25 Νοέμβρη: Πορεία ενάντια στη σεξιστική βία

Σήμερα, 25 Νοέμβρη είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.

Θεσμοθετήθηκε από τον ΟΗΕ το 1999, στη μνήμη των αδελφών Μιραμπάλ, των τριών αντιστασιακών Δομινικανών γυναικών που δολοφονήθηκαν αφού βασανίστηκαν φριχτά στις 25 Νοεμβρίου του 1960 από το καθεστώς του δικτάτορα Τρουχίγιο.

Η βία όμως κατά των γυναικών δεν συμβαίνει μόνο μία μέρα, αλλά και τις 365 μέρες του χρόνου και είναι μια πραγματικότητα στη ζωή των γυναικών.

Σήμερα φεμινιστικές οργανώσεις και συλλογικότητες που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού «Καμία ανοχή» καλούν σε πορεία στις 8 το βράδυ στην Ερμού στην πλατεία Καπνικαρέας ενάντια στη σεξιστική βία με το σύνθημα «η νύχτα μας ανήκει»:

“Πόσες γυναίκες ζούμε χωρίς βία; Κάποιες στατιστικές λένε πως 1 στις 3 γυναίκες έχει πέσει – ή θα πέσει – θύμα επίθεσης ή βιασμού. Είναι όμως μόνο ο βιασμός και το ξύλο βία;

Σε έχουν παρενοχλήσει στο δρόμο, στη δουλειά, στο λεωφορείο, στο σχολείο, τη σχολή, τη συλλογικότητα, σε κάποιο μαγαζί; Έχεις δεχθεί γλοιώδη και εν γένει παραβιαστικά σχόλια από άγνωστα άτομα αλλά και από κάποιον θείο, γείτονα, «σύντροφο»; Σε έχουν χουφτώσει ή αγγίξει χωρίς την άδεια σου; Πόσα βράδια έχεις διασχίσει το δρόμο για το σπίτι φοβισμένη; Πόσα άλλα την γλύτωσες «παρά τρίχα» από κάποιον «τρελό»; Άκουσες να σε αποκαλούν «πουτάνα», «σεμνότυφη», «υστερικιά» και λοιπά κοσμητικά επειδή αντιστάθηκες ή επειδή δεν συμμορφώθηκες στο «κουστουμάκι που έραψε» κάποιος άλλος για σένα χωρίς εσένα; Δεν είσαι (η) μόνη! Έχει συμβεί σε όλες μας.

Στην προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική ζωή βιώνουμε βία και συνεχείς διακρίσεις. Τα σώματά μας θεωρούνται δημόσιος χώρος, όπου άλλα άτομα πέρα από εμάς νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν (σχόλια, αγγίγματα κτλ.) Όσες εργαζόμαστε αντιμετωπίζουμε μισθολογική ανισότητα ή δυσμενέστερη μεταχείριση σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους –κι ας είμαστε εξίσου, αν όχι περισσότερο, ικανές από πολλούς απ’ αυτούς. Πολλές αναγκαζόμαστε να αφήσουμε δουλειά, χόμπι, κοινωνική ζωή για την οικογένεια γιατί ο άντρας είναι αδιανόητο να τα κάνει αυτά. Τα ποσοστά ανεργίας είναι σαφώς μεγαλύτερα για τις γυναίκες. Η αθέατη γυναικεία εργασία, το νοικοκυριό και η μητρότητα δεν υποστηρίζονται επαρκώς θεσμικά, ενώ αντίθετα εξακολουθεί να αναπαράγεται η μη ορατότητα και ο αποκλεισμός των γυναικών. Ό,τι η κοινωνία αντιλαμβάνεται ως «γυναικείο» ιεραρχείται ως κατώτερo και υποτιμάται. Ο μισογυνισμός κι η έμφυλη βία δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά κομμάτι ενός συνολικού συστήματος σκέψης και καταπίεσης – της πατριαρχίας – που αναπαράγει βία κι αγγίζει όλα τα άτομα ανεξαιρέτως.

Πολλές πιστεύουμε ότι ζούμε χωρίς βία. Επειδή το σώμα μας δεν δέχεται επίθεση, επειδή η ψυχολογική βία ήταν πάντα εκεί και είναι η μόνη πραγματικότητα που ξέρουμε. Επειδή είμαστε γυναίκες η κάθε μας κίνηση καταγράφεται και κατακρίνεται. Είμαστε υπόλογες για κάθε τι που λέμε και κάνουμε, λες και το δικαίωμά μας στο δημόσιο λόγο και χώρο μας παραχωρείται ή μας χαρίζεται. Ακούμε συχνά ότι είμαστε τρελές, υστερικές κι ότι είναι υπερβολή ή ακόμη και διχαστικό όταν προσπαθούμε να μιλήσουμε για τον σεξισμό που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας.

Όμως όλα τα παραπάνω είναι επιθέσεις. Όλα τους είναι βία. Ως γυναίκες αναγκαζόμαστε καθημερινά να νιώθουμε στριμωγμένες, στοχοποιημένες, ανασφαλείς. Σήμερα και κάθε μέρα όλες οι γυναίκες θα βιώσουμε μια, έστω «μικρή», σεξιστική επίθεση.
Αρκετά έχουμε ανεχτεί!
Δεν θα αγγίζετε ούτε τρίχα απ’ τα μαλλιά μας!

Σήμερα και κάθε μέρα μιλάμε για αυτήν την καθημερινότητα και αντιστεκόμαστε σε αυτήν.

Αυτός ο κόσμος ανήκει και σε μας: ενώνουμε τις φωνές μας με όλες τις γυναίκες και τα φεμινιστικά κινήματα που αγωνίζονται και διεκδικούν διεθνώς, στην Πολωνία, στην Αργεντινή, στη Ν. Κορέα, στην Ισλανδία, στην Τουρκία! Νίκη στους αγώνες μας!”