Η επομένη μέρα της 6ης Μαΐου βρίσκει μία Ελλάδα υπό ένα καθεστώς σύγχυσης, το οποίο αποτυπώθηκε έως ένα βαθμό στην κάλπη.
Γράφω έως ένα βαθμό, λόγω του ότι σημειώθηκε ρεκόρ αποχής, της τάξεως του 35%, αν και λίγοι ήταν αυτοί που το ανέμεναν, δεδομένου ότι η συγκυρία έδειχνε να επιτάσσει, την έκφραση του κόσμου σε μία από τις εναπομείναντες δημοκρατικές διαδικασίες. Η απόσταση όμως υπόθεσης και πραγματικότητας είναι μάλλον ένα μη μετρήσιμο μέγεθος.
Επί της ουσίας λοιπόν, είναι ηλίου φαεινότερο, πως υπάρχουν με αφοπλιστικό καταμερισμό, πολλοί νικητές και άλλοι τόσοι χαμένοι. Τηρώντας των αμερικάνικων αντιπαθητικών εθίμων και συνηθειών, ιεραρχία, θα ξεκινήσω με τους πρώτους, κατά τη σειρά που ορίζουν οι αριθμοί…
Κυβέρνηση ο… κανένας
Το 35% της αποχής αποτελεί το σημείο επαφής μεταξύ των περισσότερων πολιτών. Επέλεξαν να γυρίσουν την πλάτη στους πολιτικούς, που καταπάτησαν το μόχθο, τα όνειρα και τα δικαιώματα τους, που εξαπάτησαν μία παλαιότερη εμπιστοσύνη, ή που δεν κατάφεραν να την κερδίσουν ποτέ. Το ερώτημα το οποίο τίθεται, είναι αν και κατά πόσο αυτή η απαξίωση του θεσμού, μπορεί να συνδυαστεί με μία συνολική υποβάθμιση της δημοκρατίας.
Κάποτε η συντριπτική πλειοψηφία δεν έθετε ζήτημα λειτουργικότητας, του πολιτεύματος. Τα δεδομένα ωστόσο, μοιάζουν να έχουν αλλάξει. Ο κόσμος πιστεύει στην αθεράπευτη διαφθορά. Δεν ενδιαφέρεται για τα… κοινά και κατ’ επέκταση δεν τα υπερασπίζεται. Εδώ μάλλον, εντοπίζεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οι περισσότεροι γαλουχήθηκαν σε λογικές ανάθεσης.
Μόλις όμως, οι εντολοδόχοι, αποδείχτηκαν αναξιόπιστοι, η απουσία και η μη συμμετοχή έγιναν κανόνας. Μπορεί αυτό να αλλάξει; Σε κάθε περίπτωση μπορεί κάποιος να το πιστεύει, πόσο μάλλον από τη στιγμή, που επετεύχθη το μέχρι πρότινος ακατόρθωτο, το τέλος του μονοπωλίου του δικομματισμού…
Από το 4%, μία ανάσα από την κορυφή
Κάπου εδώ κολλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα, που συνήθιζε να αναλώνεται σε χαμηλές πτήσεις μονοψήφιων ποσοστών, κατόρθωσε να κτίσει το δικό του μεγάλο ρεύμα και να σπάσει για πρώτη φορά τον δικομματισμό, την αιτία, κατά πολλούς, αυτής της κατάντιας.
Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης, ισοδυναμεί με επιτυχία όμοια με αυτής που είδαμε κάποτε, όταν η Λάρισα κατακτούσε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Απρόσμενη, τεράστια και μοναδική. Η ομάδα του Κάμπου βέβαια δεν κατάφερε να στήσει τη δική της κυριαρχία και σταδιακά υπέστη φθορά, που την οδήγησε στον πάτο. Το αλογάκι κλάταρε…
Αυτή η ευκαιρία όμως που παρουσιάζεται στην Αριστερά, δεν δύναται να σπαταληθεί. Δεν δύναται να χαθεί και θα χαθεί μόνο εάν, παρατηρηθεί υποχώρηση στις αρχικές της απαιτήσεις. Νέοι διαχωρισμοί, νέες τριβές, νέοι κακοί χειρισμοί θα επιφέρουν μία νέα στροφή, με άγνωστο προσανατολισμό.
Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να χαμογελά και να μην φοβάται την κινδυνολογία. Κέρδισε μία κομβικής σημασίας μάχη, ενώ έδειξε πως οι φρέσκιες ιδέες ανταμείβονται και ότι η διάθεση για την επίτευξη μίας Ενωμένης Αριστεράς υπάρχει σε μπόλικα “θέλω”, τα οποία πλέον εκπροσωπεί.
Χαρακτηριστικά διάβαζα πως ακόμα και στο ΚΚΕ, το 66,7% επιθυμεί ενιαίο το χώρο, παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφωνίες. Πάει καιρός όμως, από τότε που η φωνή της βάσης, έφτασε στα αυτιά των κεφαλών, έστω και αν οι ισχυρισμοί που παρατηρούνται εκατέρωθεν, είναι διαφορετικοί στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Προσωπική νίκη
Ο έτερος νικητής ακούει στο όνομα Πάνος Καμμένος. Η αναφορά είναι προσωποκεντρική, όπως και η προεκλογική εκστρατεία του κόμματος του. Μπορεί να μην γράφτηκε πάνω από τους υποψήφιους της εκάστοτε περιφέρειας του όνομα του, όπως αντίστοιχα έγινε στη Δημοκρατική Αριστερά με τον Φώτη Κουβέλη, όμως ήταν ξεκάθαρο, πως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν πόνταραν τόσο στο… σύνολο.
Παρόλα αυτά βγήκαν κερδισμένοι. Πήραν με το καλημέρα ένα σεβαστό ποσοστό, αποδυνάμωσαν αισθητά τη Νέα Δημοκρατία και πλέον μπορούν να ελπίζουν στη συγκυβέρνηση. Ένα καλό ερώτημα είναι να δούμε ποια θα είναι η πορεία αυτής της ολίγον φωναχτής δήλωσης αγάπης προς την πατρίδα. Άλλωστε ο κ. Καμμένος προέρχεται από ένα χώρο, συνηθισμένο σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και μπόλικα φουσκωμένα λόγια.
Εποχή ναζί στη Βουλή
Δεν θεωρώ πως πρόκειται για έκπληξη μεγατόνων, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως ανήκω σε αυτούς που πίστευαν ότι τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής θα ήταν χαμηλότερα. Η οργή πράγματι μεταφράστηκε σε άστοχο μίσος, όπως πολύ σωστά γράφτηκε σε άλλο κείμενο της σελίδας.
Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα. Και σίγουρα ανησυχητικό. Με μηδέν ιδεολογική βάση και επίσημη πρακτική την άνανδρη βία, οι νοσταλγοί του Χίτλερ, εισήλθαν σε ένα θεσμό που δεν σέβονται και δεν αναγνωρίζουν. Τον χρειάζονται όμως. Και αυτό είναι κάτι, στο οποίο πρέπει να δοθεί σημασία, κυρίως από την πλευρά αυτών που επέλεξαν να απέχουν.
Εξακολουθώ πάντως, να πιστεύω ακράδαντα ότι η επιλογή της Χρυσής Αυγής από χιλιάδες ψηφοφόρους ήταν τυφλή. Δεν επεκτείνεται σε κάτι παραπάνω. Αν διαψευστώ στη συνέχεια, τότε είναι που θα πρέπει να περιμένουμε κάθε ενδεχόμενο…
Ελεύθερη πτώση
Στον αντίποδα, οι χαμένοι δεν ήταν λίγοι. Μεγαλύτερος όλων ο δικομματισμός, που αναλύεται σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Οι μεν, μετά κόπων και βασάνων κρατήθηκαν στην πρώτη θέση, αλλά χωρίς την κλοπιμαία μεταβίβαση των 50 εδρών, θα μιλούσαμε για σίγουρη ανατροπή και αληθινή απεικόνιση της κατακόρυφης πτώσης του δεξιού κόμματος. Στα νούμερα έχασε κοντά στο 15%, το οποίο είναι το υποδιπλάσιο της πτώσης, που είχε το ΠΑΣΟΚ!
