Δεν είναι φιλοζωική οργάνωση. Δεν έχουν σχέση με τον θεό Ρα. Έχουν όμως σχέση με τον Κουν. Τα 5 «ΡαΚούν», δηλαδή οι Σελήνα Διαμαντοπούλου, Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά, Χρήστος Καρασαββίδης και Δώρα Παρδάλη στην υποκριτική και Γιάννης Κόκας στην σκηνοθεσία, είναι απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν.
Μάθαμε γι΄ αυτούς όταν «ψαχούλεψαν» στα πράγματα του Bob Theatre Festival 2014 και πήραν την πρώτη θέση στον διαγωνισμό scratch night. Πλέον, έχουν τρυπώσει στο basement του Bios όπου παρουσιάζουν την πρώτη του παράσταση, δικής τους σκηνοθεσίας, σύλληψης και υλοποίησης, το Honeymoon.
Ο Χρήστος βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις γυναίκες και αντιμετωπίζει μια σαδιστική πρόκληση. Να χωρίσει και τις τρεις ή να χάσει τη ζωή του.
«Κάποιος άγνωστος σαδιστής με έβαλε σε μια δοκιμασία. Με ανάγκασε να τις χωρίσω. Δεν ξέρω αν δεν υπήρχε αυτό, αν θα συνέχιζε να είναι και με τις τρεις ή αν θα τις άφηνε, πάντως βρίσκει στην καθεμία στοιχεία που τον συμπληρώνουν και λείπουν από κάποια άλλη. Δηλαδή δεν μπορεί να τα βρει όλα σε μια. Είναι δύσκολος άνθρωπος ο Χρήστος. Αν υποθέσουμε και ότι είναι ένα βαθιά κομπλεξικό άτομο, θέλει να βρίσκει όλα αυτά που του λείπουν, ακόμη και αν χρειαστεί να πάρει δυο ή και τρεις κοπέλες δίπλα του και στη ζωή του.»
Ξεκινώντας από μια βασική ιδέα, τα ΡαΚούν έχτισαν μέσα από τις πρόβες ένα κείμενο.
Σελήνα: Το κείμενο είναι πρωτότυπο, ωστόσο δεν είναι ακριβώς κείμενο. Είναι μια σύλληψη του Γιάννη Κόκα, του σκηνοθέτη. Η κεντρική ιδέα, η σπονδυλική στήλη της ιστορίας είναι δική του. Πέρα από κάποια πράγματα που έπρεπε να δοθούν για να εξηγείται η ροή της ιστορίας, το κείμενο προέκυψε στην πρόβα από τους ηθοποιούς· ο καθένας στο δικό του κομμάτι. Δουλέψαμε με αυτοσχεδιασμό στη διάρκεια του χτισίματος της παράστασης, ο οποίος ήταν κατευθυνόμενος σαφέστατα από τον σκηνοθέτη. Είχαμε σαφείς στόχους, στην εικόνα που είχε ο Γιάννης για το τι ήθελε να βγει προς τα έξω και πάνω σε αυτό κάναμε ασκήσεις αυτοσχεδιασμού ώστε να προκύψουν πράγματα πηγαία και πράγματα από τον εαυτό μας.
Δώρα: Επίσης όλο αυτό βοηθάει πολύ ώστε να γνωριστείς επί σκηνής με τους άλλους καλύτερα, υποκριτικά. Είμαστε πολύ νέοι ηθοποιοί και αυτή η παράσταση βοηθάει και στην εκπαίδευσή μας.
Χρήστος: Είχαμε βάλει ως δοκιμασία για εμάς να μπορέσουμε να χτίσουμε την παράσταση χωρίς να υπάρχει κείμενο από την αρχή. Το δημιουργήσαμε όλοι μαζί· φυσικά υπήρχε ο σκελετός από τον Γιάννη. Φυσικά είχαμε χτίσει μια βασική πορεία της παράστασης και μετα ο σκηνοθέτης προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα βασικά χαρακτηριστικά του καθενός ως φυσιογνωμία, ως ανθρώπων που τους ξέρει. Ο αυτοσχεδιασμός (κατά τη διάρκεια της παράστασης), είναι μικρό κομμάτι. Είναι τα ποιήματα στην έναρξη του έργου, οι λέξεις που μου λένε τα κορίτσια με τις οποίες πρέπει να βγάλω κάποια στιχάκια εκείνη την ώρα.
