27 προσφυγόπουλα της Αθήνας δεν φοβούνται πια το νερό

Της Χρύστας Ντζάνη (Athensvoice)

Παιδιά-πρόσφυγες ξεπερνούν τον φόβο τους για το νερό μέσα από την πρωτοβουλία μιας δασκάλας

Γεννιόμαστε στο νερό και τα 2/3 του σώματός μας αποτελούνται από νερό. Η αγάπη για το νερό είναι στη φύση μας. Για την Ντούνια, την Αφίφα, τον Λαής, τον Μοχάμετ, τον Σαλίμ, τη Νούχα κι άλλα 20 περίπου παιδιά που φοιτούν σε ένα δημοτικό σχολείο στο κέντρο της Αθήνας η αγάπη για το νερό δεν είναι αυτονόητη. Πρόκειται για παιδιά–πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα σε τρυφερή ηλικία μέσα σε μια βάρκα διασχίζοντας το Αιγαίο – μια εμπειρία επώδυνη, που τους έκανε να φοβηθούν το νερό.

Μέχρι που μία δασκάλα, που έχει περάσει τη μισή της ζωή κυριολεκτικά στο νερό, σκέφτηκε πως αυτή η φοβία θα ήταν καλύτερα να φύγει. «Η ιδέα ξεκίνησε απλά: μια μέρα σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να τους δείξω την άλλη μου αγάπη και να περάσουμε μια μέρα όλοι μαζί στην πισίνα. Να δουν ότι στο νερό μπορούν να περάσουν πολύ καλά, να τους φύγει αυτή η κακή ανάμνηση που ενδεχομένως να έχουν από τον τρόπο με τον οποίο έφτασαν εδώ,να εξοικειωθούν με το σώμα τους, ακόμη κι όταν είναι γυμνό», μας διηγείται η Μάρθα Μάτσα, πρωταθλήτρια της κολύμβησης με παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες και παράλληλα δασκάλα σε δημοτικό σχολείο της πλατείας Αμερικής.

Οι μαθητές της είναι στην πλειοψηφία τους πρόσφυγες. Μιλώντας με τους κοινωνικούς λειτουργούς, γνώριζε από πριν το ιστορικό του κάθε παιδιού, ώστε να το προσεγγίσει κατάλληλα. Κάποια από αυτά όμως δεν δίστασαν να την πλησιάσουν τα ίδια και να της πουν την ιστορία τους, μικρή, μεγάλη, ανώδυνη ή ανυπόφορη, συχνά με την αφέλεια της παιδικής ηλικίας: «Με τα παιδιά μιλάω για ό,τι θέλουν αυτά να συζητήσουν, δεν τους πιέζω και δεν τους ρωτάω για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου. Κάποια μου έχουν πει από μόνα τους πράγματα, ακόμη κι ότι έχουν αποκεφαλίσει τον πατέρα τους ή ότι ο πατέρας τους έχει δυο γυναίκες. Νομίζω πως δεν έχασε κάποιο από αυτά δικό του άνθρωπο στη βάρκα. Υπήρχαν όμως και παιδιά μεγάλα που δεν ήθελαν καθόλου να μπουν και η θεία τους μου είπε ότι από τότε που ήρθαν στην Ελλάδα φοβούνται πολύ το νερό».

Τελικά, μετά από πολλή προσπάθεια, προσωπικό τρέξιμο και χάρη σε μια γενναιόδωρη χορηγία εταιρείας, η ιδέα να περάσουν αυτά τα παιδιά μια μέρα στο κολυμβητήριο για να τους φύγει ο φόβος του νερού έγινε πραγματικότητα, έστω κι αν τελικά κάποια έμειναν πίσω. «Αρχικά η ιδέα φαινόταν σαν όνειρο, υπήρχαν πρακτικές δυσκολίες. Τα παιδιά δεν είχαν τον εξοπλισμό κι αν έπρεπε να πληρώσουν, για παράδειγμα, το λεωφορείο, δε θα έρχονταν ούτε οι μισοί. Όμως όσο το συζητούσα, έβλεπα ότι μπορεί και να υπήρχε τρόπος να γίνει και άρχισα να ψάχνω για χορηγό ή χορηγούς για να αναλάβει ο καθένας από κάτι. Δεν δυσκολεύτηκα, διότι η εταιρεία είπε πώς θα τα αναλάβει όλα. Πέρα από τα υλικά αγαθά, που ήταν πάρα πολλά (σ.σ.: μαγιό, σκουφάκια, πετσέτες, τσάντες κ.ά.), ήρθανε και δέκα άτομα από την εταιρεία για να βοηθήσουν εθελοντικά στη δράση. Επίσης, χωρίς την παραχώρηση του κολυμβητηρίου της Μεταμόρφωσης και τη βοήθεια από τους προπονητές της ομάδας Δελφίνια Μεταμόρφωσης δε θα είχε πραγματοποιηθεί όλο αυτό με τέτοια επιτυχία», αναφέρει η ίδια η πρωταθλήτρια και εκπαιδευτικός στην Athens Voice.

Αφού ξεπεράστηκαν τα ζητήματα εξοπλισμού, έπρεπε να συγκεντρωθούν οι μαθητές που θα μπορούσαν να παραστούν στην επίσκεψη στο κολυμβητήριο, καθώς δεν ήταν αυτονόητο πως οι γονείς ή κηδεμόνες θα έβρισκαν καλή την ιδέα, για διάφορους λόγους. «Έγινε με πολύ κυνηγητό και πολύ μεγάλο κόπο, διότι η επικοινωνία με τους γονείς γίνεται πολύ δύσκολα – οι περισσότεροι δεν μιλούν ούτε αγγλικά. Οπότε έπρεπε να είμαι σε μια διαρκή επαφή με τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους μεταφραστές. Τα παιδιά έπρεπε να συνοδεύονται από κάποιον γονέα, θείο, γιαγιά – δεν έχουν όλοι και τους δυο γονείς και κάποιοι δεν έχουν κανέναν από τους δυο στην Ελλάδα (σ.σ.: για περισσότερα παιδιά η Ελλάδα είναι μεταβατικός και όχι τελικός προορισμός. Πολλά από αυτά έχουν κάποιον γονέα ή μεγαλύτερο αδερφό σε άλλη χώρα της Ευρώπης και στόχος τους είναι να επανενωθούν εκεί). Όπως καταλαβαίνεις, ήταν πολύ δύσκολο να πείσω τους ενήλικες», σημειώνει η Μάρθα Μάτσα.

Τελικά, στις 14 Μαΐου, οι 27 μαθητές φόρεσαν τα καινούργια τους μαγιό, σκουφιά, γυαλάκια και τα γαλάζια ή ροζ μπουρνούζια τους και βρέθηκαν στο Κολυμβητήριο Μεταμόρφωσης. «Ξετρελάθηκαν!» λέει σήμερα η εμπνεύστρια της όλης δράσης. «Χαμογελούσαν συνέχεια ακόμα και τα πιο σκοτεινά παιδιά, που δεν τα έχω δει ποτέ να γελάνε. Στο τέλος τους ρώτησα έναν έναν πώς πέρασε και κάποιοι μου είπαν ότι δεν πέρασαν καλά γιατί ήθελαν κι άλλο! Ακόμη και τα δυο μεγάλα παιδιά που δεν μπήκαν, δήλωσαν ότι πέρασαν πολύ ωραία, όταν συνεχίσαμε όλοι μαζί για φαγητό».