“[..] ένα πλήθος ασήμαντων συμπτώσεων και απρόσμενων συγκλίσεων μετέτρεψαν αυτήν τη βραδιά σε ποίημα.”
Nancy Huston · Dolce Agonia
Στις 9 Φεβρουαρίου 2018 κάνει πρεμιέρα η νέα παράσταση του Κινητήρα, “Βαθύς Αναστεναγμός”. Ο χορευτής και ρεφλεξιολόγος Νίκος Δραγώνας μίλησε στο 3pointmagazine.gr για την παράσταση που ανεβάζει η Ομάδα ΓΑΒ, μια παράσταση εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα “Dolce Agonia” της Nancy Huston.
Νίκος Δραγώνας: “Το έργο μας είναι ο καθημερινός κόσμος μιας παρέας μεσήλικων φίλων, καθηγητών, συγγραφέων, ποιητών, εραστών, γονιών και εργένηδων που με την ευκαιρία ενός παραδοσιακού γεύματος και μιας χιονοθύελλας εγκλωβίζονται για ένα βράδυ στο σπίτι του οικοδεσπότη τους και τότε ξαφνικά ο χρόνος γι’ αυτούς τρελαίνεται και οι απαγορευμένες λέξεις εφορμούν ασταμάτητες πλέον, δίνοντας στο απλό αυτό δείπνο ένα σουρεαλιστικό χαρακτήρα”.
Πώς ένα μυθιστόρημα γίνεται χορός;
Το μυθιστόρημα γίνεται χορός με την βοήθεια της τριπλής σύνθεσης της Ομάδας ΓΑΒ, που οπλισμένοι με πάθος, κέφι και τρελή διάθεση του χιούμορ, καταπιάνεται με όλα τα “απαγορευμένα θέματα” μιας σύνθετης παρέας φίλων, ενός μικρόκοσμου της κοινωνίας μας και μιλά απλά και άφοβα για την Ζωή, τον Θάνατο, αλλά και το Θείο.
Η χορογραφία γεννιέται μέσα από το θέμα του έργου ή υπάρχει σαν βάση κι εξελίσσεται μέσω αυτού, αυτοσχεδιαστικά;
Η χορογραφία εμπνεόμενη από το βιβλίο της Νάνσυ Χιούστον, “Dolce Agonia”, επιχειρεί να μετατρέψει τους συνταρακτικούς διαλόγους για την ύπαρξη, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις από την ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο σε έναν ποιητικό σουρεαλισμό, πλασμένο από τις πιο καθημερινές και απλές χειρονομίες των ανθρώπων.
Σε κάθε νέα ομάδα που δημιουργείται, πόσο βοηθούν ή δυσχεραίνουν το αποτέλεσμα οι διαφορετικές σχολές χορού, βάσει των οποίων οι χορευτές έχουν διαμορφώσει τον τρόπο που χορεύουν;
Στη συγκεκριμένη Ομάδα η πολυποικιλότητα των ερμηνευτών είναι και το πιο δυνατό σημείο της, μαζί με το γεγονός της ώριμης ηλικίας, που συνεπάγεται την αδιάκοπη κατάθεση των εμπειριών του καθένα μας.
Ο χορευτής λέει μια ιστορία με το σώμα του. Με τι είδους “όπλα” πρέπει να είναι εφοδιασμένος για να τη μεταδώσει και στο κοινό;
Ο χορευτής χρησιμοποιεί και το μυαλό και την προσωπικότητα που διαμόρφωσε στην ζωή του, για να αφηγηθεί μια ιστορία με το σώμα του. Τα μόνα όπλα που χρειάζεται, πιστεύω πως πρέπει να είναι η θέληση, η αγάπη και η εντιμότητα γι’ αυτό που διάλεξε να κάνει.
Είναι ζητούμενο για σένα να καταλαβαίνει ο θεατής αυτό που παρουσιάζεις, όταν χορεύεις;
Όχι. Προτιμώ ο θεατής να είναι ελεύθερος να συγκινηθεί, να προβληματιστεί ή οτιδήποτε άλλο του συμβεί και να βρει τη δική του ερμηνεία του έργου.
Τι συμβαίνει με τον χορό στην Ελλάδα; Πιστεύεις ότι υπάρχει μια φθίνουσα πορεία όσον αφορά το δείκτη απήχησής του στο ευρύ κοινό;
Ο χορός στην Ελλάδα, ενώ δείχνει μια ανάπτυξη, δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να αγγίξει και να προσελκύσει περισσότερο κοινό.
Δεν ξέρω, γιατί συμβαίνει αυτό, πέρα από την απλοϊκή μου σκέψη πως η παιδεία μας πάσχει.
Ο χορός ήταν η πρώτη σου αγάπη; Πώς ξεκίνησες;
Ο χορός ήρθε ξαφνικά στην ζωή μου στα 18-19 μου χρόνια – γι’ αυτό πρέπει να ευχαριστήσω την Μαίρη Τσούτη και την Τίνα Παπανικολάου – και παρέμεινε. Λίγο αργότερα ανακάλυψα και την άλλη αγάπη μου, την θεραπευτική τεχνική της ρεφλεξολογίας και του μασάζ.
Είναι σκληρό το επάγγελμα ενός χορευτή; Σκέφτηκες ποτέ να το εγκαταλείψεις;
Είναι πολύ απαιτητικό και σκληρό επάγγελμα ο χορός, αλλά ποτέ μου δεν σκέφτηκα να τον αφήσω.
H “θητεία” σου στην “Ομάδα Εδάφους” πόσο σε καθόρισε;
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και η Ομάδα Εδάφους με έκαναν να πιστέψω πως το να γίνω χορευτής δεν ήταν απλά ένα άπιαστο όνειρο. Ακόμα κι αν ποτέ μου δεν ένιωσα πως αξίζω τον ορισμό του καλλιτέχνη, βλέποντας με δέος τόσους αληθινά μεγάλους γύρω μου, αναγνωρίζω την αξία που κέρδισα μέσα από την μαθητεία μου σε αυτούς και αισθάνομαι τυχερός και ευλογημένος που τους γνώρισα.
Είσαι χορευτής, αλλά παράλληλα χορογραφείς κι επιμελείσαι την κίνηση των ηθοποιών σε παραστάσεις. Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της χορογραφίας και της κίνησης; Στη μέχρι τώρα πορεία σου ως χορευτής, υπήρξαν φορές που είπες, ότι “αν είχα μια καλύτερη χορογραφία, η παράσταση θα είχε περισσότερη επιτυχία;”
Το σημαντικότερο από όλα σε μια συνεργασία για να χορέψω ή για να χορογραφήσω, είναι η ίδια η συνεργασία. Αν πετύχει η ανάμιξη όλων των συντελεστών του έργου, θα ωθήσουν ο ένας τον άλλον για να γεννηθεί μια αληθινά καλλιτεχνική στιγμή.
Εν τέλει, τι είναι αυτό που σε “κρατάει” στο χορό;
Όταν βλέπω μια καλή παράσταση και κάτι μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου “κουνιέται”, θυμάμαι γιατί θέλω να είμαι ακόμα χορευτής.
Φωτογραφίες: Χριστίνα Παπαδάκη
Πληροφορίες για την παράσταση: Από 9 Φεβρουαρίου 2018 κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.30 και κάθε Κυριακή & Δευτέρα στις 20.30 στον Κινητήρα, Ερεχθείου 22, Ακρόπολη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.