Αν σε ρωτήσουν τι έκανες το Σάββατο το βράδυ, απαγορεύεται να πεις ότι ήσουν στο 3rd Highway Festival, πρέπει να πεις: «Ήμουν στο 3rd Highway Festival, yeah, rock ‘n’ roll».
Αυτό ήταν με λίγα λόγια το συναίσθημα που κυριαρχούσε στο χώρο εκείνο το βράδυ. Ήρθαμε να ακούσουμε ροκ. Το τι συνεπάγεται, το ερμηνεύει ο καθένας με το δικό του τρόπο, ανάλογα με το τι σκέφτεται ή πόσο έχει πιει.
Οι οικοδεσπότες του φεστιβάλ, Mr. Highway Band, μας υποδέχθηκαν στο Κύτταρο και μας είπαν δυο λόγια: «Ξεκινήσαμε το φεστιβάλ πριν τρία χρόνια και ο σκοπός μας ήταν αρχικά κάτι πιο προσωπικό, δηλαδή να γνωρίσουμε μπάντες και να παίξουμε μαζί, γιατί πολλοί από αυτούς είναι και φίλοι. Μετέπειτα είχαμε την ιδέα να ενώσουμε την αγγλόφωνη ροκ σκηνή της Ελλάδας, ή έστω της Αθήνας. Έτσι δημιουργήσαμε το φεστιβάλ για να καλούμε μπάντες αγγλόφωνες, ώστε να υποστηρίζει η μία την άλλη, μιας και αυτός ο χώρος είχε πολύ ανταγωνισμό. Εμείς δε λειτουργούμε έτσι, οπότε θέλαμε να φέρουμε κοντά μπάντες και να κάνουμε κάτι καλό».
Κάτω από αυτό το άκρως φιλικό και αλληλέγγυο μουσικά, κλίμα, άνοιξαν τη βραδιά οι Rollin’ Dice. Ένα συγκρότημα, που δημιουργήθηκε το 2011 και πιστεύει πως το φεστιβάλ «είναι ένα πολύ σημαντικό κίνημα που ενώνει τη ροκ μουσική σκηνή στην Ελλάδα και γενικότερα είναι πολύ δυνατό και ζεστό και το προτείνω στον καθένα. Εμείς ως rolling dice, παίζουμε ροκ και blues και λίγο hard rock για να ανάψουν τα αίματα, είμαστε στη διαδικασία να βγάλουμε το cd μας και είμαστε σε κινητικότητα γενικότερα».
Με βλέμματα οικειότητας μεταξύ των μουσικών, ήρθε στο προσκήνιο το βασικό συστατικό που συνέδεσε όλες τις μπάντες μαζί και έκανε αυτό το φεστιβάλ να συνεχίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά. Δηλαδή η φιλία. Το να αράζεις με δικά σου άτομα και να γουστάρεις, αλλά πάνω απ’ όλα να συνδέεσαι με τον πιο δυνατό δεσμό, τη μουσική. Να εμπνέεσαι μαζί με τον άλλο και αυτό το τόσο διαπροσωπικό να το κάνεις κοινωνικό. Βλέποντας τον τραγουδιστή να ερμηνεύει blues κομμάτια όπως το “She’s my woman no more”, είδα πάνω του την αυτοπεποίθηση που έχει κάθε αυθεντικός bluesman που αγάπησε με σεβασμό το κορίτσι του και τη ζωή. Και μετά μεταπηδώντας σε πιο ροκ ήχους, είδα τη δύναμη του κάθε ροκά που έκανε την προδοσία του κοριτσιού του μουσική, καθώς και την ελπίδα, πως το κορίτσι θα γυρίσει, ή θα βρεθεί άλλο κορίτσι…
Τη σκυτάλη πήραν οι Empty Frame, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί με τους Woven Hand και αυτό φάνηκε στην ερμηνεία τους. «Είναι από τους τύπους που λες, δε γίνεται ρε πούστη μου να είναι Έλληνες», όπως είπε και ο αστείος παρουσιαστής. Πριν αρχίσουν να παίζουν μας είπαν πως: «Πρώτος στόχος είναι η επικοινωνία, λεκτική, οπτική, μουσική τα πάντα. Το πιο ωραίο είναι ότι εκτός από το να περάσουμε καλά, γνωρίζουμε άτομα».
