«Όσο με αφορά, δεν θα υπάρξει επανένωση των Beatles όσο ο John Lennon παραμένει νεκρός», είναι μια από τις πολλές δηλώσεις, σχετικές με τους Beatles, της… ψυχής της μπάντας, George Harrison, γνωστός και ως Darkhorse.
29 Νοέμβρη του 2001, και ο Harrison χάνει την τελευταία μάχη του χρόνιου πολέμου με τον καρκίνο, γίνεται το δεύτερο «σκαθάρι», μετά τον Lennon, που… παίρνει τη φυσική παρουσία του και φεύγει, αφήνοντας πίσω του το πνεύμα και τη μουσική του.
Γεννημένος στις 25 Φλεβάρη του ’43 στην περιοχή του Liverpool, ανήκει και αυτός, όπως και ο Morrison, όπως και πολλοί άλλοι, στη γενιά μουσικών που γεννήθηκαν με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πάνω από τα κεφάλια τους και τις αντιπολεμικές ιδέες στο μυαλό τους… από κούνια. Τα σχολικά του χρόνια πέρασαν με μέτριους βαθμούς, μακριά μαλλιά, κολλητά τζιν και αντιπαραθέσεις με την οικογένεια και τους δασκάλους του. Στα δεκάξι του, παρέα με τον αδερφό του Peter και το φίλο του Arthur Kelly, δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα, εν ονόματι Rebels. Πιστός του σύμμαχος στο πρώτο του μουσικό ταξίδι, η κιθάρα που του αγόρασαν οι γονείς του για 3 λίρες.
Οικογενειακή φωτογραφία, 1954, ο Harrison βγάζει τη γλώσσα του στο φακό.
Ο Harrison είχε ως στόχο μετά το σχολείο να σπουδάσει κάτι σχετικό με μηχανική, αλλά η μουσική είχε άλλα σχέδια. Το ’58 ο σχολικός του φίλος Paul McCartney τον συστήνει στην μπάντα του, τους Quarrymen, στους οποίους, αν και μικρότερος σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη, αναπλήρωνε τον βασικό κιθαρίστα, Eric Griffiths, όταν δεν μπορούσε να παίξει. Σταδιακά ο Harrison έγινε full-time κιθαρίστας του συγκροτήματος, παρά τις αμφιβολίες και τη διστακτικότητα του ιδρυτή και frontman τους, John Lennon.
«Ο Paul με γνώρισε με τον George, και μετά έπρεπε να αποφασίσω αν θα τον αφήσω να μπει στη μπάντα. Άκουσα τον George να παίζει, και μετά του είπα: “Παίξε το Raunchy (επιτυχία του 1958 από τον σαξοφωνίστα Bill Justis).” Ε, μετά είπα, “οκ, μπορείς να μπεις”.» John Lennon
Στο πρώτο ταξίδι της μπάντας εκτός νησιού ο Harrison ήταν 17 χρονών. Έπαιζαν και έμεναν σε μια – μάλλον κακόφημη – γειτονιά του Αμβούργου, όπου, σύμφωνα με τον Harrison και μια δόση… βρετανικού χιούμορ, «όλοι στην τριγύρω περιοχή ήταν ομοφυλόφιλοι, τραβεστί, νταβατζήδες και πόρνες, και εγώ στεκόμουν στη μέση όλου αυτού, στα 17 μου». Αποκορύφωμα αυτής της εμπειρίας, η απέλαση του από τις γερμανικές αρχές, διότι, ως ανήλικος, δούλευε παράνομα.
Σύντομα ήρθε η συνεργασία με την ΕΜΙ, και μια από τις φράσεις του Harrison που πάντοτε τα «σκαθάρια» μνημόνευαν μεταξύ τους. Ο παραγωγός τους, George Martin, για να τους κάνει να νιώσουν πιο άνετα, τους ρώτησε αν υπάρχει κάτι που δεν τους αρέσει με τον George απλά να απαντά «για αρχή, η γραβάτα σου», δημιουργώντας ένα… κύμα αστεϊσμών, που έκανε τους Beatles αγαπητούς στους τεχνικούς της ΕΜΙ από την πρώτη στιγμή.
Η πρώτη σύνθεση του Harrison για τους Beatles ήρθε το καλοκαίρι του ’63, σε ένα ξενοδοχείο στο Bournemouth. Ο λόγος για το Don’t Bother Me, το οποίο περιλαμβάνεται στο δεύτερο δίσκο του συγκροτήματος, With The Beatles. Αργότερα άσκησε σκληρή αυτοκριτική για το συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, το μόνο καλό που του έκανε ήταν πως του έδειξε ότι έπρεπε να συνεχίσει να προσπαθεί να γράφει και κάποια στιγμή θα έγραφε κάτι καλό. Της ίδιας γνώμης ήταν και ο John Lennon, ίσως σε τόνο λίγο σκληρό, καθώς, με τη Beatlemania στο αποκορύφωμά της και τους Lennon και McCartney να είναι τα κέντρα της προσοχής, «τα τραγούδια του George δεν ήταν καλά, αλλά κανείς δεν ήθελε να πει κάτι. Δεν ήταν στην ίδια “φόρμα” για αρκετό καιρό – αυτό δεν τον “ρίχνει”, αλλά δεν είχε την εμπειρία που είχαμε εμείς ως στιχουργοί».