Και η Σελήνα του λέει λέξεις όπως «περιτονίτιδα»…
Χ.: Η Σελήνα μου λέει δύσκολες λέξεις. Έχει τον ρόλο να με δυσκολέψει. Η Δώρα αντίθετα πρέπει να διευκολύνει λίγο τη ζωή μου και η Ιζαμπέλα, ως ενδιάμεση, καλείται να κάνει το διαφορετικό στιχάκι.
Συχνά εκπλήσσουν ο ένας τον άλλον επί σκηνής.
Σ.: Συνέχεια. Και στις παραστάσεις ακόμη. Πολλές φορές γελάμε. Είμαστε με τη Δώρα ας πούμε, από πίσω, στις σκηνές της Ιζαμπέλας ή του Χρήστου. Ειδικά θυμάμαι να γελάμε στο κομμάτι της Ιζαμπέλας, γιατί πολύ συχνά μπορεί να προκύψει κάτι καινούριο στην παράσταση.
Το Honeymoon είναι ένα δράμα, στο οποίο ωστόσο ο θεατής γελάει πολύ. Η κωμωδία και η τραγωδία εναλλάσσονται στη σκηνή. Κάτι το οποίο δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Σ.: Νομίζω ότι και στη ζωή, κωμωδία και τραγωδία, είναι πολύ στενά συνδεδεμένα. Μπορεί να βρεις πολύ χιούμορ στις πιο τραγικές καταστάσεις και το ανάποδο. Έτσι είναι η ζωή. Η τραγωδία έρχεται να σε βρει στο σημείο που είσαι πιο χαλαρός, πιο γελαστός. Στη ζωή δεν κάθεσαι να περιμένεις την τραγωδία… αλλά ούτε και το ανάποδο.
Η ζωή φυσικά έρχεται να επιβεβαιώσει όλα αυτά. Τριγύρω μας υπάρχει πολύ χιούμορ.
Σ.: Ω, πολύ χιούμορ! Ξέρεις πόσο χιούμορ έχουν στις δημόσιες υπηρεσίες; Εμείς με τη Δώρα που έχουμε ανοίξει μια εταιρεία παραγωγής για την παράσταση έχουμε περάσει πολύ κωμικοτραγικές καταστάσεις περιμένοντας σε ουρές στην εφορία, στο Ι.Κ.Α., με τους λογιστές, με τους δικηγόρους.
Είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση, άσχετα από την κρίση, όλη αυτή η γραφειοκρατία, τραγικό. Εμείς το αντιμετωπίσαμε με χιούμορ.
Δ.: Βοηθάει το χιούμορ, είναι αντανακλαστικό του ανθρώπου για να μην καταρρεύσει.
Χ.: Νομίζω τα μεγαλύτερα γέλια μας σε κηδείες τα κάναμε. Στις πιο ακραίες μας στιγμές, αν εκείνη τη στιγμή δεν υπάρξει χιούμορ, νομίζω θα καταρρεύσουμε.
Σ.: Το χειρότερο στην παρούσα κοινωνική κατάσταση, είναι να αρχίσεις να χάνεις το χιούμορ σου και αυτήν την πλευρά της ζωής.
Δ.: Και να περνάς στο στάδιο της απελπισίας, είναι το χειρότερο.
Πίσω από το άφθονο γέλιο, τα ΡαΚούν προσδιορίζουν το βασικό θέμα του Honeymoon.
Σ.: Το βασικό θέμα της παράστασης, είναι η αγάπη. Μπορεί να είναι και υποκειμενικό που θα την εντοπίσει κανείς. Εγώ εντοπίζω την αγάπη ακόμη και στην σκηνή της ακρόασης. Δεν είναι τυχαίο που ο χαρακτήρας της Δώρας, που είναι ο πιο ρομαντικός, περνάει όλο αυτό το βάναυσο πράγμα, γιατί έχω την αίσθηση ότι ο έρωτας και η αγάπη μπορούν να γίνουν πολύ εξουσιαστικά και σαδιστικά συναισθήματα.
