Η οδός Αρετούσας είναι ένας πολύ μικρός δρόμος στην Πλάκα, που χρειάζεσαι μόλις δύο λεπτά για να τον περπατήσεις. Παρ’ όλα αυτά, στα λιγοστά του μέτρα χωράει τις έντονες αντιθέσεις που φέρουν μεταξύ τους οι αιώνες. Δεν είναι μόνο ότι κάποια σπίτια καταρρέουν και κάποια άλλα έχουν ανακαινιστεί. Οι μεγαλύτερες διαφορές εντοπίζονται στις λεπτομέρειες.
Στη μία πλευρά του δρόμου, με τα φρεσκοβαμμένα σπίτια και τα αλλαγμένα παράθυρα, τα παντζούρια είναι ερμητικά κλειστά. Δεν ακούγεται άχνα. Στα μπαλκόνια τους έχουν μόλις βγει απ’ το κουτί τα ομοιόμορφα καινούργια τραπεζοκαθίσματα. Στους τοίχους τους έχουν τοποθετηθεί ορθογώνιες και στρογγυλές κάμερες στραμμένες απειλητικά στην είσοδο, αλλά ξέρεις ότι βλέπουν παραπάνω από εκείνα που υποτίθεται πως προστατεύουν. Ένας εξαερισμός, ανάμεσα στους πολλούς άλλους, κάνει θόρυβο. Τα πεζοδρόμια έχουν μείνει μικρά και αφιλόξενα.
Η άλλη πλευρά είναι κάτι διαφορετικό. Έχει άπλα. Έχει γλάστρες με λουλούδια. Πάνω από δέκα γάτες, που έχουν όλες όνομα κι ένα πιατάκι φαγητό. Υπάρχει ένα τραπεζάκι και καρέκλες τριγύρω. Διαφορετικές μεταξύ τους. Με χαρακτήρα. Τα παντζούρια είναι παλιά, με λεπτές και φαγωμένες γρίλιες. Είναι όμως ανοιχτά. Κι από μέσα φαίνονται τα ζωντανά χρώματα από τις κουρτίνες. Οι ήχοι που ακούγονται αφορούν μόνο τον αέρα που παρασέρνει τα φύλλα των μεγάλων δέντρων. Ένα νιαούρισμα. Ίσως ένα τραγούδι από ένα παλιότερο της εποχής μας ραδιοφωνάκι.
Οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτά τα σπίτια λένε ότι αναβιώνουν κάθε μέρα μια άλλη εποχή. Τότε που ο δρόμος ήταν γεμάτος από καλλιτέχνες – κυρίως ζωγράφους, αλλά έρχονταν και μουσικοί. Οι παρέες κάθονταν τότε και στις δύο πλευρές του δρόμου. Τα σκαλοπάτια ήταν ελεύθερα από παρακολούθηση και δεν έζεχναν αποστείρωση. Έπαιζαν οι φίλοι τις κιθάρες, μύριζαν τα λουλούδια, απολάμβαναν τη νύχτα.
Με τον καιρό οι νύχτες αυτές λιγόστεψαν. Η οδός έχασε κομμάτι – κομμάτι την ψυχή της όσο τα κτήρια εξαγοράζονταν για να ενοικιάζονται σε τουρίστες και κάνα χρόνο τώρα σε κανέναν. Η καθημερινή κουβέντα περιορίστηκε σε λιγότερους, η αίσθηση της γειτονιάς άρχισε να ξεθωριάζει.
Η πλευρά της Αρετούσας που αντιστέκεται έχει σπίτια που γεννήθηκαν το 1825. Είναι τα πρόσωπα της εποχής που χάθηκε. Οι ρωγμές είναι τα παράπονα κι οι ρυτίδες τους. Διατηρούνται όμως με φυσικό τρόπο. Μαθαίνουμε ότι όσοι κοιμούνται ακόμη κάτω από τις κεραμοσκεπές τους μπαλώνουν τους τοίχους με κουρκουμά για να κρατήσουν το αυθεντικό εκείνο χρώμα που είχαν πριν 200 χρόνια. Και ονομάζουν τα δέντρα βάζοντας σημάδι τις εποχές. Δεν υπάρχει, λόγου χάρη, «η ακακία». Υπάρχει «ο Μάης», γιατί τότε είναι η εποχή που ανθίζει.
Λέγεται ότι σε κάποια φωτογραφία των αρχών του 20ού αιώνα το δεντράκι μπροστά στο εικονιζόμενο σπίτι φαίνεται μικρό. Και στα διπλανά σπιτάκια (που δεν φαίνονται και τα εξαφανίζει ο χρόνος αγκαζέ με την αδιαφορία) ζούσαν πρόσφυγες με τις οικογένειές τους.
Τώρα τα σπίτια αναδιαμορφώθηκαν, μεγάλωσαν, ψήλωσαν λίγο κόβοντας τη θέα προς το Ερέχθειο και τα περισσότερα ανήκουν σε πλούσιους. Συνολικά η Πλάκα δεν είναι πια η περιοχή των κατατρεγμένων, αλλά των ισχυρών επαγγελμάτων – πολιτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι. Κανείς όμως δεν τα κοιτάζει όταν περνά απ’ την οδό Αρετούσας. Η ψυχή της παλιάς Αθήνας, αυτή που πραγματικά θα ήθελαν να γνωρίσουν οι τουρίστες που ειλικρινά δεν νοιάζονται καθόλου να καθίσουν στα ίδια έπιπλα από σκανδιναβικές αλυσίδες που έχουν και στο σπίτι τους, βρίσκεται στο θεατρικό σκηνικό απέναντι. Στο μεγάλο κουκλόσπιτο με τα χειροποίητα έπιπλα που αφήνονται ελεύθερα έξω χωρίς άγχος για κλοπή τους. Στη γατούλα πάνω στην ψάθινη καρέκλα. Στη φραουλιά που οι καρποί της ακουμπάνε άφοβα στο στρογγυλό μικρό τραπέζι και δίνονται απλόχερα σε όλους.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στην Αυγή
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.