«Μια φορά και έναν καιρό, στις ήσυχες γειτονιές της Νέας Φιλαδέλφειας, στις εκβολές του μαγευτικού Ποδονίφτη, η ζωή κυλούσε αρμονικά, μέχρι που έφτασε η ζοφερή ημέρα της 28ης Οκτωβρίου του 2019.
Ήταν τότε, που 10 κορίτσια με πουκαμισάκια και παντελόνια, αποφάσισαν να αμαυρώσουν την στρατιωτική παρέλαση, παρεισφρέοντας στην πομπή και ενσαρκώνοντας τους ιερόσυλους Monty Python.
Μια επονείδιστη πράξη που πολλοί υποστήριξαν με θέρμη ότι στόχο είχε να εξευτελίσει την μνήμη των πεσόντων του έπους του ’40.
Ο άρχων της περιοχής το πήρε πολύ προσωπικά… Βίωσε το κάλεσμα της ιστορίας και ανέλαβε αποφασιστική δράση απέναντι σε αυτήν την βαναυσότητα, κελεύοντας το κυνήγι των μαγισσών, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να κρατήσει ζωντανή τη φωτιά της συντήρησης και του κοινωνικού αυτοματισμού»…
Θα μπορούσε να ήταν μια τριτοτέταρτης διαλογής νουβέλα, από αυτές που διαβάζεις και πικραίνεσαι για τα δέντρα που κόπηκαν προκειμένου να τυπωθούν οι σελίδες της, αλλά νά που όντως συμβαίνει, εν έτει 2019.
Και είναι πραγματικά εκπληκτικό, να παρακολουθείς την φοβερή επιμονή του κόσμου να απεμπολεί οποιαδήποτε πρόσκληση για έξοδο από το τέλεια σχεδιασμένο κουτάκι μέσα στο οποίο έχει φυγαδεύσει τη σκέψη του προς αιωνία νάρκη.
Τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες έχουν περάσει από όταν οι Monty Python μας έδωσαν το «Life of Brian», που σατίριζε την τυφλή πίστη και την οργανωμένη Εκκλησία, ή το επίμαχο «Ministry of Silly Walks», που γελοιοποιεί τα στερεότυπα του πολιτικού μάρκετινγκ και τη γραφειοκρατία, έργα για τα οποία χαρακτηρίστηκαν αηδιαστικοί και βλάσφημοι.
Έτσι γίνεται πάντοτε, έτσι και τώρα. Κάθε φορά που μια ομάδα ανθρώπων δραπετεύει από τα καθιερωμένα και επερωτά στην πράξη τις καθεστηκυίες αξίες και νόρμες, πολλώ δε μάλλον, όταν το κάνει με όχημα την Τέχνη!
Το ίδιο συνέβη με τη Νιτσεϊκή ρήση «Ο Θεός είναι Νεκρός» το 1882, τη γέννηση του Ντανταϊστικού Κινήματος το 1914 και το 1916 με το Μανιφέστο του Τζαρά, το «Μανιφέστο του Υπερρεαλισμού» το 1924, την «Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ» δια χειρός Αντρέ Μπρετόν το 1940. Ή όταν ο Θαλής ο Μιλήσιος κι έπειτα ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας και ο Παρμενίδης υποστήριξαν ότι η Γη είναι στρογγυλή και όταν ο Γαλιλαίος υποστήριξε το 1564 ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο και δεν αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος.
Όμως ακόμη, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι η γη είναι ένα τεράστιο κουλούρι και ακόμη υπάρχουν εκείνοι που ταράζονται όταν 10 κορίτσια, με τον πιο δημιουργικό τρόπο, μάς υπενθυμίζουν με το δικό τους «Μανιφέστο», ότι η στρατιωτική παρέλαση δεν εξυμνεί την ελευθερία, αλλά τον μιλιταρισμό!
«Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια», μάς λένε και ξεκαθαρίζουν: «Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας».
Έτσι, λοιπόν, ω(!), εσύ ηγέτη της Νέας Φιλαδέλφειας, μικρέ, αυτόκλητε εκδικητή της νεότητας κι εσύ ποταπέ νοικοκυραίε, που βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πολύ καλά, ότι δεν είναι τα κορίτσια που προσέβαλαν την μνήμη των πεσόντων. Αλλά και καθένας «εσύ» που επιλέγεις να εξυμνήσεις τον μιλιταρισμό και την είσοδο της χώρας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο -και όχι την έναρξη του Πολέμου κα Κεραμέως-, αντί να γιορτάσεις την νικηφόρο λήξη του, με την ήττα του ναζισμού, όπως κάνει η συντριπτική πλειονότητα των χωρών στις οποίες αγωνιάς να μοιάσεις.
Διότι, φυσικά, στο δικό σου το μυαλό, είναι περισσότερο οικείο και ευχάριστο να πίνεις νερό στο όνομα του Μεταξά, παρά στο όνομα των πραγματικών ηρώων αυτού του πολέμου, ανθρώπων που στάθηκαν πλάι-πλάι για να πατάξουν μια ιδεολογία ανελεύθερη και εξουσιαστική.
Τα κορίτσια, λοιπόν, αν χλεύασαν κάτι, δεν είναι η ίδια η ιστορία, αλλά τον τρόπο διαχείρισής της.
Προς τιμήν, λοιπόν, του τελευταίου Έλληνα σουρρεαλιστή, που αποχαιρετίσαμε προ ολίγων ημερών, του Νάνου Βαλαωρίτη, θα κλείσω με ένα μεγάλο «Μπράβο» και ένα φιλί στα 10 κορίτσια και δυο γραμμές από την υπερρεαλιστική Διακήρυξη της 27ης Ιανουαρίου 1925:
«Δεν ισχυριζόμαστε πώς θα διορθώσουμε κανένα από τα σφάλματα των ανθρώπων. Σκοπεύουμε όμως να τους δείξουμε πόσο εύθραυστες είναι οι σκέψεις τους και πάνω σε ποία κινούμενη άμμο, σε ποίο σαθρό έδαφος έχουν θεμελιώσει τα ετοιμόρροπα σπίτια τους».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.