Δ.: Το θέμα της αγάπης δεν έχει να κάνει μόνο με τον έρωτα. Π.χ. βλέπουμε μια ηθοποιό που πηγαίνει σε μια ακρόαση επειδή αγαπά πολύ το θέατρο. Από κάτω υπάρχει όχι μόνο ερωτική αγάπη. Είναι μια γενικότερη, διάχυτη έννοια. Μπορεί να αναδεικνύεται και μέσα από σκηνές απ΄ όπου λείπει, μέσα από την απουσία της.
Οι επιλογές των ΡαΚούν φαίνεται να φλερτάρουν με τον μεταμοντερνισμό. Τα μικρά ρακούν που εμφανίζονται καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης κάνουν αισθητή την ταυτότητα της ομάδας συνεχώς. Το έργο αυτοαναφέρεται σε σημεία, χωρίς να αστοχεί. Τα σκηνικά είναι μινιμαλιστικά και πολλαπλών χρήσεων, ενώ η παράσταση χτίστηκε με τον χαρακτήρα και το αποτύπωμα των ηθοποιών να εγγράφεται σε αυτήν.
Ως μικρή ομάδα, αναγκαστικά, ο καθένας αναλαμβάνει περισσότερες ευθύνες. Πράγμα που ίσως είναι μονόδρομος για νέα εγχειρήματα.
Δ.: Αναγκαστικά, τα κάνουμε όλα και συμφέρουμε. Παρά πολλές ομάδες κάνουν δικές τους εταιρείες παραγωγής, προσπαθούν να κάνουν δικά τους πράγματα για να εκφραστούν. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να κάνεις κάτι που σου αρέσει και σε εκφράζει και να μπορείς να είσαι κάπως ανεξάρτητος. Είναι σύνηθες στις μέρες μας.
Σ.: Απλά πήραμε λίγο φόρα εμείς και τα κάναμε όλα μαζί.
Σε σημεία, η κριτική στον τρόπο που λειτουργεί ο χώρος του θεάτρου είναι έκδηλη.
Σ.: Υπάρχει ξεκάθαρη κριτική στην παράσταση. Όχι μόνο μέσα από τη δράση, αλλά και από τις υπόλοιπες επιλογές της παράστασης. Η ιδέα του Γιάννη Kόκα, από το Scratch Night που κερδίσαμε, ήταν και να κάνει μια κριτική ακόμη και μέσα από τα σκηνικά. Έχουμε δει πράγματα και από οντισιόν και από την σχολή· φαίνονται τα στραβά του χώρου.
Δ.: Βέβαια αυτό που συμβαίνει στην παράσταση -στο κομμάτι της ακρόασης αναφέρομαι- δεν είναι μόνο στο θέατρο. Έχει προεκτάσεις. Αυτό το πράγμα συμβαίνει και σε πολλούς άλλους χώρους. Άνθρωποι χρειάζονται δουλειά και κάποιοι μπορούν να τους τη δώσουν. Εκεί μπλέκονται οι σχέσεις εξουσίας.
Σ.: Έχει να κάνει με το σύστημα στο οποίο ζούμε.
Με μια ματιά τριγύρω τους, μας μιλούν για το παρόν θεατρικό σκηνικό.
Σ.: Οι απόψεις διίστανται, αλλά θεωρώ πολύ καλό ότι υπάρχουν πολλές ομάδες που προσπαθούν να κάνουν κάτι. Η Τέχνη είναι ένας χώρος ανοιχτός. Ο καθένας οφείλει να προσπαθήσει εφόσον πιστεύει σε κάτι και όποιος αντέξει, άντεξε. Είναι και έτσι τα πράγματα πλέον που ο καθένας ωθείται να ψάξει τι είναι αυτό που του αρέσει να κάνει και όχι τι είναι αυτό που έχει λεφτά ή κοινωνικό στάτους, αφού και να τα κυνηγούσε κανείς, είναι πλέον δύσκολο να τα βρει.
