Όσο ζούσε, ήταν ο δακτυλοδεικτούμενος γραφικός-περιθωριακός τύπος. Άλλαξε άρδην η κατάσταση, όταν αυτοκτόνησε. Το τέλος του σηματοδότησε την αρχή εκδηλώσεων λατρείας, που αναβιώνουν στις συμπληρώσεις επετείων από τη γέννηση και το θάνατό του. Ο λόγος για τον Νικόλα Άσιμο.
Δεν ήταν άγιος, αλλά δεν ήταν και απλά ένα φρικιό που “γρατζουνούσε” την κιθάρα του στους δρόμους των Εξαρχείων. Ήταν μία ιδιαίτερη προσωπικότητα, που ζούσε για την μουσική και πέθανε γι΄ αυτή. Έτσι τουλάχιστον, μας την περιγράφει ο Δημήτρης Βασιλειάδης από την B-Otherside Records που θα εκδώσει στις 17/11 (διόλου τυχαία όπως τονίζεται) καινούριο δίσκο για τον Νικόλα με τίτλο “Αρνούμαι Πολλά”. Δεν είναι κάποια συλλογή με “Best of”, αλλά μια κυκλοφορία που θα συζητηθεί.
Θα περιλαμβάνει 15 τραγούδια, 6 ανέκδοτα, τα περίφημα έξι που ανέφερε ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής στην βιογραφία του Νικόλα «Δίχως Καβάντζα Καμιά», αλλά και εννιά διαφορετικές εκτελέσεις ήδη γνωστών κομματιών που παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις σε στίχους και μουσική.
Η Β-Otherside Records
Με τον Δημήτρη συναντηθήκαμε στο σπίτι του. “Το παιδί του”, η B-Otherside Records, γεννήθηκε το 2008, στην αρχή “για πλάκα”. “Ήταν το σαράκι του συλλέκτη που είχαμε με τη γυναίκα μου και αποφασίσαμε με 800 ευρώ που περίσσεψαν από ένα δάνειο να φτιάξουμε κάτι δικό μας. Να κάνουμε τις δικές μας μουσικές προτάσεις”. Η ιδέα τους έπιασε. Από τότε έχουν εκδώσει πολλούς δίσκους, με δουλειές παλιότερων δεκαετιών που ήταν καταχωνιασμένες για χρόνια σε κάποιο συρτάρι και βγήκαν από αυτό, πολλά χρόνια αργότερα και με αρκετές από τις μπάντες διαλυμένες.
“Ξεκινήσαμε με τους ‘Β-Sides’, εν ενεργεία μπάντα από την Πάτρα. Τους ανακαλύψαμε λόγω ονόματος. Θέλαμε αρχικά να ονομάσουμε έτσι την εταιρεία, αλλά είχαν βρει πρώτοι το όνομα! Χάρη σ΄ αυτήν όμως την ‘αναποδιά’ τώρα έχουμε μια σπουδαία φιλία και μια σπουδαία συνεργασία”. Πιο κοντά στο παράδειγμα των συγκροτημάτων που έγραψαν κάποτε κάτι, αλλά αυτό έμεινε στα αζήτητα, είναι το παράδειγμα των “Μακεδονομάχων”. “Ο ήχος δεν ήταν καλός. Ήταν από μια κασετούλα φθαρμένη, άξιζε όμως να υπάρχει και βγάλαμε κάποια συλλεκτικά κομμάτια”.
“Έτσι ανακαλύφθηκαν τα κομμάτια”
Η κουβέντα δεν καθυστέρησε να πάει στον Άσιμο. Την ιδέα για το νέο δίσκο τη συνέλαβαν ως ιδέα πριν τρία χρόνια. “Σέρφαρα στο ίντερνετ και πέτυχα ένα κομμάτι του Άσιμου που δεν ήξερα. Ήταν το ‘Αρνούμαι πολλά’. Αρχικά θεώρησα ότι ανήκε σε κάποια από τις κασέτες που ήδη ξέρουμε, άρα ουσιαστικά δεν θα ήταν ανέκδοτο. Ανακάλυψα όμως, ότι ήταν ένα από τα έξι που δεν έχουν κυκλοφορήσει και αναφέρονται στο βιβλίο του Αλλαμανή”. Μαθαίνοντας για τ΄ ανέκδοτα τραγούδια πριν δέκα χρόνια, είδε στον εαυτό του να γεννιέται η επιθυμία να ακούσει αυτά τα τραγούδια. Έτσι σαν να ΄ταν γραφτό, τ΄ ανακάλυψε χάρη σ΄ ένα ποστάρισμα. “Την ίδια μέρα που είδα το κομμάτι προσπάθησα να επικοινωνήσω με το παιδί που το ανέβασε. Είναι ο Γιώργος Γιαννούλης, μουσικός από τη Νίκαια, που είχε πάει πριν 1-2 χρόνια στην Κοζάνη. Είχε επισκεφθεί το πατρικό του Άσιμου, όπου και τον υποδέχτηκε ο αδερφός του Νικόλα πολύ θερμά. Του έδωσε μάλιστα την κιθάρα να την γρατζουνίσει λιγάκι και του έδωσε και κάποια αντίγραφα από τα τελευταία κομμάτια του Άσιμου”.
