Πριν μερικές μέρες, μια Eλληνίδα φοιτήτριά μου στο Essex, με αφορμή τις δηλώσεις της μητέρας του Ν. Ρωμανού, ανέφερε “… ευτυχώς που έφυγα από αυτή τη χώρα. Εκεί που έχουμε φτάσει δεν άντεχα άλλο. Πήραν τα όπλα τα παιδιά και κάνανε ληστεία”.
Όπως ενημέρωσα την δεσποινίδα Κ., να ενημερώσω και όσους θέλουν να φύγουν από Ελλάδα λόγω εγκληματικότητας, ότι και σε άλλες χώρες του κόσμου συμβαίνει το ίδιο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι υπάρχει κράτος που να μην έχει αυτό το πρόβλημα.
Από το παραπάνω σχόλιο και άλλα ερεθίσματα τα οποία δεν είναι του παρόντος, μπορώ να αποφανθώ ότι η Ελλάδα έχει πτωχεύσει. Και αυτή η πτώχευση δεν είναι οικονομικής φύσεως αλλά πνευματικής. Αυτό την κάνει ακόμα πιο τρομακτική και κρίσιμη από οποιοδήποτε δημοσιονομικό έλλειμμα.
Η κοινωνία στην οποία ζούμε χαρακτηρίζεται από φοβία προς το άγνωστο και διαφορετικό. Οτιδήποτε δεν αντιλαμβάνεται καταλήγει να το απεχθάνεται και να το μισεί. Δεν κρίνουμε καν, περνάμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο, όπου μας χαρακτηρίζει η επιθετικότητα για το ξένο. Μισούμε γιατί κάποιος υποστηρίζει μια διαφορετική ιδεολογία από εμάς, μισούμε την πολιτική άρχουσα τάξη και ενίοτε τους Γερμανούς, διότι δεν μπορούμε να έχουμε αυτά που απολαμβάναμε τόσα χρόνια. Μισούμε το γείτονα γιατί μπορεί ακόμα να βάλει βενζίνη στο αμάξι. Μισούμε τους λαθρομετανάστες γιατί αποτελούν φορείς νόσων και καταστρέφουν το ανθίζον ελληνικό εμπόριο. Μισούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς που δεν έχουμε τη θέληση και την δύναμη για να αδράξουμε το μέλλον μας.
Η έλλειψη πολιτισμού είναι εμφανής σε όλες της πτυχές της καθημερινότητάς μας, από το κράτος μέχρι τον τομέα της εκπαίδευσης. Αυτή η έλλειψη οδηγεί σε διχόνοια, και στη προκειμένη στιγμή, που η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από διχασμό απόψεων, αυτή η ανυπαρξία συναίνεσης έχει μετατραπεί σε εκδηλώσεις βίας λεκτικής ή σωματικής σε κάθε τι αντίθετο με τα δικά μας πιστεύω. Η πολιτική και οικονομική πίεση που ασκείται καθημερινά στην κοινωνία μάς οδηγεί στο να αποζητάμε την ασφάλεια ακραίων ιδεολογικών απόψεων και συμπεριφορών.
Όσον αφορά στο πρόσφατο συμβάν με τους νεαρούς που συνελήφθησαν για την ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, αποτελεί ένα εμφανέστατο παράδειγμα διχασμού. Από τη μία μεριά, οι αγανακτισμένοι πολίτες με ένα κράτος (αναφέρομαι ως θεσμό) που το θεωρούν εχθρική πολιτική δύναμη, και από την άλλη, οι αγανακτισμένοι πολίτες μιας κοινωνίας φόβου όπου οτιδήποτε το διαφορετικό το κατακρίνει και επιδιώκει τον αφανισμό του.