Χ.: Βεβαίως, η πληθώρα των νέων ομάδων δημιουργεί ένα σκηνικό στο οποίο είναι πολύ δύσκολο πάρα πολλοί να αναδειχθούν. Διάβαζα κάπου ότι οι παραστάσεις θα είναι γύρω στις 1000 που θα ανεβούν. Μερικές μπορεί να είναι εξαίσιες, μερικές μπορεί να μην είναι καλές. Είναι πολύ δύσκολο και για τον θεατή να παρακολουθήσει τόσες πολλές παραστάσεις χωρίς να χαθεί. Αλλά αν είναι αυτός ο μόνος τρόπος για να κάνουν το πρώτο βήμα για κάτι… αν είναι μονόδρομος, ας το δοκιμάσουμε έτσι.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, εντοπίζουν την νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζονται γενικά οι ηθοποιοί.
Δ.: Θα ήταν πολύ σημαντικό στην Ελλάδα οι ηθοποιοί να μην αντιμετωπίζονται ως χομπίστες.
Χ.: Συμφωνώ πολύ. Υπάρχει μια απαξίωση στον ηθοποιό. Τον αντιμετωπίζουν σαν να ικανοποιεί την φιλοδοξία του την προσωπική και το ψώνιο του, χωρίς να τον αντιμετωπίζουν ως έναν επαγγελματία που έχει τις ίδιες ανάγκες με αυτούς, ο οποίος δουλεύει τις ίδιες ή και περισσότερες ώρες απλήρωτος, πολλές φορές σε άθλιες συνθήκες εργασίας, που το έχει σπουδάσει και με μια υποτίμηση που δεν του αξίζει.
…και φυσικά, αναζητήσαμε ποιος φταίει για όλα αυτά.
Δ.: Φταίει το κράτος πρώτα απ΄ όλα.
Σ.: Φταίει η εκπαίδευση. Η θεατρική εκπαίδευση δεν έχει υπόσταση, δεν θεωρείται ειδίκευση. Το θέατρο θεωρείται χόμπι στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν πανεπιστημιακά πτυχία πάνω στο θέατρο, πέραν από τα θεωρητικά. Υποκριτική δεν μπορείς να σπουδάσεις και να θεωρείται ότι έχεις πτυχίο ισάξιο πανεπιστημίου, ενώ στο εξωτερικό αυτό ισχύει. Δεν προσφέρεται εκπαίδευση που να σε κάνει «επαγγελματία».
Χ.: Υπάρχουν 25 δραματικές σχολές πιστοποιημένες από το κράτος στις οποίες φαντάσου πόσοι ηθοποιοί βγαίνουν κάθε χρόνο, οι οποίοι παλεύουν για πολύ λίγους ρόλους. Υπάρχει πολύ αυξημένη προσφορά και πολύ μικρή ζήτηση. Αναγκαστικά, με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να πέφτει η αξία του ηθοποιού. Να μου πεις αυτό δεν συμβαίνει και σε άλλα επαγγέλματα;
Δ.: Υποτίθεται ότι οι δραματικές σχόλες είναι ανώτατες. Ωστόσο, η πολιτεία δεν έχει φροντίσει ώστε οι ηθοποιοί να θεωρούνται επαγγελματίες.
Σ.: Υπάρχει μια «φλου» κατάσταση ότι οι ηθοποιοί είναι χομπίστες, είναι ψώνια. Πάνω σε αυτό πατάνε όλοι και μαζί με την οικονομική κρίση, που δεν έχουν να πληρώσουν και θέλουν να κάνουν κάτι. Ναι, οι μικρές ομάδες είναι προφανές ότι δεν έχουν να δώσουν σε ηθοποιούς και μπορεί να δουλεύουν με ποσοστά. Εδώ μιλάμε όμως για πολύ μεγάλες θεατρικές εταιρείες παραγωγής οι οποίες πατάνε πάνω σε αυτήν την κατάσταση και την οικονομική κρίση και δεν πληρώνουν τους ηθοποιούς, δεν πληρώνουν τις πρόβες, δεν κολλάνε τα ένσημα. Είναι καθαρή εκμετάλλευση.
Info
Bios, Πειραιώς 84, Γκάζι
Τηλ: 210-3425335
Παραστάσεις : Πέμπτη-Κυριακή 20.30
Εισιτήριο 10 ευρώ
Απο 9/10 μέχρι 26/10
Φωτογραφίες:
Ειρήνη Γαντέρη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.