποχή που η νομολογία κάθε άλλο παρά δίκαιη ήταν απέναντι στους καταπιεσμένους.
Θερμή υποστηρίχτρια της πάλης κατά της αποικιοκρατίας τόσο στην Τυνισία όσο και στην Αλγερία, στάθηκε απέναντι στις γαλλικές αρχές και στους νόμους, άφοβη. Από το 1956, υπερασπίζεται Αλγερινούς αγωνιστές του Εθνικού Μετώπου Αλγερίας οι οποίοι αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες μπροστά στα γαλλικά δικαστήρια. Συνολικά 84 υποθέσεις αγωνιστών εκ των οποίων 17 γυναίκες αγωνίστριες. Μέσα από αυτή την διαδικασία μαθαίνει για τα φριχτά βασανιστήρια που επιβάλλουν οι Γάλλοι στρατιώτες στους Αλγερινούς κρατούμενους προκειμένου να ομολογήσουν. Βασανισμοί οι οποίοι παραβιάζουν σαφείς διατάξεις τόσο του γαλλικού Ποινικού Κώδικά όσο και του Διεθνούς Δικαίου.
Άνδρες και γυναίκες κακοποιούνται σεξουαλικά κατά την διάρκεια των ανακρίσεων. Η είδηση για τους βιασμούς διαρρέει από τις αρχές με σκοπό να τρομοκρατήσουν την αλγερινή κοινωνία. Το κοινωνικό στίγμα του βιασμού βαραίνει σε μια συντηρητική μουσουλμανική κοινωνία και αυτό οι στρατιωτικές αρχές το γνωρίζουν πολύ καλά γι αυτό το χρησιμοποιούν εντατικά ως βασανιστήριο.
Μαζί με τον κομμουνιστή δικηγόρο Leo Matarasso ξεκινούν μια σειρά από έρευνες πάνω σε αμφισβητούμενα ιατρικά πορίσματα αυτοψιών σε ανθρώπους που πέθαιναν από βασανιστήρια στα χέρια των γαλλικών αρχών.
Το 1960, η υπόθεση της Djamila Boupacha συνταράσσει την παγκόσμια κοινότητα και στρέφει το βλέμμα της γαλλικής κοινωνίας πάνω στο θέμα των βασανισμών στην Αλγερία ξεσηκώνοντας πρώτη φορά μέσα στην χώρα ένα ανέλπιστο κύμα αλληλεγγύης. Η Gisèle την υπερασπίζεται στο δικαστήριο, η Simone de Beauvoir γράφει άρθρα υπέρ της στην Le Monde και μαζί εκδίδουν ένα βιβλίο για την υπόθεση βασανισμού της Djamila. Το βιβλίο υποστηρίζει όλη η γαλλική αριστερή διανόηση της εποχής ενώ κερδίζει και παγκόσμια στήριξη από αριστερούς έως και δημοκρατικούς διανοούμενους σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Πάμπλο Πικάσο τάσσεται άμεσα υπέρ της αγωνίστριας Djamila και το σκίτσο της δημοσιεύεται στo λογοτεχνικό περιοδικό ‘’Γαλλικά Γράμματα’’ στις 8 Φεβρουαρίου του 1962 ημερομηνία έκδοσης και του βιβλίου. Αυτό το πορτρέτο την σώζει από την εκτέλεση στην οποία έχει καταδικαστεί από τον Ιούνιο του 1961. Αφήνεται ελεύθερη τον Απρίλιο του 1962 αφού γίνεται αποδεχτό από την αναψηλάφηση της δίκης πως η ομολογία της για τοποθέτηση βόμβας σε μπαρ στην Αλγερινή πρωτεύουσα το 1959 ήταν ομολογία αποσπασμένη μετά από ακραίο βασανισμό της και κατ’ εξακολούθηση βιασμό της από Γάλλους στρατιώτες.
Τη δεκαετία του ’70 εμπλέκεται ενεργά ως πρόεδρος επιτροπής ερευνών για τα αμερικανικά εγκλήματα στο πόλεμο του Βιετνάμ.
Το 1971, στο τεύχος 334 του περιοδικού Le Nouvel Observateur υπογράφει μαζί με άλλες 342 Γαλλίδες το ‘’Μανιφέστο των 343 με τίτλο ‘’Έχω κάνει έκτρωση ‘’ σε μια εποχή που η έκτρωση είναι παράνομη στην Γαλλία και επισύρει ποινή φυλάκισης.