Τα αντίγραφα ήταν από τρεις κασέτες, που είχε κρατήσει για χρόνια η Αστυνομία μετά την αυτοκτονία του Άσιμου και όταν αποχαρακτηρίστηκαν τις επέστρεψε στην οικογένεια. Το υλικό είχε βρεθεί στο μαγαζάκι του στην Καλλιδρομίου 55, όπου και έβαλε τέλος στη ζωή του. “Ο Άσιμος δεν είχε αναλόγια και παρτιτούρες για να σημειώνει μουσικά μοτίβα. Κατέγραφε με ένα απλό κασετοφωνάκι ό,τι μαστόρευε, γι΄ αυτό και θα ακούσετε στον δίσκο τη φωνή του οπωροπώλη που ήταν εκείνη τη στιγμή απέξω από το μαγαζί του. Παρότι σκέπαζε κάποιες φορές ακόμα και τη φωνή του Νικόλα, με παραίνεση και της Λίλιαν (η κόρη του) αποφασίσαμε να το κρατήσουμε, θέλοντας να κάνουμε μία γέφυρα του τότε με το τώρα”.
Για τον δίσκο θα κοπούν 500 κομμάτια, αλλά αν εξαντληθεί “θα γίνει κι άλλη έκδοση. Δεν θέλουμε κάποιοι να δουν τον δίσκο ως χρηματιστηριακή επένδυση, αλλά να ακουστεί σε όσους περισσότερους γίνεται”. Στο δίσκο εκτός από τα ανέκδοτα τραγούδια, θα υπάρχουν επίσης σπάνιες φωτογραφίες και σπάνιο υλικό, ακόμα και με έργα ζωγραφικής του Άσιμου.
“Ο Νικόλας έφυγε γιατί δεν μπορούσε να παίξει μουσική”
Η μετά θάνατον αναγνώριση στον Άσιμο, προκαλεί εντύπωση. Μέχρι την αυτοκτονία του ήταν ο “περιθωριακός”. Μετά έγινε μύθος. Ο Δημήτρης το αποδίδει “στις τύψεις που θέλουν να ξεπλύνουν όσοι τότε δεν είχαν καταλάβει την αξία του, όταν δηλαδή τον είχαν δίπλα τους. Θυμίζει τους πατεράδες και τους θείους που έλεγαν ότι ήταν στο Πολυτεχνείο. Τι να κάνουμε δεν ήταν όλοι στο Πολυτεχνείο. Όπως και δεν αγαπούσαν όλοι τον Άσιμο”. Ο Νικόλας όμως, όπως αποκαλύπτεται στον δίσκο δεν “έφυγε” γιατί δεν άντεχε τους γύρω του, αλλά γιατί δεν μπορούσε να παίξει μουσική. “Ζούσε για τη μουσική. Κι όταν τα ψυχοφάρμακα τον καθήλωσαν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πιάσει την κιθάρα, βρέθηκε σε αδιέξοδο. Δεν του ΄πε και κανείς ότι θα μπορούσε να επανέλθουν τα χέρια του…”
Όταν η Γώγου ηχογραφούσε τους Άσιμο και Σιδηρόπουλο
Η συνάντηση των τριών τους έγινε στο πλαίσιο της κατάληψης που έγινε τη δεκαετία του ’80 στη Βαλτετσίου, αναφέρει ο Δημήτρης. “Ο Άσιμος ήταν από τους πρώτους που πήγαν, η Γώγου έτρεχε με τον σκηνοθέτη Ταρνανά το καλλιτεχνικό κομμάτι κι είχαν φωνάξει κάποια στιγμή και τον Παύλο. Έγινε μια ωραία συνύπαρξη, ενώ μάλιστα έγραψαν και κάποια κομμάτια, που ηχογράφησε η Γώγου. Κάποια στιγμή ίσως εκδοθούν κι αυτά”. Οι τρεις τους πάντως ήταν αρκετά διαφορετικοί. “Ο Άσιμος ήταν ενταγμένος στο περιθωριακό και συνάμα ζωντανό κόσμο των Εξαρχείων. Ο Παύλος ήταν στο δικό του κόσμο, τον ροκ κόσμο. Όπου υπάρχει όμως αυθεντικό ταλέντο, δεν μπαίνουν άλλα εμπόδια. Η μουσική κάνει τη δουλειά της”. Όσο για το αν ήταν “άγιοι”, είπε “άγιοι δεν ήταν. Ήταν φθαρτοί, αλλά και ξεχωριστοί”.