Το 1965, οι Beatles ηχογραφούν το Rubber Soul, στο οποίο ο Harrison γίνεται ο πρώτος «δυτικός» μουσικός που παίζει σιτάρ σε pop άλμπουμ, στο κομμάτι Norwegian Wood. Η πρώτη επαφή του με τον ινδικό πολιτισμό, και κατ’ επέκταση με την ινδική μουσική, έγινε όταν στα γυρίσματα του Help! ένας λάτρης του Ινδουισμού έδωσε στα τέσσερα «σκαθάρια» από ένα βιβλίο σχετικά με την μετενσάρκωση και άλλα στοιχεία της θρησκείας. Αργότερα, ο David Crosby των Byrds γνώρισε στον Harrison τη μουσική και τον ίδιο τον Ravi Shankar, ο οποίος έγινε φίλος και δάσκαλος του σιτάρ του Harrison. Ο ενθουσιασμός του Harrison δεν σταμάτησε εκεί καθώς εν συνεχεία, ακολουθούμενος από τη σύζυγό του, Pattie, και εν μέρει από τους υπόλοιπους Beatles, εμβάθυνε στον ινδικό πολιτισμό, φτάνοντας μέχρι τα εδάφη του, όπου όλοι μαζί διδάχθηκαν από τον Maharishi Mahesh Yogi.
Το 1970 και η διάλυση των Beatles βρίσκει τον Harrison έτοιμο και παραγωγικό, κάτι που φαίνεται στην επόμενη κιόλας δεκαετία, με οκτώ άλμπουμ, πολυάριθμες συναυλίες (έως και υπέρ του Μπαγκλαντές) και ελάχιστες συνεντεύξεις. Σε μια από αυτές, στο Rolling Stone το ’79, είχε κάνει δηλώσεις για τις δικαστικές διαμάχες του που έτρεχαν, και αφορούσαν τα δικαιώματα δυο τραγουδιών του, My Sweet Lord και He’s So Fine. Ακόμη, σχετικά με τους Beatles, είχε πει πως σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε την επανένωσή τους, για λόγους «παράνοιας του κοινού», αλλά παραμένουν καλοί φίλοι.
Αυτή η παράνοια ήταν που οδήγησε τον Mark Chapman, έναν «φρενοβλαβή θαυμαστή των Beatles» να εκτελέσει εν ψυχρώ τον Lennon. Η ίδια παράνοια είχε προκαλέσει κάποιον φαν των «σκαθαριών», 30 χρόνια μετά τη διάλυσή τους, το Δεκέμβρη του ’99, να εισβάλλει στο σπίτι του Harrison και να μαχαιρώσει τον ίδιο και τη σύζυγό του. Κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο, ο Harrison δήλωσε πως συγχωρεί το δράστη.
«Εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα τρία Σκαθάρια, ο Τζορτζ Χάρισον ήταν πάντα ο πιο εσωστρεφής και ο πιο δύσπιστος ως χαρακτήρας. Ακόμη και σε παλαιότερες φωτογραφίες της μπάντας, της οποίας η επίδραση στη μουσική ποπ του 20ού αιώνα ήταν καταλυτική, ο Τζορτζ είναι ο μόνος του οποίου το βλέμμα «εκφράζει» κάποια δυστυχία ενώ οι υπόλοιποι τρεις χαμογελούν εγκάρδια στον φακό. Οι ειδήμονες επί μουσικών θεμάτων λένε για τον Χάρισον ότι δεν υπήρξε από τους λαμπρότερους κιθαρίστες, το ίδιο λένε όμως και για τον ντραμίστα Ρίνγκο Σταρ. Ο Χάρισον όμως είχε πάντοτε την αίσθηση ότι ζούσε υπό τη σκιά του Λένον και του Μακάρτνεϊ, οι οποίοι ήταν άλλωστε οι αγαπημένοι των θαυμαστριών αλλά και των μέσων ενημέρωσης.
Ο Χάρισον ήταν πάντα ο ήσυχος της παρέας. Μετά τη διάλυση των Μπιτλς ασχολήθηκε με την παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών, με τον ινδουισμό και με τα 136 στρέμματα γης που περιβάλλουν το Φράιαρ Παρκ, την έπαυλή του. Το Φράιαρ Παρκ είχε αγορασθεί το 1970, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, και ήταν, όπως λένε οι φίλοι του, ως το 1980 ένα σπίτι ανοιχτό. Μετά τον θάνατο του Λένον όμως οι πόρτες έκλεισαν για πάντα, προστατεύοντας την ιδιωτική ζωή του Χάρισον. Κανείς άλλωστε ως σήμερα δεν έχει δει τον Ντένι, 21 ετών, τον γιο του Χάρισον από τον δεύτερο γάμο του.» (Το Βήμα, 9/1/2000)
Ο φόβος του Harrison εν τέλει δεν επιβεβαιώθηκε, δεν είχε το ίδιο τραγικό τέλος με τον Lennon, το 2001 όμως, ο καρκίνος που τον ταλαιπωρούσε από το ’97 με μεταστάσεις και πορεία ανεπίστρεπτη, τον νίκησε. 29 Νοέμβρη 2001 ήταν η ημερομηνία.
Ένα ζευγάρι «σκαθαριών» κάνει παρέα… εκεί ψηλά, κι άλλο ένα… εδώ χάμω. Η μουσική τους κάνει παρέα σε όλον τον κόσμο, και αυτό τους αρκεί. Ολοκληρώνουμε με μια δήλωση, στην οποία συνοψίζονται τα συναισθήματά του για τη ζωή του με και χωρίς τους Beatles.
«Η μεγαλύτερη διάσπαση στην καριέρα μου έγινε το 1963 με την είσοδό μου στους Beatles. Τώρα, κάνοντας μια ανασκόπηση, μεγαλύτερη διάσπαση στην καριέρα μου από τότε κι έπειτα έγινε όταν βγήκα από τους Beatles.»
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.