Πέντε δημοσκοπήσεις, με διαφορετικές αποστάσεις, δίνουν την πρωτιά στη Νέα Δημοκρατία. Πάντα πίστευα βέβαια, ότι αυτού του τύπου τα δείγματα δεν προεξοφλούν το τελικό αποτέλεσμα. Μου θυμίζουν κάτι, από τα καλοκαιρινά φιλικά των ομάδων, που είτε προελαύνουν και καταποντίζονται εν μέσω της σεζόν, είτε δέχονται τη μία καρπαζιά μετά την άλλη και τις βρίσκεις λίγους μήνες αργότερα σκαρφαλωμένες στην κορυφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Δεν σταύρωνε νίκη στην αρχή της σεζόν και στη συνέχεια έκανε πλάκα στον Κιριλένκο και τον Διαμαντίδη.
Από την άλλη μεριά, σε κάθε περίπτωση ένα δείγμα, δεν παύει να αντικατοπτρίζει, έστω και κατά προσέγγιση μία κατάσταση. Φαίνεται λοιπόν, πως η μπίλια φλερτάρει πιο ζεστά με το μπλε. Ο αγώνας δρόμου του Αντώνη Σαμαρά για ένα κεντροδεξιό μέτωπο, το οποίο θα αποτελέσει ανάχωμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και θα συντελέσει στην επίτευξη μίας αναγκαίας συσπείρωσης στον κόσμο, μοιάζει να αποφέρει κάποιους καρπούς και η ΝΔ έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ως το φαβορί για τη νίκη στη νέα εκλογική μάχη, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και η τελευταία για φέτος…
Αν και εφόσον λοιπόν, αυτή η ένδειξη επιβεβαιωθεί, η οποία αξίζει να σημειωθεί πως έχει ανανεωθεί ως προς την κατάταξη σε λίγες μόνο μέρες, τότε από τις 18 Ιουνίου η Ελλάδα αποκτά κυβέρνηση, βάσει των ξαναμαγειρεμένων προεκλογικών υποσχέσεων και ρίχνεται σε μία σειρά από άνισες μάχες. Η σύνθεση της είναι άγνωστη, με τους πιθανούς υποψηφίους να αγγίζουν ακόμα και αριστερό, τουλάχιστον κατ’ όνομα, έδαφος.
Με την προϋπόθεση της επιτέλεσης όλων των παραπάνω και την θετική κατάληξη τους, η Ελλάδα προχωρά σε μία πολιτική, λίγο πολύ παρόμοια, με αυτής που μας συνήθισε από το 2009 και έπειτα. Συντηρεί το Μνημόνιο, μένει στο ευρώ, τηρώντας τους κανόνες και επιχειρεί μία στοιχειώδη αναδιαπραγμάτευση τους, κερδίζοντας ενδεχομένως κάποια μικρά κόκαλα. Επί της ουσίας δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο περαιτέρω ανάπτυξης, παρά μόνο στόχοι υλοποίησης ενός σχεδίου λιτότητας, που θα έχει ως υπέδαφος, τα όσα ζήσαμε αυτή τη διετία.
Μία τέτοια πρακτική δεν αποτελεί νότα αισιοδοξίας, ούτε προάγει την ελπίδα για τη βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Όχι για μία νέα σελίδα χωρίς μελανά σημεία, αλλά τουλάχιστον για μία σελίδα με λιγότερες μουτζούρες. Θεωρώ δε, αυτονόητη εξέλιξη, την πρόκληση κοινωνικών αναταραχών. Η ανάγκη βλέπετε, σπρώχνει τον κάθε καμπούρη ελέω πολυθρόνας Έλληνα στο δρόμο και μία πρακτική όμοια αυτών που είδαμε στο παρελθόν δεν θα μπορέσει να είναι βιώσιμη ούτε γι αυτόν που την ασκεί, ούτε γι’ αυτόν που τη δέχεται.
