Η αναθεώρηση του άρθρου του συντάγματος για τον ΠτΔ: μια διαδικασία που αφορά το πολίτευμα

Το ότι αυτή τη στιγμή ερίζουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στη βουλή κατηγορώντας το ένα το άλλο για προειλημμένες αποφάσεις σε σχέση με το όνομα που θα στηρίξουν για πρόεδρο της Δημοκρατίας, και όλο αυτό στη μέγιστης σημασίας διαδικασία της αναθεώρησης του συντάγματος, δείχνει το επίπεδο της ηθικής και πολιτικής κατάπτωσης που έχουμε φτάσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ανέτρεψε την κυβέρνηση Σαμαρά χρησιμοποιώντας το άρθρο του συντάγματος που προβλέπει ότι για την εκλογή του ΠτΔ χρειάζεται αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, θέλει να αλλάξει το άρθρο αυτό για να απεμπλακεί η εκλογή του προέδρου από τη διάλυση της βουλής, δηλαδή τη διαδικασία που, πριν από 4 χρόνια, εκείνοι χρησιμοποίησαν, και σωστά, προκειμένου να ρίξουν την κυβέρνηση, επικαλούμενοι την εθνική ανάγκη της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης και της σύμπλευσης με την τρόικα που εφάρμοζε η τότε κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Σαμαρά έπεσε και ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε τελικά την ίδια πολιτική που η κυβέρνηση εκείνη, την οποία ανέτρεψε, εφάρμοζε, φέρνοντας μάλιστα ένα νέο μνημόνιο, εν πολλοίς χειρότερο από το προηγούμενο. Μετά από 4 χρόνια, έρχονται οι ίδιοι άνθρωποι να μας πουν πλέον, ότι δεν είναι δημοκρατικό να πέφτει η κυβέρνηση κάθε φορά που τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν τους συσχετισμούς για να το κάνουν, με αφορμή την εκλογή του προέδρου, αφενός πλήττοντας το θεσμό και το πρόσωπο του προέδρου, και αφετέρου πλήττοντας το πολίτευμα, που γίνεται έρμαιο συζητήσεων διαδρόμων και παζαριού για το ποιος συγκεντρώνει τα κουκιά, λες και αυτά θα εκλείψουν με την καινούργια ρύθμιση.

Και τότε προς τι όλη η προηγούμενη μεθόδευση για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά; Με ποιον τρόπο, μπορούμε σήμερα να πούμε κοιτώντας το πολύ πρόσφατο παρελθόν, ότι ήταν απολύτως δίκαιη και εν τέλει δικαιωμένη από το αποτέλεσμα η ανατροπή εκείνης της κυβέρνησης, που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Μήπως τελικά αυτό που αποδεικνύεται από τις σημερινές μεθοδεύσεις, είναι ακριβώς αυτό που υποτίθεται ότι η καινούργια ρύθμιση του άρθρου του συντάγματος για την εκλογή του προέδρου θέλει να χτυπήσει, δηλαδή τα παζάρια που πλήττουν θεσμούς και πρόσωπα-σύμβολα;

Η ανάσυρση ονομάτων εκατέρωθεν αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Δηλαδή ότι τόσο η κυβέρνηση και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ηγεσία και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτό που θέλουν είναι να προωθήσουν συγκεκριμένα πρόσωπα για το θώκο του προέδρου και το κάνουν αυτό ξεδιάντροπα και χωρίς καμία αναστολή, μετατρέποντας τη συνταγματική αναθεώρηση σε τραγέλαφο και μνημείο κυνισμού με έπαθλο την πολιτική ισχύ και εξουσία.

Η αναθεώρηση του άρθρου του συντάγματος για την εκλογή του ΠτΔ είναι στην ουσία μια διαπραγμάτευση για το ίδιο το πολίτευμα. Και αυτή η αναθεώρηση θα δεσμεύσει τη χώρα για δεκαετίες μετά από τη στιγμή που θα γίνει, οδηγώντας σε μια αλλαγή προς το αυταρχικότερο. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, που όπου σταθεί και όπου βρεθεί διατυμπανίζει τον «αριστερό» του χαρακτήρα, ας θυμηθεί ότι για την απαλλαγή από τις υπερεξουσίες του ΠτΔ έχουν υπάρξει αγώνες της αριστεράς για δεκαετίες, στην ουσία όλοι οι αγώνες της ελληνικής κοινωνίας για αντιπροσωπευτικότητα και δημοκρατία σε όλο τον εικοστό αιώνα συνδέονται άμεσα με αυτό, δηλαδή το πολίτευμα. Και ας θυμηθούν επίσης ότι ένας πρόεδρος εκλεγμένος από το λαό, δηλαδή ένας πρόεδρος με εξουσίες που του έχουν αποδοθεί από το εκλογικό σώμα, είναι εκ των πραγμάτων ένας πρόεδρος με εξουσίες αντίστοιχες με αυτές της εκλεγμένης κυβέρνησης, καθότι ένας πρόεδρος εκλεγμένος από το λαό αυτονομείται, γιατί λογοδοτεί μόνο στο λαό που τον εξέλεξε. Και αυτό σε περίοδο κρίσης μπορεί να αποδειχτεί καταλυτικό προς το αντιδημοκρατικότερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται δεξιότερος και από το ΠΑΣΟΚ του 1986, που κατάργησε τις υπερεξουσίες του ΠτΔ.