Ο ρόλος της κασέτας
Η κασέτα αποδείχτηκε καθοριστικό εργαλείο για τον Άσιμο, καθώς “απελευθέρωσε τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του. Αν έμενε στο βήμα που του έδιναν οι εταιρείες, τότε δεν θα είχε βγάλει τίποτα. Ο Άσιμος δεν ήθελε πολλά δεσμά. Δεν μπορούσε να τηρεί συμβόλαια, είχε ανάγκη φυσικά και κάποια χρήματα αλλά μεγαλύτερη ανάγκη να δημιουργήσει. Ο δούρειος ίππος, λοιπόν, για να φτάσει σε όλων τα σπίτια το έργο του ήταν η ταπεινή φτωχή κασετούλα”. Όσο για τον δίσκο που θα βγει τώρα “δεν έχει τις τελειότητες που θα θέλει μάλλον κάποιος ηχολάγνος, αλλά μάλλον αυτό θα ήταν και κόντρα στην ιδιοσυγκρασία του Άσιμου. Γι΄ αυτόν η κασέτα ήταν ό,τι είναι το ίντερνετ στις μέρες μας για τους πιτσιρικάδες του τώρα”.
Ένας δίσκος με το αυθεντικό χρώμα της εποχής που έζησε ο Άσιμος, με τραγούδια που δεν έχουμε ακούσει, με φωτογραφίες που δεν έχουμε δει, με σκίτσα του καλλιτέχνη. Ένα από αυτά τον δείχνει ινδιάνο να παίζει μουσική, με ρίζες δέντρου για πόδια και γύρω γύρω ζωάκια. “Ίσως αυτό να ήταν το ιδεατό σκηνικό για τον Άσιμο. Να παίζει για τα ζωάκια, τα πιο αγνά πλάσματα και ο ίδιος να είναι επίσης μέρος της φύσης”.
Ο Δ. Βασιλειάδης κρατά την αφίσα με το σκίτσο του Άσιμου, που δείχνει τον ίδιο να είναι ένα με την φύση.
Για τον δίσκο δούλεψαν πολλοί. “Ευχαριστούμε τους δημιουργούς και τους φωτογράφους που μας παραχώρησαν ευγενικά το υλικό τους. Ευχαριστούμε τον Γιώργο Κορδέλλα, τον Γιώργο Δάρλα, τον Σπύρο Ποδαρά, τον Διονύση Πετρουτσόπουλο, την Ελένη Μπελεζίνη, τον Χρήστο Ζυγομαλά, τον Θανάση τον Ξανθάκο και βέβαια την Λίλιαν, την κόρη του Νικόλα που είναι η μόνη στον κόσμο, η οποία μπορεί να αναγνωρίσει πραγματικά τι έλεγε ο πατέρας της. Χάρη σε αυτή αποφύγαμε τις ανακρίβειες στους στίχους και τη συνολική παρουσίαση του δίσκου”. Πάντως, “ακόμα κι ένα τηλεφώνημα για να μας ανυψώσει το ηθικό ήταν πολύτιμο”, ανέφερε ο Δημήτρης.
Ένας δίσκος από αυτόν γι΄ αυτόν
Ο Άσιμος είχε ζητήσει σ΄ επιστολή του που παρουσιάστηκε ως μήνυμα για μετά το θάνατό του “να μην ασχοληθούν μαζί του δημοσιογράφοι και άλλοι έξυπνοι, γιατί δεν ξέρουν”. Ωστόσο, πρόκειται για μία από τις πολλές διαστρεβλώσεις που έγιναν σε βάρος του. “Είναι ένας από τους αστικούς μύθους που καλλιεργήθηκαν για τον Άσιμο. Η αναφορά του αυτή δεν αποτελεί παρακαταθήκη, αλλά έγινε την περίοδο που κατηγορήθηκε για βιασμό, με ανυπόστατες κατηγορίες. Τότε απευθυνόταν στις εφημερίδες που συναγωνίζονταν η μία την άλλη να βγάλουν σκάνδαλο”, ξεκαθάρισε ο Δημήτρης. Εξέφρασε ακόμα την πεποίθηση ότι ο Νικόλας αν ήταν ακόμα εδώ, δεν θα έβλεπε αρνητικά την προσπάθεια. “Πιστεύω ειλικρινά ότι είναι και αυτός εδώ. Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους ήρθαμε σ΄ επαφή για τον δίσκο κομίζουν ένα ελάχιστο από το πνεύμα, τη φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής του, τότε είναι σαν να είναι και αυτός εδώ. Ψάξαμε πολύ τις πηγές μας, δουλέψαμε πολύ και έτσι φίλοι του Νικόλα και άνθρωποι που τον θαυμάζουν έφτιαξαν ένα άλμπουμ από αυτόν γι΄ αυτόν”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.