Το μακρινό 1968 ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ έγραψε και σκηνοθέτησε την Οδύσσεια του Διαστήματος. Το 2012 ήρθε η ώρα να γραφτεί η Οδύσσεια του Λεωφορείου.
Βεβαία ας μην είμαι άδικος. Η Οδύσσεια του Λεωφορείου είναι αποτέλεσμα της απεργίας των εργαζομένων του Μετρό και όχι ένα καθημερινό φαινόμενο. Κι αυτό γιατί, όταν το Μετρό, ο Προαστιακός και ο ΗΣΑΠ δεν λειτουργούν η ζωή δεν σταματά. Ο κόσμος εξακολουθεί να έχει δουλειές, στις οποίες πρέπει να πάει και οι τρόποι για να το κάνει περιορίζονται στους εξής.
Α)Στο να πάρεις το αμάξι σου, να κάψεις μισό ντεπόζιτο βενζίνη και να φτάσεις στην δουλειά σου. Βάλε και τον γυρισμό και έχεις κάψει ένα ολόκληρο ντεπόζιτο.
Β)Στο να πάρεις ταξί και στο «πήγαινε» και στο «έλα» και να πληρώσεις μία περιουσία. (Εκτός αν σε «καβατζώσει» κάποιος συνάδελφος στην δουλειά που επέλεξε το Α)
Γ) Στο να πάρεις το λεωφορείο και να υποστείς τις Σειρήνες (την κυρία που στέκεται δίπλα σου και ουρλιάζει στο τηλέφωνο), την Σκύλλα (ορθοστασία, εκτός αν βέβαια πήρες το λεωφορείο από το τέρμα του, οπότε είσαι από τους λίγους και εκλεκτούς που κάθονται), την Χάρυβδις (δυσοσμία, μιας και τόσοι πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι σε τόσα λίγα τετραγωνικά εκατοστά έχει τις ανάλογες επιπτώσεις) και τελικώς τους Κύκλωπες.
Πρέπει να είναι οι μοναδικοί «Κύκλωπες» που δεν είναι μονόφθαλμοι, αλλά τυφλοί! Δεν εξηγείται αλλιώς η επιμονή τους να εισέλθουν σε ένα λεωφορείο, το οποίο είναι ασφυκτικά γεμάτο, ήδη περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Αυτή η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων αποτέλεσε μάλιστα και την αφορμή για να γραφτεί τούτο το κείμενο.
Στην απέλπιδα προσπάθεια λοιπόν, ορισμένων από αυτών, να στριμωχτούν μέσα σε ένα λεωφορείο, στο οποίο ο ένας βρισκόταν (στην κυριολεξία) πάνω στον άλλον ακούστηκε μία γυναικεία νεανική φωνή να ρωτά με έκπληξη και ταυτόχρονα οργή για τα όσα έβλεπε μπροστά της: «Μα καλά, σοβαρολογείτε;».
Η απάντηση ήρθε από μία ηλικιωμένη κυρία, που εκείνη την ώρα «πάλευε» να δημιουργήσει τον ελάχιστο δυνατό χώρο ώστε να καταφέρει να ανέβει στο λεωφορείο: «Έχουμε δουλειές!».
Η απόκριση δεν πρέπει να ικανοποίησε την κοπέλα ή οποία το επόμενο δευτερόλεπτο εγκατέλειψε σαν σίφουνας το λεωφορείο, μουρμουρίζοντας κάτι για έλλειψη πολιτισμού, αναπνέοντας πλέον το –όχι και τόσο καθαρό, αλλά σε κάθε περίπτωση δικό της- οξυγόνο.
Το ηθικό δίδαγμα από την παραπάνω ιστορία δεν είναι φυσικά το «Μην στριμώχνεστε στα λεωφορεία», ούτε το «Γαμώ τις απεργίες στο Μετρό». Έχει να κάνει με την επιδεικτική αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας, αρκεί να εξυπηρετείται το δικό μας συμφέρον με οποιοδήποτε το κόστος.
Και το «θα μπω στο λεωφορείο κι ας μην χωράω» είναι πραγματικό το πιο μικρό παράδειγμα. Υπάρχει το «θα παρκάρω για λίγο, κι ας εμποδίζω την κυκλοφορία», ή το «ποιος περιμένει τόση ώρα στην ουρά…» ή…ή…ή…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.