Το μανιφέστο το σύνταξε η Simone de Beauvoir:
‘’Ένα εκατομμύριο γυναίκες στην Γαλλία κάθε χρόνο κάνουν εκτρώσεις κάτω από επικίνδυνες συνθήκες εξαιτίας του νόμου που απαγορεύει μια απλή ιατρική διαδικασία. Υπάρχει σιωπή για εκατομμύρια γυναίκες. Δηλώνω πως είμαι μια από αυτές. Δηλώνω πως έκανα έκτρωση. Διεκδικούμε την ελεύθερη πρόσβαση μας στα μέτρα αντισύλληψης. Διεκδικούμε την ελευθερία στην έκτρωση’’.
Μαζί με την Simone de Beauvoir ιδρύουν την ίδια χρονιά το κίνημα ‘’Choisir’’ με σκοπό την αποποινικοποίηση της έκτρωσης από το γαλλικό κράτος .
Το 1972, αναλαμβάνει την υπόθεση βιασμού μιας 16χρονης η οποία κατέφυγε σε παράνομη έκτρωση και αντιμετώπισε ποινή φυλάκισης. Η δίκη για ακόμα μια φορά τράβηξε την προσοχή της κοινής γνώμης και το 1974 ψηφίστηκε από την γαλλική Βουλή νόμος για την διακοπή της κύησης ο οποίος ίσχυσε από τον Ιανουάριο του 1975.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατάφερε μέσω της δράσης της η Εθνική γαλλική Συνέλευση να θεσπίσει νόμο υπέρ των γυναικών αλλά δεν θα ΄ναι και η τελευταία.. Το 1978, υπερασπίζεται δυο κορίτσια θύματα ομαδικού βιασμού: Η υπόθεση της Anne Tonglet και της Araceli Castellano. Οι δυο γυναίκες ζούσαν μαζί σαν ζευγάρι και αποφάσισαν να κατασκηνώσουν στην φύση σε περιοχή της Μασσαλίας . Εκεί δέχτηκαν το 1974 επίθεση από τρεις άνδρες οι οποίοι τις χτύπησαν και τις βίασαν κατ’εξακολούθηση. Μια από αυτές έμεινε έγκυος και διέκοψε την κύηση της λίγο αργότερα.
Στη δίκη, οι άνδρες προφασίστηκαν συναινετικό σεξ και παρά τις ιατρικές αποδείξεις για βία αφέθηκαν ελεύθεροι. Τότε οι εναγόμενες στράφηκαν στην Gisèle να τις βοηθήσει. Ασκήθηκε έφεση και το 1978, δυο από τους τρεις άνδρες έλαβαν ποινή φυλάκισης έκαστος 4 έτη και ο τρίτος για απόπειρα βιασμού 2 έτη. Χάρης σε αυτή την δίκη, η ποινή του βιασμού στην Γαλλία άλλαξε με νέο νόμο το 1980 και ανεβάζοντας την στα 15 έτη.
Το 1998 , η Gisèle υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ATTAC. Η πολιτική της στάση όλα αυτά τα χρόνια τασσόταν κυρίως υπέρ του σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας αφού υπήρξε μέχρι και το 1986 θερμή υποστηρίχτρια των πολιτικών του Φρανσουά Μιττεράν από τον οποίο όμως απομακρύνθηκε αργότερα κατονομάζοντας τον ως ‘’μακιαβελιστή’’.
Η Gisèle Halimi μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή στην ελληνική κοινωνία όπως άλλες μορφές της παγκόσμιας φεμινιστικής κοινότητας ωστόσο το έργο της υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικό τόσο εντός όσο και εκτός της Γαλλίας. Οι αγώνες της άλλαξαν την γαλλική νομολογία υπέρ των γυναικών δημιουργώντας νομικό προηγούμενο το οποίο επηρέασε όλο το νομικό ευρωπαϊκό υπόβαθρο στην συνέχεια.
Μένοντας πιστή στον αγώνα της κατά της αποικιοκρατίας εναρμονίστηκε στην νέα εποχή της αντι παγκοσμιοποίησης ευαγγελιζόμενη μια εναλλακτική λύση στα παγκόσμια προβλήματα της εποχής.
Την αποχαιρετούμε με ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.