Εν όψει του εορτασμού των 41 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι φράσεις. Φράσεις που ξεκίνησε το τότε κίνημα και συνεχίζει η πραγματικότητα του 2014 με το ίδιο πείσμα, τον ίδιο φόβο, την ίδια πάλη. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73».
«Ποια Χούντα; Μα δημοκρατία έχουμε» ακούω πολύ κόσμο να λέει με περίσσεια άνεση. Μία φράση που συχνά λένε τις τελευταίες μέρες κάποια παιδιά είναι πως : «Χούντα δε γνωρίσαμε μα ούτε δημοκρατία». Υπάρχει δημοκρατία με την ευρύτατη έννοια του όρου, από την άποψη ότι δεν τρως ξύλο αν γυρίσεις μετά τις 11 σπίτι σου και σίγουρα μπορεί να μη σε βασανίσουν αν τραγουδάς και γράφεις αντιεξουσιαστικά κομμάτια. Αυτή είναι η δημοκρατία των λίγων.
Υπάρχει όμως και η Χούντα των πολλών. Των πολλών που δε βλέπουν το πρόβλημα μονάχα όταν βγαίνουν τη βραδινή τους βόλτα, αλλά όταν μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο. Τη Χούντα αυτή τη βρίσκεις στη συμπεριφορά των ΜΑΤ απέναντι σε φοιτητές και μαθητές ως αποτέλεσμα των εντολών που πραγματώνουν. Ξύλο, ανοιγμένα κεφάλια, απόπειρες ανθρωποκτονίας φτάνουν αρκετά κοντά στις μέρες του ’73, ίσως όχι τόσο ποσοτικά μα σίγουρα ποιοτικά. Η καταστολή είναι η ίδια και το αίμα το ίδιο. Η απαγόρευση της διαδήλωσης και των κινητοποιήσεων ως ισχυρό μέσο των φοιτητών και των μαθητών κλέβει άμεσα ένα τεράστιο μέρος της ελευθερίας σου, όταν μάχεσαι για πραγματικές ανάγκες, υλικές ανάγκες, όταν μάχεσαι για τα όνειρά σου και αντ’ αυτού τρως ξύλο. Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε πως ναι, δεν έχουμε Χούντα, αλλά η συγκεκριμένη δημοκρατία μιμείται πολλά από τα χαρακτηριστικά της, τα οποία δε γίνονται ορατά σε όλους γιατί πολύ απλά δεν παλεύουν όλοι.
Είναι αρκετά επικίνδυνο να κάνεις τέτοιους παραλληλισμούς μέρες που είναι. Όμως όταν έχεις κινήσεις όπως αυτή του Φορτσάκη που έκανε lock out στη Νομική, μετά το lock out Γάτσιου στο Ο.Π.Α., απόπειρα με ίδιους όρους από τον πρύτανη Ζαπράνη στο ΠΑ.ΜΑΚ., κλείσιμο του Παντείου Πανεπιστημίου, δε μπορείς παρά να δεις την καταστολή κατά μέτωπο.
Όπως δηλώνει και στο 3point η Βίκυ, φοιτήτρια της Νομικής, «Η κατάληψη της Νομικής δεν είχε αποφασιστεί για καμία άλλη μέρα εκτός από την Παρασκευή. Άρα, η δικαιολογία ότι το lock out έγινε εν όψει της κατάληψης δεν ισχύει, γιατί κατάληψη δεν υπήρχε την Τετάρτη. Πέμπτη πρωί οι φοιτητικοί σύλλογοι ΝΟΠΕ είχαν ραντεβού έξω από τη Νομική στις 8 το πρωί προκειμένου να δούμε τι θα γίνει. Η υπεροπλία των Ματ δε μας επέτρεψε ούτε να σταθούμε έξω από τη Νομική έξω από το παρκάκι. Κανείς δε μας είπε απλά περάστε. Μας απώθησαν με πάρα πολύ βίαιο τρόπο. Με χημικά και ξύλο. Δύο συνάδελφοι από το Οικονομικό της Νομικής βρίσκονται με ανοιγμένα κεφάλια στον Ευαγγελισμό καθώς αντιστάθηκαν στην επικείμενη προσαγωγή τους».
Συνεχίζοντας την κινητοποίηση την Πέμπτη, «με αντικατασταλτική ειρηνική πορεία ως απάντηση στα πρωινά γεγονότα της Νομικής με μεγάλο ποσοστό Φοιτητικών Συλλόγων και κάποιους μαθητές, οι αστυνομικοί πέταξαν κρότου λάμψης. Η μεγάλη όμως και στοχευμένη επίθεση έγινε στο κάτω Πολυτεχνείο. Εκεί γινόταν κάποιο συντονιστικό των φοιτητών για να οργανώσουν τη δράση τους. Κατά την είσοδο των φοιτητών έγινε μία συντονισμένη επίθεση από την αστυνομία με κρότου λάμψης και χημικά. Κυνήγησαν τον κόσμο μέχρι την πόρτα του Πολυτεχνείου. Χτυπούσαν φοιτητές στα κεφάλια και τους ψεκάζανε. Εικόνες μιας καθαρά αναίτιας καταστολής που είχε στόχο να τρομοκρατήσει», συμπληρώνει ο Ιάσονας, φοιτητής του Παντείου Πανεπιστημίου.
Μας φοβίζουν; «Δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν», λένε πολλοί φοιτητές που κατεβαίνουν και θα συνεχίσουν να κατεβαίνουν στους δρόμους όσο ξύλο και όσα δακρυγόνα κι’ αν φάνε.
Για όσους αποκαλούν τους φοιτητές «θρασύμια» και τους μαθητές διαδόχους του Τσίπρα, για όσους προσπαθούν μέσω της προπαγάνδας να υποτιμήσουν τον αγώνα για δημόσια παιδεία, εργασία και αξιοπρέπεια, για όσους νομίζουν ότι είναι απλά ένα θέμα κάποιων φοιτητών… ο κος Σαμαράς μόλις χθες ανακοίνωσε ότι θα αφαιρέσει από τα σχολεία τον εορτασμό της 17ης Νοεμβρίου. Τί μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο;
Σημαίνει ότι όχι μόνο γίνεται μία απόπειρα απονομιμοποίησης κάθε κινηματικής πράξης, ιστορικά σχετικά πρόσφατης που μπορεί να εμπνεύσει, αλλά (αν και με διδακτορικά με λογοκλοπές) τα στελέχη της Ν.Δ προσπαθούν να επιβάλλουν το φαινόμενο της κοινωνικής λήθης. Δηλαδή το να ξεχαστεί ένα ιστορικό γεγονός μετά από 3 γενιές όσο δεν αναπαράγεται μέσα από τα βιβλία, το σχολείο, τις διηγήσεις των μεγαλύτερων.
Ευτυχώς κάτι τέτοιο είναι αρκετά δύσκολο να γίνει. Ευτυχώς είμαστε πολλοί που όχι μόνο θυμόμαστε, αλλά και μάθαμε να θυμόμαστε. Πολλοί που ανατριχιάζουμε ακόμα όταν ακούμε το «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» και μετά τη σιωπή.
Είμαστε πολλοί που απαντάμε με το «Εδώ Νομική, εδώ Νομική».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.