Déjà vu

Το ημερολόγιο δείχνει 26 Σεπτεμβρίου 2012 και έχουμε την πρώτη φθινοπωρινή πανελλαδική απεργία, το πρώτο κάλεσμα για πανεργατική διαδήλωση. Με αφορμή το νέο πακέτο μέτρων, τα συνδικάτα καλούν τους εργαζόμενους να απεργήσουν και τους πολίτες συνολικά να κατέβουν στο δρόμο.

Εδώ και 2 χρόνια είμαστε θεατές και πρωταγωνιστές στο ίδιο έργο: ανακοίνωση νέων μέτρων, πανελλαδική απεργία και πορεία, ψήφιση των μέτρων (θα βγάλω στην άκρη προς το παρόν το κίνημα των Αγανακτισμένων, γιατί είναι κεφάλαιο από μόνο του).

Αυτή τη φορά, ωστόσο, κάτι είναι διαφορετικό: εκλογές! Η σημερινή βουλή και κατ’ επέκταση η σημερινή κυβέρνηση είναι αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης  Ιουνίου, γεγονός που σημαίνει ότι οι πολίτες αυτού του κράτους αποφάσισαν προς ποια κατεύθυνση θα κινούταν η χώρα από εκεί και πέρα. Τα αποτελέσματα της απόφασης αυτής, ασφαλώς, τα βλέπουμε σήμερα.

Επιστρέφω, λοιπόν, στο σήμερα. Απεργία και πορεία. Άκουσα και διάβασα πολλές και διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη συμμετοχή ή όχι του κόσμου σε αυτό. Κάποιοι συνεχίζουν να παραμένουν βυθισμένοι στους καναπέδες τους, κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να μοιρολατρούν ή να προσεύχονται για κάποιο «θαύμα», άλλοι συνεχίζουν να κατεβαίνουν στο δρόμο όπως κάνουν εδώ και χρόνια, πριν ακόμα σκάσει σαν ατομική βόμβα η πολυσυζητημένη κρίση, άλλοι κατεβαίνουν τον τελευταίο ένα, ενάμιση χρόνο γιατί τους κόψανε πάλι από το μισθό ή μείνανε άνεργοι και άλλοι, ενώ κατέβαιναν, αποφάσισαν να μην το κάνουν αυτή τη φορά (απεργώντας ή μη) διότι σκέφτονται ότι πλέον δεν έχει νόημα να κατέβουν στο δρόμο ακόμη μία φορά για τους «μικροαστούς».

Οι κατηγοριοποιήσεις αυτές, βεβαίως, αφενός προέκυψαν εμπειρικά και αφετέρου δεν είναι αυστηρές. Ο λόγος που τις δημιούργησα είναι για να επισημάνω ότι υπάρχουν διαφορετικά σκεπτικά στην κοινωνία, σχετιζόμενα ή όχι με τα εκλογικά αποτελέσματα.

Ο προβληματισμός που θέλω να θέσω εγώ είναι διπλός:
1. Για ποιο λόγο απεργούμε; Για ποιο λόγο κατεβαίνουμε στο δρόμο;
2. Τα καλέσματα από τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ (κ.λπ.) καθώς επίσης ο χρόνος, ο τόπος και η διάρκεια έχουν προσφέρει θετικά αποτελέσματα για την κοινωνία και τους εργαζομένους – ανέργους τα δύο τελευταία χρόνια; Ουσιαστικά αποτελέσματα. Αλλαγή. Πρόκειται μήπως να φέρουν σήμερα;

Αν απαντήσουμε στον 1ο προβληματισμό, θα καταλάβουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιούνται οι απεργίες και οι πορείες πλέον δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.

Εξαρχής υπάρχει η λογική της ανάθεσης, καθώς τα καλέσματα γίνονται από τα σωματεία, σωματεία τα οποία σίγουρα δεν είναι στα χέρια των εργαζομένων πια, αλλά στα δόντια  των «συνδικαλισταράδων». Εξαρχής, επίσης, υπάρχει διάσπαση στο δρόμο. Σε άλλο σημείο τα σωματεία, σε άλλο σημείο το ΠΑΜΕ για παράδειγμα. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα ότι η δική μου απάντηση στον 1ο προβληματισμό δεν υφίσταται.

Απεργείς και διεκδικείς όχι για τον εαυτό σου, αλλά για τον διπλανό σου και τον απέναντί σου. Κατεβαίνεις στο δρόμο όχι γιατί σου κόψανε για ακόμα μία φορά το μισθό, αλλά γιατί έχουν καταπατήσει κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο συνταξιούχο, το φοιτητή, το μαθητή, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, τον άστεγο, γιατί είσαι αλληλέγγυος μαζί τους.

Όταν θα κατέβουμε στο δρόμο για τον «άλλον» και όχι για το εγώ μας, τότε θα έχουν διαμορφωθεί οι συνειδήσεις αυτές που θα φέρουν την αλλαγή, όχι την αλλαγή στην κυβέρνηση, αλλά στο σύστημα ολόκληρο. Ωστόσο, για να πραγματοποιηθεί αυτό χρειάζεται καθημερινός αγώνας και όχι το τρίπτυχο «νέα μέτρα-διαδήλωση-ψήφιση μέτρων». Διότι αυτό το διαρκές «déjà vu» αποδεικνύει ότι όλοι, λίγο πολύ, έχουμε μπλεχτεί στα μικροαστικά δίχτυα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ξεμπλεχτούμε. Αρκεί να προβληματιστούμε από την αρχή.

Προς το παρόν, ραντεβού στο σήμερα για να δείξουμε την αντίδρασή μας για ακόμα μία φορά. Στοχεύουμε, ωστόσο, για τη δράση.

Μαρία Πακτίτη