Η ιστορία που καθόρισε το μέλλον των U2, λίγο πριν το παρθενικό τους live.
Δεν είχαν περάσει παρά λίγες εβδομάδες από το θρυλικό -όπως εξελίχθηκε η πορεία της μπάντας- σημείωμα του Larry Mulen Jr στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου τους: “Ντράμερ ψάχνει μουσικούς για να φτιάξει συγκρότημα”. Οι David Evans (Edge), Adam Clayton και Paul Hewson, από τότε όμως Bono, που είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Mullen πρόβαραν για το πρώτο τους live, με αρκετές ανησυχίες στο κεφάλι τους, μια και μέχρι εκείνη τη μέρα ακούγονταν άθλια και τίποτα δεν προμήνυε ότι θα τα κατάφερναν να παρουσιαστούν αξιοπρεπείς στους συμμαθητές τους.
Τα κομμάτια των αγαπημένων τους συγκροτημάτων έμοιαζαν βουνό για να τα “βγάλουν”. Ο Clayton δεν ήξερε καλά – καλά να κρατήσει το μπάσο του, ενώ δεν υπήρχε ακόμα τραγουδιστής. Ή μάλλον υπήρχε αλλά δεν το γνώριζαν. Μέχρι που αποφάσισαν να παίξουν το “εύκολο” “Show me the way” του Peter Frampton.
O Βοno, που ήταν ούτως ή άλλως ατίθασος, αλλά και ο πιο εκδηλωτικός της παρέας, αποφάσισε να το δοκιμάσει. Τραγουδώντας το κομμάτι, η φωνή του “πάτησε” ιδανικά. Ήταν η μέρα που ανακάλυψε ότι είχε καλή φωνή. Δεν του είχε δοθεί ξανά η ευκαιρία, καθώς ακόμα και στη μοναδική μέχρι τότε πρόταση που είχε από τη χορωδία του σχολείου, η μητέρα του είχε αρνηθεί. “Χωρίς λόγο. Υπέθεσε ότι πράγματι δεν ενδιαφερόμουν”, αποκάλυψε μετά από πολλά χρόνια στην αυτοβιογραφία του συγκροτήματος ο Bono. Eνώ για τη στιγμή που ανακάλυψε το ταλέντο του είχε πει: “Το εκπληκτικό είναι ότι δεν το έκανα για κάποιο κορίτσι, αλλά για μένα. Βρήκα έναν τρόπο έκφρασης για όσα συνέβαιναν μέσα στο κεφάλι μου”.
Οι τότε “Feedback” και μετέπειτα U2 βρήκαν ένα τραγούδι που μπορούσαν να παίξουν, βρήκαν τον frontman τους, αλλά το κυριότερο ήταν ότι κατάφεραν να κάνουν την αρχή. Στο live του σχολείου τους έκλεψαν την παράσταση και οραματίστηκαν για πρώτη φορά ότι ίσως θα μπορούσαν να τα καταφέρουν κάπου καλύτερα απ΄ ό,τι στα μαθήματα.
Χάρη σε μια σειρά συγκυριών, περισσότερο όμως χάρη στη δική τους χημεία και επιμονή σχημάτισαν μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ένα αξιόλογο σχήμα, που σύντομα ξεπέρασε τα όρια της Ιρλανδίας και έφτασε να το ακούει όλος ο κόσμος, απαριθμώντας δεκάδες δίσκους και εκατομμύρια fans.
Η πλάκα είναι ότι όλα ξεκίνησαν από τον πατέρα του Mullen, που είχε την ιδέα για το σημείωμα. “Έβλεπε ότι ο γιος του δεν θα έκανε πραγματικότητα όλα όσα εκείνος ονειρευόταν για εκείνον και σου λέει, κάτσε να τον βοηθήσω να σταθεί ως ντράμερ”, είχε πει ο Mullen. Η κίνηση του πατέρα του αποδείχτηκε, αυτό που λένε οι σκακιστές, ρουά ματ. Ο ντράμερ των U2 που δεν άκουγε συνήθως τον πατέρα του, αυτή τη φορά έπραξε διαφορετικά. Και χωρίς να το γνωρίζει, ή έστω να το ονειρεύεται, έγραψε το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας για την μεγάλη ροκ μπάντα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.