Και οι δύο πλευρές έχουν επιλέξει μια ακραία μέθοδο έκφρασης των συναισθημάτων και «πιστεύω» τους. Η προσπάθεια περιβολής των πράξεων των νεαρών ως πολιτική αντίδραση είναι λανθασμένη και επικίνδυνη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ένα δεδικασμένο παρόμοιων περιπτώσεων. Όπως και η προσπάθεια τους να λογισθούν ως πολιτικοί κρατούμενοι. Ο όρος του πολιτικού κρατούμενου είναι σαφής και διευκρινίζει κάτω υπό ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να θεωρηθεί κάποιος ως τέτοιος. Το ότι οι πράξεις των νεαρών είχαν πολιτική αφετηρία και βάση δεν τους καθιστά και πολιτικούς κρατούμενους. Συνελήφθησαν και θα δικαστούν με βάση το ποινικό δίκαιο. Θα αποτελούσε έγκλημα να τους προσδώσουμε πολιτική χροιά όσο και αν οι ίδιοι το επιθυμούν.
Εντύπωση, φυσικά, μου προκαλεί και το δέος το πολιτών μπροστά στο αδίκημα που διατελέστηκε. Ο αναρχισμός από τη φύση του είναι κατά του σοσιαλό-καπιταλιστικού συστήματος που χαρακτηρίζει την εποχή μας, άρα και οποιαδήποτε πράξη όπου φέρνει, κατά τους ιδίους, πλήγμα στις βάσεις που χαρακτηρίζουν αυτή την κοινωνία, συνιστά περήφανη πολιτική πράξη. Αυτή η υπερηφάνεια που νιώθει ο αναρχικός είναι απόλυτα λογική και δεν θα πρέπει να μας φέρει σε εκνευρισμό ή σε απορία. Θέλει να επιτύχει μια κατάρρευση του υπαρκτού συστήματος, επομένως, πράξεις τέτοιου βεληνεκούς θα αποτελούν πρότυπο για τις σκληροπυρηνικές αναρχικές ομάδες. Ειδικά, αν ο «αναρχικός» τυγχάνει να είναι και μητέρα ή πατέρας των συλληφθέντων, τότε καταλαβαίνουμε πόσο πιο συναισθηματικά φορτισμένες μπορεί να είναι οι λέξεις του. Ο χλευασμός των συναισθημάτων τους, είτε χαίρουν την κοινωνική αποδοχή είτε όχι, αποτελεί ακόμα ένα σημάδι ξεπεσμού. Είναι μάνα και έχει κάθε δικαίωμα να νιώσει έτσι για το παιδί της.
Επίσης, το ότι οι συλληφθέντες προέρχονται από ένα υψηλό κοινωνικό υπόβαθρο δεν μειώνει το ιδεολογικό τους γίγνεσθαι. Δεν μπορείς να κατακρίνεις τον άλλο ιδεολογικά, θέτοντας ως επιχείρημα το ότι ανήκει σε μία υψηλή κοινωνική τάξη, από όποιο κοινωνικό στρώμα και αν προέρχεται, εφόσον στηρίζει με πράξεις τις αξίες του (είτε είναι αρεστές στο σύνολο είτε όχι) και δείχνει ότι πιστεύει αυτό που αντιπροσωπεύει.
Αν απομονώσουμε την «ιδέα» από την πράξη της ληστείας θα δούμε ότι ο αναρχισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία η οποία έχει τις δικές της απαιτήσεις και ζητούμενα. Σε μερικούς ανθρώπους είναι αρεστή, σε άλλους όχι. Αποτελεί όμως άγνωστη πτυχή της πολιτικής θεωρίας στο ευρύ κοινό, η προβολή του γίνεται από ΜΜΕ τα οποία ελέγχονται από την εξουσιαστική τάξη, η οποία και αποτελεί και τον κύριο εχθρό του αναρχισμού. Αυτή η παραπληροφόρηση και η συνεχής αρνητική δημοσιότητα, τον έχουν καταστήσει τον «μπαμπούλα» μιας σύγχρονης μπουρζουαζίας, η οποία αντιπροσωπεύει την ασφάλεια και την ευμάρεια. Όλα τα παραπάνω και λόγο του περιθωριακού του χαρακτήρα έχουν μετατρέψει τον «αναρχισμό» σε μια λέξη ταμπού στην κοινωνία.