Αμφιβάλλω έντονα όμως, για το κατά πόσο στόχος του δεξιού αυτού μετώπου είναι ούτως η άλλως, η εξάντληση της προβλεπόμενης τετραετίας. Η παράδοση δε, συνηγορεί στο ότι η ΝΔ δεν κατορθώνει ποτέ να παραμείνει άνω των τριών χρόνων στη κυβέρνηση. Όμως, στην προκειμένη μάλλον δεν το θέλει κιόλας!
Ο λόγος είναι ότι στοχεύει στην εφαρμογή μίας πολιτικής, την οποία αποδοκίμασε η πλειοψηφία των πολιτών, αλλά όπως φαίνεται κάποιοι δεν έβαλαν μυαλό. Αν θυμάστε κατά τη διάρκεια της προσπάθειας συγκρότησης μίας οικουμενικής κυβέρνησης, οι τρεις πολιτικοί εμπνευστές της (Κουβέλης, Σαμαράς και Βενιζέλος) μιλούσαν για έναν ορίζοντα διετίας στο όνομα της εξισορρόπησης και της επαναφοράς στην ομαλότητα. Ίσως με καθυστέρηση αυτή τους η επιθυμία να γίνει πραγματικότητα.
Αυτό είναι όμως το ένα σενάριο. Υπάρχει και το άλλο. Αυτό που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη. Το 30,7% των ερωτηθέντων στην έρευνα της Pulse υποστηρίζει πως οι θέσεις του κόμματος της Αριστεράς είναι επικίνδυνες για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ενώ το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως το 25,2% θεωρεί ότι είναι οι μόνες που δίνουν ελπίδα στον λαό. Τι τελικά ισχύει;
Μάλλον το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο. Αυτό του να διαπραγματευτεί, τουλάχιστον βάσει των όσων ευαγγελίζεται. Αυτό το ρίσκο όμως, είναι και αυτό που κρατά ζωντανό το “αν”. Μία υπόθεση που συνεπάγεται σημαντικές ανάσες και σταδιακή ανάκαμψη. Λιθαράκι-λιθαράκι. Αυτή η ελπίδα που γεννά στο κεφαλάκι του καθενός, είναι όντως επικίνδυνη. Για ποιον όμως; Γι’ αυτόν που θα πρέπει να τη θανατώσει. Διότι αν δεν το κάνει, τότε το νέο πλάνο παρεκκλίνει αυτού που είχε σχεδιαστεί στην αρχή, έστω και αν πρακτικά σημαίνει την επιστροφή μίας χώρας στη ζωή.
Η Λανγκάρντ και η Μέρκελ λένε τόσο καιρό ότι “θέλουμε να σας σώσουμε, αλλά με το δικό μας τρόπο”. Αυτός εκ του αποτελέσματος απέτυχε. Η κινδυνολογία και η απειλή συνιστούν τα όπλα υπεράσπισης και επιβολής τους. Είναι αρκετά; Μάλλον όχι στο βαθμό που θα επιθυμούσαν, ενώ πληθαίνουν οι φωνές που αποκλείουν το ενδεχόμενο αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ.
Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υπογράμμισε ότι ” «Η Ελλάδα είναι και θα είναι στην Ευρωζώνη, δεν τίθεται θέμα αποπομπής της”. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ρομάνο Πρόντι, συμφώνησε λέγοντας ότι σε περίπτωση αυτό συμβεί τότε, αυτόματα θα πεθάνει και η ευρωζώνη… “«Η Ελλάδα δεν θα βγει από την ευρωζώνη, γιατί αυτό θα σήμαινε το τέλος των πάντων».
Την ίδια άποψη έχουν και οι οικονομολόγοι της Goldman Sachs, όπως ο Όλι Ρεν, όπως και ο Γιούνκερ. Άπαντες αντιλαμβάνονται πως μετά από μία τέτοια εξέλιξη, θα ακολουθούσε ένα ντόμινο καταστροφών. Και αυτό, το ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί, οφείλουμε να το παίξουμε και όχι να το θάψουμε. Η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο, εκτός από επικίνδυνη για κάποιες μεριές είναι και υπαρκτή. Πρέπει να εκπροσωπηθεί.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.