Μια έκδοση αυτού του άρθρου είχε δημοσιευτεί πριν χρόνια στο 3pointmagazine.gr. Με την θλιβερή αφορμή του χαμού του παρουσιαστή και ραδιοφωνικού παραγωγού Κώστα Σγόντζου, ο οποίος άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και αναμνήσεις σε εμάς τους νεότερους, παρουσιάζοντας τα Παιχνίδια χωρίς Σύνορα, αναδημοσιεύουμε μια ελαφρώς επιμελημένη νέα έκδοση του άρθρου. Κώστα Σγόντζο, σε ευχαριστούμε για όλες τις αναμνήσεις.
“Attention,prets!” Και ο ήχος της σφυρίχτρας.
Με το παράγγελμα του αρχιδιαιτητή Denis Pettiaux ξεκινούσε κάθε δοκιμασία στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα. Με τις περίεργες στολές και τα παιχνίδια σε μεγάλα πολύχρωμα σκηνικά, την συγκίνηση για να μη βγούμε πάλι τελευταίοι και τις συμβουλές στους παίκτες από τον καναπέ -”Μα τί κάνεις;!”- όλα τα παιδιά του 90 ήθελαν να “μεγαλώσουν και να παίξουν” κι αυτά. Μας πρόλαβε βέβαια η παύση τους.
.jpg)
Τα “Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα” ξεκίνησαν από την ιδέα του Γάλλου προέδρου Charles de Gaulle ώστε οι λαοί και κυρίως οι νεολαίες των χωρών της Ευρώπης να έρθουν πιο κοντά. Η αρχή έγινε το 1965 με τη συμμετοχή τεσσάρων χωρών (Βελγίου, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας), με το πρώτο διάλειμμα να έρχεται το 1983. Τα παιχνίδια επανήλθαν το 1988 με ιταλική πρωτοβουλία και συνεχίστηκαν μέχρι το 1999.
Από τις αγαπημένες εκπομπές της Ε.Ρ.Τ. τη δεκαετία του 90′ και από τις μεγαλύτερες παραγωγές στις οποίες συμμετείχε, έχει αφήσει ανεξίτηλα στις μνήμες μας μερικά…στανταράκια. Ακολουθούν λοιπόν, σε αντίστροφη σειρά, τα δέκα πλέον αξιομνημόνευτα.
10.“Τα αγόρια μας και τα κορίτσια μας”…
…”τα παιδιά μας” και άλλα τέτοια. Πολλές φορές με εξαιρετικές ικανότητες και φυσική κατάσταση, άλλοτε δίνοντας ρεσιτάλ κωλοτούμπας (όχι σε στυλ Σαμαρά, πιο κλασικά)
9.Η μουσική όταν παρουσιαζόταν κάθε πόλη-εκπρόσωπος κάθε χώρας. Θαρρείς και ήταν η μουσική που άκουγες μαζί με το “achievement unlocked” όταν προσγειωνόσουν σε νέο αεροδρόμιο ή έφτανες σε μια νέα περιοχή. Κλασική ποπ-ελίτ-Ε.Ε. αισθητική των 90’s, θυμάμαι να υπάρχει και σε κάθε σχεδόν κασέτα (VHS για τους νεότερους, google it) που μας προέβαλαν τις ώρες των Γαλλικών στο σχολείο, όταν είχαμε τελειώσει με την ύλη…ή η καθηγήτρια είχε…hangover.
8. Lycra-Latex-Πολυουρεθάνη. Τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται τα όνειρα. Πρωτότυπες στολές για τους παίκτες, εποχής, γκροτέσκες και κωμικές, σκηνικά ζωγραφιστά και αραιά σαν τις πέτρες στον Ηρακλή και τη Ζήνα (αν θυμάστε το γκελ που έκαναν, καταλαβαίνετε τι εννοώ). Δεν είναι να απορεί κανείς που τα αντίστοιχα φετίχ στο λάτεξ και τη μπαλονολαγνεία γνώρισαν εκρηκτική δημοφιλία στα τέλη των 2010’s. Κε Ασκητή, σας έχω ερευνητική πρόταση.