Από την μια ακραία περίπτωση του αναρχισμού πάμε στην ακραία μορφή καταστολής του. Ο τρόμος που προκαλεί στο πολιτικό σύστημα οδηγεί κυβερνήσεις να προσπαθούν να τον εξαλείψουν με υπερβάλλοντα ζήλο. Ασκώντας μία πέραν του πρέποντος σωματική βία πάνω στους κρατούμενούς τους. Θεωρώ τους αστυνομικούς που συνέλαβαν τους νεαρούς να έχουν διαπράξει πιο σοβαρό αδίκημα από ότι την ληστεία των αναρχικών. Ο αναρχικός πρεσβεύει την δική του ιδεολογία και θεωρεί ότι αυτός είναι ο τρόπος να αντιδράσει, δεν αποτελεί διορισμένο εντολοδόχο της πολιτείας. Σε μία πολιτισμένη κοινωνία πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο την ηρεμία και την ασφάλεια των πολιτών της διώκονται από συγκεκριμένους νόμους, οι οποίοι οφείλουν να διακρίνονται για σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ατόμου. Εκδικητικές τακτικές μας οδηγούν σε άλλα ειδεχθή καθεστώτα, που όπως φαίνεται, όσα χρόνια και να έχουν περάσει, έχουν αφήσει γερά το στίγμα τους στην Αστυνομική Ακαδημία. Για μένα, ο αναρχικός δεν έχει καμία υποχρέωση προς το πρόσωπό μου. Το αν θα σεβαστεί ξένη περιουσία ή όχι είναι καθαρά δική του επιλογή, όμως, εφόσον ζει μέσα σε μία μεγαλύτερη κοινωνία θα αναγκαστεί να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του που υπαγορεύει ο νόμος. Ο νόμος πουθενά δεν αναφέρει να γρονθοκοπούμε κρατούμενους, να βασανίζουμε ή να αποδεικνύουμε τον «ανδρισμό» μας. Οι αστυνομικοί, φυσικά και έχουν να δώσουν αναφορά σε εμένα, όπως και στον κάθε πολίτη – οι πράξεις τους καθορίζονται άμεσα από την κοινωνία και είναι όργανα της που έχουν ως σκοπό την τήρηση της τάξης. Το να ξεπεράσει τα όρια του νόμιμου ένας εκπρόσωπος μιας δημοκρατικής κοινωνίας, αυτό αγαπητοί, δείχνει τη σαπίλα του συστήματος, και όχι ο αναρχικός που ούτως ή άλλως αποτελεί περιθωριακή ομάδα.
Από αυτό αντιλαμβανόμαστε τον πολιτισμικό ξεπεσμό της κοινωνίας μας. Δυστυχώς κύριοι πνευματικά πτωχεύσαμε. Καλή μας τύχη.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος, γράφοντας δημόσια, όμως, θεωρώ ότι οφείλω να στηρίζω αυτά που παραθέτω. Όντας μια επιστήμη άγνωστη σε εμένα, θέλω να ευχαριστήσω τον καθηγητή κ. Eamonn Carrabine για την βιβλιογραφία και τις γνώσεις που μου παρείχε.
A, Alesina. R, Perotti. 1998. The Political Economy of Fiscal Adjustments, Brookings Paper, Vol. 28, no.1 , p.p. 197-248.
C, Gans. 2008. Philosophical Anarchism and Political Disobedience, Blackwell, London
R, Hudson. S, Maioli, 2010. A response to “Reflections on a global financial crisis””, critical perspectives on international business, Vol. 6 Iss: 1, pp.53 – 71
R, Hanan. 2012. The Social Impact of the Economic Crisis in Europe, European Anti-Poverty Network, Ireland. Working Notes • Issue 69
P, Gourevitch. 1986. Politics in Hard Times: Comparative Responses to International Economic Crises, Cornell University Press
Γιώργος Παπαδόπουλος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.