Μόλις ανέβηκαν στη σκηνή καταλάβαμε ότι πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα. Ένα τσέλο να σου θυμίζει τους παιδικούς σου εφιάλτες και την καθαρότητα των ονείρων σου και ένα πιάνο να παίζει για την αγκαλιά που είχες εκεί όταν ξύπνησες από τον εφιάλτη. Μουσική που σε ταξίδευε σίγουρα πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Αχαρνών. Απόδειξη πως τέτοιου είδους μουσική μπορεί να γεννηθεί και στο κέντρο μίας -κατά τα φαινόμενα- άχαρης πόλης. Παράδειγμα του ότι το καυσαέριο δε σε φθείρει μόνο, αλλά κάνει τα όνειρά σου να χωράνε κάπου.
Ένα κοινό αποτελούμενο από εφήβους μέχρι μεσήλικες να κάθεται σιωπηλό, αποστομωμένο και να κοιτάζει στο άπειρο, να βρει όλα τα δημιουργήματα της φαντασίας που του προκάλεσε αυτός ο ήχος. Ένας ήχος που απευθύνεται σε άλλα μέρη του ψυχισμού σου, σε άλλες ανάγκες, εκείνες που ξεπετάγονται αργά μετά το χορό και πίσω από τα χαμόγελα και καταφέρνουν να ηδονίζουν τη λογική σου, πείθοντάς τη πως δεν είναι ανέφικτα όλα της τα ιδανικά.
Για τους Mr. Highway Band δεν έχω να σας πω και πολλά, αφού χόρευα με τα δικά τους κομμάτια και τις διασκευές των Ramones. Το μόνο που ξέρω είναι πως ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα και απέδειξαν ότι όντως “no one can bring us down”. Φοβήθηκα σε μία στιγμή, έτσι που αφέθηκα και χαιρόμουν μήπως χαθεί αυτό, όπως χάνονται τα περισσότερα όμορφα κάποια στιγμή. Αλλά δε με νοιάζει. Γιατί ποτέ δε θα χαθεί, θα ‘ναι πάντα μέρος όσων το αγαπήσαμε. Και όλοι θα χαμογελάμε και θα σηκωνόμαστε να παλέψουμε τη ζωή ή να χορέψουμε, ακόμη κι αν φοράμε πατερίτσες, όπως ο φίλος των παιδιών. Και όταν σε μια στιγμή γύρισα πίσω μου και είδα το Κύτταρο γεμάτο, κατάλαβα ότι είμαστε πολλοί που αγαπάμε τη μουσική τους τελικά…
Τελευταίοι, αλλά πιο εκλεκτοί, εμφανίστηκαν οι Beggar’s Blues Diary οι οποίοι ήλπιζαν «ότι θα πάει καλύτερα από τα δύο προηγούμενα χρόνια και χειρότερα από το επόμενο» και έπεσαν μέσα.
Στον γεμάτο χώρο με αλκοόλ και rock ‘n’ roll έκαναν την πιο “κατάλληλη φασαρία” που είχαν ανάγκη τα αυτιά μας να ακούσουν. Ατόφιο και δυνατό ροκ να σε κάνει να θες να βγάλεις μπλούζες και να ουρλιάξεις όπως έχεις δει να κάνουν σε live μεγάλων ροκάδων ή έχεις διαβάσει να γίνεται. Και σίγουρα θα ήταν κάτι εφικτό, καθώς οι μουσικοί ήταν επαγγελματίες με την έννοια ότι κατάφεραν να σε κάνουν όχι μόνο να περάσεις καλά, αλλά να θες να τους ξανακούσεις και την επόμενη μέρα.
Εν τέλει, αν κάτι μας έμεινε από το 3rd Highway Festival, είναι ότι κατάφερε να ενώσει διαφορετικές προοπτικές οι οποίες παρ’ όλα αυτά εδράζονται κάτω από τη στέγη του ροκ. Ωστόσο έχει ενδιαφέρον να ακούμε, πόσο μάλλον να νιώθουμε τις λεπτές διαφοροποιήσεις -που επιτρέπει αυτός ο ευρύς κλάδος- να γίνονται ένα καλύπτοντας ό,τι χρειάζεται ένας ακροατής για να νιώσει όμορφα.
Οι Beggar’s Blues Diary μετά την έκδοση του 3ου τους album, ονόματι “Desperate Rock ‘n’ roll”, ετοιμάζουν ένα tour σε όλη την Ελλάδα.
Οι Empty Frame ετοιμάζονται για την παρουσίαση του νέου τους δίσκου, στις 9 Μαΐου στο Τριανόν.
Οι Rollin’ Dice ετοιμάζονται, όπως προαναφέρθηκε, για την έκδοση του cd τους, και οι Mr. Highway Band ολοκλήρωσαν και εξέδωσαν πριν μερικούς μήνες τον δεύτερό τους δίσκο, ονόματι “Story of my life”.
*Οι φωτογραφίες είναι του Μάριου Κουρουνιώτη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.