Το «όχι» της Κύπρου ξύπνησε τον ελληνικό εγωισμό. Ο ναζιστικός χαιρετισμός του Κατίδη την αγάπη για τη δημοκρατία. Μαζί τους όμως δεν ξύπνησε και μια διαφορετική μέρα από τις υπόλοιπες.
Κατηφορίζοντας προς το Θησείο, βλέπω ένα τύπο χωρίς ρούχα, να τρέχει γύρω από ένα πεύκο. Αδιαφορούσε για την έκθεση, όπως και για τα σχόλια των περαστικών. Κοιτούσε προς τα κάτω και συνέχιζε για αρκετά λεπτά να κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.
Δεν τον σταμάτησαν ούτε οι φωνές, ούτε τα γέλια, ούτε ακόμα κι οι πέτρες που πέταξε ένας μαντράχαλος. Ο κλασσικός νεοέλληνας με στενό τζιν, ροζ πουκάμισο, φανέλα, την κοιλιά απόξω και το μαλλί βουτηγμένο στο τζελ. Αν ήταν πιτσιρίκι θα ‘ταν σκανταλιά, τώρα είναι απλώς βλακεία, ούτε καν παλιμπαιδισμός. Το παιδί παίζει με το περίεργο, εκείνος με τον πόνο του κάποιου.
Είχε κίνητρο βέβαια για τον εύκολο χαβαλέ. Ερωτικής φύσεως. Δίπλα του η γεματούλα κοπελιά, χαμογελούσε κι αυτή φαρδιά πλατιά για τον ιππότη με τις πέτρες. Ξέρει ότι είναι αυτή που πρέπει να εντυπωσιαστεί και το κάνει. Φιλάκι, αγκαλίτσα και χαλαρό βάδισμα προς το σταθμό, αναλύοντας την ιστορία για τον παρανοϊκό, «που την είχε βγάλει έξω». Ο κώλος δεν τους πείραζε. Το πουλί όσο να’ ναι μετράει διαφορετικά.
Άλλη μέρα στο Σύνταγμα, λίγο πριν τα φανάρια για Ερμού, κοντοστέκομαι μπροστά από ένα μικρό τσιγγανάκι. Στην αγκαλιά του έχει ένα μικρό σκυλί. Περισσότερο το νοιάζει να παίζει μαζί του, παρά να γεμίζει το χάρτινο κουτί με κέρματα. Οι περαστικοί χαϊδεύουν το σκυλί, το αγοράκι το χαίρεται με τη ψυχή του, δεν ζητά τίποτα. Δεν του δίνουν όμως και τίποτα. Απλώς προσπερνούν.
Προχωρώντας στην Ερμού, κάθεται οκλαδόν ένα άλλο παιδάκι. Έχει βάλει το ποτήρι μακριά του. Ελπίζει πως κάποιος θα το κλωτσήσει και πολλοί θα το λυπηθούν, δίνοντας παραπάνω χρήματα απ’ αυτά που του ‘πεσαν. Μια γυναίκα, με γούνα στο σβέρκο το κλωτσά, αδιαφορεί για την κατάληξη και προχωρά ανενόχλητη μέχρι που τη σταματώ και της ζητώ να τα μαζέψει. Το κάνει, νιώθοντας ντροπή που κάποιος τόλμησε να τη θίξει μέσα στο πλήθος. Ο πιτσιρικάς δυσαρεστήθηκε όπως και η γυναίκα, αυτό ήταν που τους ένωσε τελικά. Το άδοξο τέλος της μικροαπατεωνιάς και μιας κακής… αριστοκρατικής συμπεριφοράς.