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, παρά τα τρικ, τύπου συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, δεν κατάφερε να συσπειρώσει τους παλαιούς ψηφοφόρους του, δεν έπεισε με το νέο “λεφτά υπάρχουν” και μοιραία ηττήθηκε, όπως και όλη η παράταξη, που θα πρέπει να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι θα απουσιάσει από τα έδρανα, εκτός κάποιων φυσικά.
Σταθερότητα που… σκοτώνει
Μεγάλη ήταν η απογοήτευση όμως και για το ΚΚΕ. Σε μία περίοδο, που τα κοινωνικά αιτήματα αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς, κατόρθωσε να αυξήσει ελάχιστα τη δυναμική του, ενώ ιδιαίτερα προβληματικό ήταν το γεγονός πως στους εργασιακούς χώρους, όπου η παρέμβαση του ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη όλων, οι ψήφοι που κέρδισε ήταν χαμηλότεροι ακόμα και από αυτούς του ΠΑΣΟΚ!
Οι αιτίες είναι γνωστές, αλλά δεν χάνουμε κάτι να τις επαναλάβουμε. Η απόρριψη κάθε ενδεχόμενου συνεργασίας με άλλες αριστερές δυνάμεις, ο ξύλινος λόγος και οι αναχρονιστικές μέθοδοι, κρατούν σε απόσταση τον κόσμο και το κυριότερο τον έχουν κουράσει. Πρέπει να αλλάξουν πολλά στον Περισσό, ανεξαρτήτως του αν οι απόψεις μπορούν να χαρακτηριστούν λανθασμένες ή σωστές. Μέχρι τότε το 8-9% θα είναι ταυτισμένο με την κόκκινη απόχρωση.
Αντίο Καρατζαφέρη
Χαμένοι ήταν ακόμα όμως ο Κουβέλης, αν και μπήκε στη Βουλή, η Ντόρα (από κάθε άποψη), αλλά και το ΛΑ.ΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, που μοιάζει πλέον πολύ… soft μπροστά στη Χρυσή Αυγή. Η αλήθεια είναι ότι, επηρεάστηκε από την απόφαση του να συγκυβερνήσει. Κλονίστηκε μία, απόρροια δημαγωγικών μεθόδων, εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του και πλέον το κόμμα κινδυνεύει ακόμα και με διάλυση, δίχως καμία διάθεση υπερβολής. Εδώ θα ’μαστε και θα τα επανεξετάσουμε τα νέα δεδομένα.
Εν κατακλείδι και σαν γενικό συμπέρασμα, αυτό το οποίο μπορεί να ειπωθεί είναι πως υπάρχει ένας κατακερματισμός σε όλα τα επίπεδα. Ο κόσμος ξύπνησε βίαια, ξεκίνησε να πολιτικοποιείται, να ενδιαφέρεται για τα όσα συμβαίνουν γύρω του, αλλά παραμένει μπερδεμένος. Μπερδεμένες επιλογές, σμπαραλιασμένα ποσοστά και αβέβαιο μέλλον. Τα προβλήματα όμως δεν μπαίνουν στο pause και οι λύσεις πρέπει να είναι άμεσες ή τουλάχιστον να δούμε ένα-ένα τα ζητήματα να οδεύουν προς μία θετική κατεύθυνση.
Όσο δε, αυτό καθυστερεί, τόσο περισσότερο υπάρχει λόγος να αυξάνεται η πεποίθηση ότι θα προκληθεί μία τεράστια κοινωνική έκρηξη, που ίσως να οδηγήσει και σε καλό, ίσως όμως και σε ξεχασμένες δυσάρεστες εποχές…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.