Η εννιάχρονη Phoebe (Elle Fanning) ζει με τους φιλελεύθερους, συγγραφείς γονείς της (Felicity Huffman και Bill Pullman) και την ευφυέστατη, μικρότερη αδερφή της (Bailee Madison). Ενώ είναι ένα γλυκύτατο κι έξυπνο κορίτσι, η κοινωνικά ανάρμοστη συμπεριφορά της την βάζει συνεχώς σε μπελάδες κι αναγκάζει όλη την οικογένεια να ασχολείται μαζί της.
Στο σχολείο, ο μόνος φίλος της, είναι εξίσου, αν όχι και περισσότερο, στο περιθώριο. Η αδερφή της έχει κουραστεί να την φροντίζει. Οι γονείς της έρχονται σε αντιπαράθεση προσπαθώντας να βρουν το σωστό τρόπο να την βοηθήσουν. Ο κρετίνος διευθυντής του σχολείου με τις επιπλήξεις του διαρκώς χειροτερεύει την κατάσταση. Η Phoebe, η οποία δεν μπορεί να ελέγξει αυτά που λέει και κάνει, ζητά βοήθεια από τους ήρωες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Οι φανταστικοί της φίλοι αδυνατούν να την βοηθήσουν και η Phoebe τιμωρεί τον εαυτό της πληγώνοντας το σώμα της.
Το μόνο μέρος στο οποίο νιώθει απαλλαγμένη από τον ‘κακό’ εαυτό της, είναι το θέατρο του σχολείου της. Εκεί, στο ρόλο της Αλίκης από το αγαπημένο της παραμύθι, και με την υποστήριξη της δασκάλας υποκριτικής (Patricia Clarkson, από τις μεγάλες αδυναμίες μου και ο λόγος που ήθελα να δω την ταινία), δεν είναι πια το προβληματικό κορίτσι που αντιπαθούν οι συμμαθητές της, αλλά μια ταλαντούχα ηθοποιός, που εμπνέει τα άλλα παιδιά και συγκινεί όποιον την βλέπει.
To Phoebe in Wonderland (2008) είναι μια συμπαθητική ταινία που μιλάει, όχι τόσο για τη διέξοδο που βρίσκει ένα μοναχικό κοριτσάκι μέσα από το θέατρο, όσο για την εσωτερική σύγχυση, το χάος και τις εντάσεις που δημιουργούνται όταν αρχίζουν τα συμπτώματα μιας νευροαναπτυξιακής διαταραχής σε ένα παιδί. Η Phoebe δεν καταλαβαίνει τι της συμβαίνει, η μητέρα της αρνείται να παραδεχτεί ότι δεν έχει απλώς να κάνει με ένα ατίθασο παιδί με μεγάλη φαντασία, ο πατέρας έμμεσα κατηγορεί τη μητέρα ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, τα παιδιά στο σχολείο –ως συνήθως- δεν δέχονται την διαφορετικότητα και της συμπεριφέρονται άσχημα, ο ψυχίατρος θέλει να της δώσει φάρμακα, μέχρι που σαν λύτρωση έρχεται η διάγνωση και τώρα πια η συμπεριφορά της Phoebe εξηγείται, το άγνωστο αποκτά όνομα και το όνομα αυτού, σύνδρομο Tourette.
Την ταινία σκηνοθέτησε ο Daniel Barnz, ο οποίος έγραψε και το σενάριο. Για κάποιο λόγο, ενώ έχει κάνει ενδιαφέροντες τους χαρακτήρες των μελών της οικογένειας, ο διευθυντής του σχολείου κι η δασκάλα υποκριτικής, μοιάζουν με καρικατούρες. Και καλά ο διευθυντής. Η δασκάλα, όμως, που είναι ο ρόλος κλειδί σε όλη την ταινία, μοιάζει περισσότερο με την γεροντοκόρη Glenn Close στο The House of Spirits (1993) παρά με καταλύτης/μέντορας, ή έστω δασκάλα σε δημοτικό σχολείο.
Δείτε την για να θαυμάσετε τη μικρή Elle Fanning στον πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο. Αν θέλετε να δείτε κι άλλες ταινίες με αναφορές στο σύνδρομο Tourette, οι πιο κατάλληλες είναι μάλλον το Niagara, Niagara (Bob Gosse, 1997), το The Tic Code (Gary Winick, 1999) και το Front of the Class (Peter Werner, 2008). Το Deuce Bigalow: Male Gigolo (Mike Mitchell, 1999) έχει μια αρκετά κωμική σκηνή με μια γυναίκα με Tourette’s, ενώ το Maze (Rob Morrow, 2000) το προσεγγίζει μέσα από μια ιστορία αγάπης. Πιο διαφωτιστικό απ’ όλα, πάντως, είναι το ντοκιμαντέρ του HBO I Have Tourette’s But Tourette’s Doesn’t Have Me (2005, 27’). Σύντομο και περιεκτικό.
Ιωάννα Νισυρίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.