Παλαιότερα, σε ένα άρθρο μου για ένα ελληνικό φιλμ, είχα γράψει πως η πρώτη εντύπωση ήταν αυτή που με κέρδισε. Ωραίο εξώφυλλο, ενδιαφέρον τίτλος και συμπαθητικοί ηθοποιοί. So why not? Kάπως έτσι σκέφτηκα και για την ιστορία του John Carter. Το περιτύλιγμα ήταν γοητευτικό, η περιγραφή της υπόθεσης έδινε το δικαίωμα στην ελπίδα για μία συναρπαστική ταινία και ένα ευχάριστο αυγουστιάτικο βραδινό δίωρο.
Οι προσδοκίες στα σκουπίδια με το καλημέρα. Όταν κάποιος νομίζει πως πήρε λάθος ταινία και όχι αυτή που επέλεξε, μπορείτε εύκολα να καταλάβετε πως η λέξη απογοήτευση ωχριά μπροστά σε αυτό που αισθάνεται.
Στην αρχή πράγματι, για μια στιγμή πίστεψα ότι έβλεπα σκηνές είτε από extra trailer, που δεν είχα προσέξει ότι υπάρχει ή πως μου έδωσαν λάθος DVD. Στη συνέχεια αναρωτήθηκα μήπως επρόκειτο για κάποιου είδους σάτιρα και εγώ απλώς δεν το πρόσεξα. Εν τέλει αποδείχτηκε πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ίσχυε και ήταν ένα από τα πολλά κακά φιλμ, που όλοι μας έχουμε δει κατά καιρούς.
Ερμηνείες για κλάμματα, ένα συνονθύλευμα διαφόρων κακών μιμήσεων (χειρότεροι όλων οι δύο πρωταγωνιστές, Τέιλορ Κιτς και Λιν Κόλινς) και αν κάτι σε τραβούσε από το να μην ξεριζώσεις την όποια τρίχα είχε απομείνει στην κεφαλή σου, ήταν το εντυπωσιακό αισθητικά αποτέλεσμα. Κάτι βέβαια αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς πως δαπανήθηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ 250.000.000 δολάρια, που δεν στάθηκαν όμως αρκετά για να… καλύψουν ένα συνηθισμένο, ανιαρό σενάριο με happy end.
Φαντάζομαι ότι ο Άντριου Στάντον (Zουζούνια, Ψάχνοντας το Νέμο, WALL-E) είχε κάτι διαφορετικό στο μυαλό του, όταν σκέφτηκε να γυρίσει ένα μυθιστόρημα που μετρά μία εκατονταετία. Δεν του βγήκε και αυτό διότι δεν μπόρεσε να καλύψει την εποχή που χώριζε τη διμουργία του έργου με το τώρα. Τότε ο Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ παρέδιδε σεμινάρια φαντασίας, όμως πλέον εκτός του διαστήματος και της μάχης μεταξύ καλών και κακών, χρειάζεται το κάτι παραπάνω.
Για πρώτη απόπειρα πάντως, που ξεφεύγει από τα όρια των κινουμένων σχεδίων δεν τα πήγε άσχημα. Άλλωστε, εμπορικά δεν βγήκε ζημιωμένος. Αν θέλει ωστόσο, να ξεχωρίσει και σε επίπεδο live action, θα πρέπει να αναζητήσει το πρωτότυπο, που έχει αποδείξει παλαιότερα πως μπορεί να βρει. Ίσως και να χρειάζεται ακόμα, να βρει κάποιους λιγότερο στομφώδεις ηθοποιούς. Για Μεξικάνικες σαπουνόπερες θα μπορούσαν να θεωρηθούν θρύλοι, αλλά δεν νομίζω ότι ο Στάντον έχει τέτοιες βλέψεις…
ΥΓ: Η Γούλα (σκύλος του πλανήτη Άρη), μάλλον τελικά ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η ταινία και ένας λόγος για να γελάσεις τουλάχιστον. Η Disney έκανε πάλι το θαύμα της…
Κώστας Παπαντωνίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.