Βράδυ Τρίτης, στρίβουμε στη Σολωμού για να πάμε Εξάρχεια. Μπάτσος με μηχανή ποδοπατά το πεζοδρόμιο όπως τους κανόνες . Γυρνά και μας κοιτά. Σκληρό βλέμμα, που μαλακώνει από τηλέφωνο της μαμάς. Γκαζώνει και χάνεται. Πιο μπροστά ήταν μια ομάδα 3-4 μεταναστών. Έλεγχος…
Στο Κτελ για την Πάτρα, κάθομαι στην τελευταία θέση που ‘χε απομείνει. Ο ύπνος πήγε περίπατο από τις διάσπαρτες φωνές. Καρναβάλι, γέλιο και χαρά. Παρέα φοιτητριών συζητά.”Έχω στρογγυλό κεφάλι;”, αναρωτιέται η μία. Όχι της απαντούν οι άλλες με ύφος που πρόδιδε μια ψεύτικη παρηγοριά στην κοπέλα με το στρογγυλό κεφάλι. Μετά τα νύχια, τις βαφές μαλλιών, τις φούστες, τα κλαμπ, τον Νίκο, τον Γιώργο η κουβέντα πήγε για λίγο στην… κατάληψη. “Θα κάτσω παραπάνω στην Πάτρα, η σχολή θα ‘ναι κλειστή μέχρι την Τετάρτη”. Γιατί τη ρωτούν; “Το κάνουν για το σχέδιο Αθηνά”, λέει ψιλογελώντας η κοπέλα δίπλα σ’αυτή με το στρογγυλό κεφάλι και σηκώνει ανήξερα τους ώμους. Η σχολή της μπορεί να εξαφανιστεί, αλλά εκείνη θα ‘χει να το λέει. Έμεινε μια μέρα παραπάνω στην Πάτρα.
Πίσω μου πιάνω μια έντονη ομιλία. Μια κοπέλα, λογικά μαθήτρια Λυκείου, μιλά στο τηλέφωνο. “Σοφία δεν σημαίνει ότι είναι με την πρώην του, επειδή δεν μπήκε στο facebook”, επέμενε ανεβάζοντας τον τόνο της. Το ταξίδι διήρκεσε 3 ώρες και κάτι. Σε όλο αυτό το διάστημα έμαθα πότε γνωρίστηκε η Σοφία με τον Μάρκο, ότι ο Μάρκος είχε χωρίσει για χάρη της, εκείνη όμως το παίζει δύσκολη, αλλά τώρα το πληρώνει γιατί ο Μάρκος τα βρήκε με την πρώην του, αλλά η Σοφία δεν το βάζει κάτω! «Μιλα και με κανένα πρώην σου που θ’ απαντήσει σίγουρα, εγώ έτσι κάνω για να περνά η ώρα». Η τελευταία συμβουλή στη Σοφία οφείλω να ομολογήσω ότι μ’ αποτελείωσε.
Διαφορετικές ηλικίες διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές περιοχές. Το δείγμα τυχαίο, αλλά φοβάμαι και αντιπροσωπευτικό σε μεγάλο βαθμό. Η κοινωνία μας είναι φτωχή σε αντιδράσεις γιατί είναι φτωχή σε πνεύμα, σε ενδιαφέροντα και σε προβληματισμούς. Ξέρει να σχολιάζει, ξέρει να ζηλεύει, να κράζει αλλά όχι ν’ αντιδρά και να κοιτά πρώτα τον εαυτό της. Υπάρχουν φυσικά αντίθετα παραδείγματα. Όμως ο φελός επιπλέει. Τα βαρύγδουπα λόγια και οι θεωρίες, καταλήγουν στον πάτο. Η ανάγκη για πράξεις είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Πράξεις που θα εμπνεύσουν, θα κινητοποιήσουν και θα γεννήσουν κοινωνικές αλλαγές.
Η λύση απέναντι στο ναζισμό, δεν βρίσκεται ούτε στην ολιγόλεπτη ή ολιγοήμερη ενασχόληση επειδή κάποιο 20χρονο χαιρέτησε ναζιστικά, ούτε στο “μακάρι να ‘μασταν σαν τους Κύπριους”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.