7. Νερό, νερό, νερό. Πισίνα, βρέξιμο, γλίστρες, διαστρέμματα. Πισίνες, πήδακες, νεροτσουλήθρες, ψεκαστήρες. Νερό, νερό, νερό.
6. Κιτσο-Χαρά. Είμαστε πλέον Ευρωπαίοι. Ξεπεράσαμε τον πόλεμο. Πάμε για τον πολιτισμό. Είμαστε πολύχρωμοι. Όσο πιο πολύ γίνεται. Κι αυτό μας αρέσει.
5. Αυστηρή διαιτησία. Όχι, μη τυχόν και κλέψεις λίγο. Μην τυχόν και σπρώξεις “ελαφρά” τον αντίπαλο. Μην τυχόν κερδίσεις 5 picoseconds. Ακυρώνεσαι. Στη δεκαετία του 90, που ψάχναμε κουμπάρο να ξέρει τον Pettiaux, συνηθίσαμε ένα αποτέλεσμα. Την ήττα,μετά από ήττα. Είχαμε βέβαια και εξαιρετικά αποτελέσματα, με 3 νίκες. Δύο το 95 (αμέσως πριν την κυβέρνηση Σιμίτη, τυχαίο;) και μία το 98 που πήραμε τους Ολυμπιακούς (κεκτημένη ταχύτητα). Αλλά όπως είπαμε…εξαιρετικά.
4. Οι διαφημίσεις στα διαφημιστικά διαλείμματα… την εποχή που έριχναν 2-4 ανά μπρέικ. Οι Ντίλτον θέλουνε ν’ αρπάξουνε τη Λόλα, μα ένα καλαμάκι τους τ’ αλλάζει όλα. Σοκοφρέτα και πάσης Ελλάδος. Μέλι Αττική smart pack. Νουνού Χαριλάου Κολωνάκι, και νουνού και λάιτ. Τα ρέστα μου.
3.Τζόκερ. Πριν έρθει ο ΟΠΑΠ και αλλάξει νόημα στη φράση “αν σου κάτσει, σου αλλάξει τα φώτ…τη ζωή”, ο Τζόκερ σήμαινε ένα πράγμα. Την υπερβολική αυτοπεποίθηση ότι κάνουμε κάτι τόσο καλά, ώστε να ποντάρουμε για διπλάσιο όφελος και τελικά να τρώμε… διπλάσια σκόνη από κάποια πιο προπονημένη ευρωπαϊκή ομάδα.
2.Τα παρακάλια στους γονείς να μείνεις ξύπνιος μέχρι να τελειώσουν όλες οι δοκιμασίες.
Και τέλος, παρασάγγας σημαντικότερη κληρονομία των Παιχνιδιών χωρίς σύνορα, χωρίς να μπορεί να τονιστεί αρκετά…
1.Δάφνη Μπόκοτα. Τί κι αν μετά έκανε Eurovision; Εγώ θυμάμαι τη Μακρυπούλια και τον Καπουτζίδη. Άντε και την Αλεξάνδρα Πασχαλίδου. Τί κι αν πήγε στο Fame Story όπου ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου με μέτα-avant guard αμφίεση την παρασημοφόρεσε ως “βλάχα” και “τελευταία” (αναζητήστε τον, είναι πάντα δραστήριος και άκρως αξιόλογος). Τί κι αν ο Κώστας Σγόντζος, ο διάδοχος, ήταν εξαιρετικός παρουσιαστής. H Δάφνη Μπόκοτα σημάδεψε τα ΠχΣ. Και τα ΠχΣ τη Δάφνη Μπόκοτα. Και τα δύο εμάς.
Όσοι φτάσατε ως το τέλος της λίστας και νιώσατε αυτό το μικρό σκίρτημα στην καρδιά, δωράκι για εσάς ένα πλήρες επεισόδιο. Για περισσότερα επίσης μπορείτε να επισκεφθείτε την ελληνική σελίδα για τα Π.χ.Σ.
Denis,c’ est à toi!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.