Η Ισπανία είναι η πανάξια πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 2012. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ήταν αυτή που το δικαιούταν περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα. Η ένσταση μου έχει να κάνει με την διαχείριση του παιχνιδιού των Ισπανών, μετά το 60ο λεπτό του τελικού.
Η ομάδα του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε μπήκε καλύτερα στον αγώνα και δίκαια βρέθηκε να προηγείται με 1-0 νωρίς στο πρώτο ημίχρονο. Το ίδιο δίκαια έκανε και το 2-0 πριν καν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο και πήγε στα αποδυτήρια με σκορ «ασφαλείας».
Όταν έχεις δεχτεί μόλις ένα γκολ σε ολόκληρο το τουρνουά, είναι δύσκολο έως απίθανο να δεχτείς δύο τέρματα σε 45΄ αγώνα. Επειδή όμως στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται, όφειλε να μην κατεβάσει ταχύτητα και να υπερασπιστεί το 2-0 του ημιχρόνου.
Ο χρόνος περνούσε και λίγο πριν τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα, ο Τσέζαρε Πραντέλι πέρασε τον Τιάγκο Μότα στη θέση του Ρικάρντο Μοντολίβο, κάνοντας έτσι την τελευταία του αλλαγή.
Ελάχιστα λεπτά αργότερα, ο Μότα παθαίνει θλάση στον δικέφαλο και μεταφέρεται εκτός γηπέδου με φορείο, μην μπορώντας να συνεχίσει. Έτσι, άφησε άθελα του, την ομάδα του με παίκτη λιγότερο, για ακριβώς μισή ώρα αγώνα.
Για όλο τον κόσμο που παρακολουθούσε το ματς, το παιχνίδι τελείωσε ακριβώς εκεί. Όχι όμως και για τους ικανότατους αλλά υπερόπτες Ισπανούς. Αυτοί συνέχισαν να παίζουν σαν να ήταν 11 εναντίον 11. Και καλά έκαναν θα πουν κάποιοι!
Σίγουρα δεν φταίνε αυτοί, που ο προπονητής της Ιταλίας έκανε την τελευταία του αλλαγή στο 60΄, ούτε για το ότι ο Τιάγκο Μότα στάθηκε άτυχος και αποχώρησε από το γήπεδο στην πρώτη του επαφή με τη μπάλα. Ούτε για το ότι οι Ιταλοί παράτησαν το ματς με το που έμειναν με 10 παίχτες. Κι άλλες ομάδες έχουν μείνει με παίκτη λιγότερο και πολλές φορές έχουν φύγει νικήτριες από το γήπεδο.
Το μόνο σίγουρο ήταν ότι είτε το παιχνίδι έληγε 2-0 είτε 4-0, κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει την υπεροχή της Ισπανίας, ούτε αν το τρόπαιο πήγε σε αυτόν που το άξιζε περισσότερο.
Παρόλα αυτά, οι Ισπανοί δεν σεβάστηκαν πολύ μεγάλα ονόματα που είχαν απέναντι τους και πέτυχαν δύο γκολ στα τελευταία πέντε λεπτά του αγώνα για να γραφτεί το τελικό 4-0.
Στο τέταρτο γκολ, με τον τρόπο που ο Φερνάντο Τόρες σπάει στον Χουάν Μάτα τη μπάλα σκέφτηκα από μέσα μου ότι ήταν σαν να έλεγε: «Άντε βάλε και εσύ ένα γκολ. Στην πρώτη σου συμμετοχή στο τουρνουά. Τόσα μου έχεις… σερβίρει στην Τσέλσι».
Ακόμα και μέχρι εκεί, μπορεί να πει κανείς ότι οι Ισπανοί κάνανε τη δουλειά τους και κανείς δεν μπορεί να τους πει τίποτα. Όταν όμως βλέπεις τον Σέρχιο Ράμος να προσπαθεί να σκοράρει με τακουνάκι με το σκορ να είναι στο 4-0 και να γελάει ειρωνικά στο κοντινό που του κάνει η κάμερα, είναι τουλάχιστον ασέβεια, αν δεν είναι unfair.
Ασέβεια προς τεράστιες φυσιογνωμίες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που απολαμβάνουν καθολική αναγνώριση σε όλες τις άκρες του κόσμου. Τον Τζιανλουίτζι Μπουφόν και τον Αντρέα Πίρλο, που έχουν κατακτήσει περισσότερους και σημαντικότερους τίτλους από πολλούς Ισπανούς παίκτες.
Μπορεί να είμαι υπερβολικός, αλλά αν δει κανείς το βλέμμα του Μπουφόν όταν μπλοκάρει τη μπάλα στην προσπάθεια του Ράμος, θα καταλάβει ότι δεν είμαι ο μόνος που είδε τα τελευταία 30 λεπτά του τελικού (και όχι την συνολική προσπάθεια της Ισπανίας) από διαφορετική οπτική γωνία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.